Αύγουστος του 1935. Οι ζέστες αρκετές και όλοι περίμεναν το μελτεμάκι, προκειμένου να δροσιστούν. Θέμα συζήτησης τα σταφυλικά και γενικότερα τα σταφιδικά.
Χαρακτηριστική ήταν η διάταξη του Υπουργείου Γεωργίας με απαγορευτικό χαρακτήρα για εξαγωγή ποσότητας σταφίδας στην Γερμανία. Επίσης, τα σχόλια δεν ήταν και τόσο κολακευτικά για μερικούς… μεγαλόσχημους εξαγωγείς. Πολλοί ήταν οι σταφιδέμποροι που είχαν επισκεφθεί τον γενικό διοικητή Κρήτης, καθώς και μέλη του Γεωργικού Επιμελητηρίου Ηρακλείου για το σταφιδικό ζήτημα
Είχαν κληθεί, βέβαια, και παραγωγοί από την ύπαιθρο και ειδικότερα από την περιοχή του Μαλεβιζίου, μια κατεξοχήν σταφιδοπαραγωγική περιφέρεια για να συζητήσουν για προσφορά καλύτερων τιμών πάνω στο προϊόν τους, αφού η κρητική σταφίδα σίγουρα κατείχε την πρώτη θέση.
Τέλος, στόχος των παρισταμένων σταφιδοπαραγωγών και φορέων ήταν να διευθετηθούν τα θέματα ειρηνικά. Σίγουρα έπρεπε να δοθεί το συντομότερο δυνατόν μια μόνιμη και ριζική λύση στο σταφιδικό. Ας είναι. Όμως τα προβλήματα των αγροτών, των παραγωγών και των κτηματιών ποτέ δεν τελειώνουν. Και όταν έχεις να αντιμετωπίσεις πολλά, βάζεις δικηγόρους για την επίλυσή τους.
Οι κτηματίες, λοιπόν, της περιοχής Σταυρωμένου-Βενζινετζή βρύση-Ηρακλείου απευθύνθηκαν στο δικηγορικό γραφείο των Νικολάου και Ιωάννη Κρασαδάκη. Ο Νικόλαος Κρασαδάκης διετέλεσε υπουργός, αλλά και δήμαρχος Ηρακλείου, από το 1959 μέχρι το 1964.
Σύμφωνα με πληροφορίες που μου έδωσε ο αγαπητός μου π. αντιδήμαρχος και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, κύριος Γιάννης Σερπετσιδάκης, με τον οποίο είχα την τύχη να έχω αγαστή συνεργασία -δύο και πλέον δεκαετιών- στη Βικελαία Βιβλιοθήκη, το γραφείο του νονού του Νικολάου Κρασαδάκη, καθώς και του αδελφού του Ιωάννη, ήταν στην οδό Χάνδακος, αρχή της οδού κατεβαίνοντας αριστερά. Από το δικηγορικό γραφείο των αδελφών Κρασαδάκη, έφυγε ένα αίτημα των κτηματιών της περιοχής Σταυρωμένου-Βεζινεντζή βρύση-Ηρακλείου, απευθυνόμενο στον τότε δήμαρχο Ηρακλείου, Μηνά Γεωργιάδη, για το πηγάδι του Βεζινεντζή. Έ
να πηγάδι που το ανόρυξαν οι Τούρκοι, το έχτισαν στον πυθμένα του, έκαναν θόλο, προκειμένου να είναι ασφαλές το περιεχόμενό του. Εξυπηρετούσε βέβαια πάρα πολλούς περαστικούς ανθρώπους της προαναφερόμενης περιφέρειας. Τώρα έχει σχεδόν μισοκαταστραφεί, αφού μέσα έπεσαν χώματα, πέτρες, διάφορα μπάζα και χάλασε και ο κουμπές.
Αίτημα των ανθρώπων είναι ο καθαρισμός και η πλήρης αποκατάστασή του, αφού η δαπάνη της συνολικής εργασίας είναι δύο με τρία ημερομίσθια. Στο αίτημα αναφέρεται και η κατασκευή μίας τοιχοποιίας και επισημαίνεται ότι οι πέτρες υπάρχουν άφθονες από το λατομείο του Κεφαλογιάννη. Κλείνοντας το αίτημα αυτό, υπάρχει και σχεδιάγραμμά εντοπισμού του έργου αυτού· το δε αίτημα καταλήγει ως εξής:
«Παρακαλώ όθεν όπως ληφθεί υπ’ όψη η παράκληση αύτη και διαταχθεί ο καθορισμός και η ανοικοδόμηση της οπής του πηγαδιού τούτου. Μετά τιμής Ν. Κρασαδάκης». Ο Νικόλαος Κρασαδάκης εξελέγη δήμαρχος Ηρακλείου στις 31 Μαΐου 1959 και πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου (κατόπιν συμφωνίας) εξελέγη ο υποψήφιος που στήριζε η ΕΔΑ, Εμμανουήλ Μανωλόπουλος.
Η τετραετία του Κρασαδάκη ήταν μία από τις καλύτερες περιόδους δημοτικής διακυβέρνησης. Σημαντικό έργο ήταν η ύδρευση της πόλης μας, ύστερα από οικονομική ενίσχυση των Αμερικανών, όπου μεταφέρθηκε το νερό από τις πηγές των Μαλίων. Ένα «έργο ζωής» για τον δήμαρχο Κρασαδάκη και όχι μόνο, αφού κατά τη διάρκεια της θητείας του, προχώρησε στην ανακαίνιση του Πανανείου, αλλά και δύο άλλων κτηρίων: της Λότζιας και του Δημοτικού Μεγάρου της πλατείας Δασκαλογιάννη.
Και κάτι που ίσως πρέπει ν’ αναφερθεί: Η πόλη μας, επί δημαρχίας του, απέκτησε ειδικό σήμα πόλεως, τον Μινωικό Γρύπα. Στις 22 Μαρτίου 1961 συνήλθε στο γραφείο του επιτροπή, που την αποτελούσαν οι:
Νικόλαος Κρασαδάκης, Νικόλαος Πλκάτων (έφορος αρχαιοτήτων), Μενέλαος Παρλαμάς (αντιπρόσωπος ΕΚΙΜ), Ιωάννης Παπανικολάου (αντιπρόσωπος συλλόγου «Λόγος και Τέχνη»), Νικόλαος Αντωνάκης (εμπορικό και βιομηχανικό Επιμελητήριο Ηρακλείου), Μηνάς Νικηφοράκης (Περιηγητική Λέσχη Ηρακλείου).
Η επιτροπή επέλεξε το υποβληθέν υπό του ζωγράφου Θωμά Φανουράκη σχέδιο, παριστάνον τον Μινωικό Γρύπα ως το κατάλληλον και αντιπροσωπευτικόν, όπως χρησιμεύσει ως σήμα της πόλης μας. Μια πόλη γνωστή για τις Μινωικές Αρχαιότητες και ο Γρύπας πληρούσε αυτούς τους όρους αφενός, αφετέρου είναι ένα μυθικό ον με σώμα λέοντος, κεφαλή και πτερά αετού, που είναι από τα κυριώτερα υπερβατικά όντα του θρησκευτικού μινωικού κύκλου, εκφράζοντας -κατά την κρατούσα γνώμη- την ισχύν εις τον ουράνιον επίγειον και υποχθόνιον κόσμον.