Αγαπητέ μας Καθηγητά, Γιώργο Κρασανάκη. Μετά και την εξαιρετική τιμή που μου κάματε να μου αποστείλετε, το «Οδοιπορικό Ζωής» σας για μελέτη, αισθάνομαι την αναγκαιότητα να σας γνωστοποιήσω ευσεβάστως τις παρακάτω σκέψεις που γεννήθηκαν από την εμπεριστατωμένη ανάγνωσή του.
Μια αναγκαιότητα απαλλαγμένη από συναισθηματισμούς, ή τυπικές, και χωρίς ουσία υπερβολές, κοινωνικού χαρακτήρα.
Σεβαστέ μας Δάσκαλε,
Μελετώντας επισταμένως, ένα προς ένα, τα επιμέρους κεφαλαία της «αυτοβιογραφίας σας», δεν μπορώ, παρά να εκφράσω ανεπιφυλάκτως τον θαυμασμό μου για την ειλικρίνεια των περιεχομένων της, καθώς και την αμεσότητά της, τη μεθοδικότητά της και την απλότητα του γραψίματός της.
Μια απλότητα που επιτρέπει στον οποιοδήποτε την αναγνώσει, να μάθει, από πρώτο χέρι, ποιο ήταν κάποτε το πεντάρφανο παλικαράκι του Καλού Χωριού Πεδιάδος που δεν υπέκυψε στα χτυπήματα της μοίρας του, αλλά παρέμεινε όρθιο, νηφάλιο και αλύγιστο, μπροστά στις δυσάρεστες στιγμές που του επιφύλασσε.
Ετούτη η απαράμιλλη στάση του, είναι που συνετέλεσε, σε μεγάλο βαθμό, στο να πάρει, από νωρίς κιόλας, τη ζωή του στα χέρια του, να τη ζυμώσει και να την πλάσει όπως την ονειρεύονταν, με Υπόσταση και Ταυτότητα διακριτή, άμεμπτη, ενάρετη και με ηθικό πλεονέκτημα.
Ήταν αναμφισβήτητα μια στάση ζωής, που βοήθησε, στο να έρθει πολύ νωρίτερα, του αναμενόμενου, το ξεκίνημα της ωρίμανσής του, αφ’ ενός κι αφ’ ετέρου, στο να παραμείνει αταλάντευτα πιστό στους προκαθορισμένους του στόχους. Μ’ αποτέλεσμα, όλοι οι μετέπειτα βηματισμοί του να διακρίνονται από ηρεμία, νηφαλιότητα, σύνεση και μεθοδικότητα.
Αρετές που του κράτησαν ενεργές τις πνευματικές, σωματικές και ψυχικές του δυνάμεις κι αμείωτο το κουράγιο του, ώστε, να προσπερνά αλώβητο, τη μία μετά την άλλη, τις συμπληγάδες που έβρισκε μπροστά του, με ήθος και αξιοπρέπεια
Με τη συνδρομή δε όλων των προαναφερθέντων επιλογών και αρετών, θα καταφέρνει, καθ’ όλη τη διάρκεια της μετεξέλιξής του, να παραμένει, όχι μονάχα ψύχραιμο και προσγειωμένο, αλλά κι αθάμπωτο από τους πολλούς κι αξιομνημόνευτους επαίνους των επιτυχιών του.
Έπαινοι, που δε θα σταθούν εμπόδιο στο να συνεχίσει να εμπνέεται και να καθοδηγείται από τις γονικές του αρχές και αξίες. Οι προτροπές των οποίων θα το μυήσουν, αβίαστα, στα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη και θα του δομήσουν στο διάβα του, με τα νάματά τους πολλά απ’ τα επίκτητα γνωρίσματα του χαρακτήρα του.
Μ’ αυτά, τα επί μέρους γνωρίσματα στη φαρέτρα του, θα καταφέρει ν’ αντιπαλέψει, στις κρίσιμες περιόδους της ζωής του, τις νεανικές του αναζητήσεις και ανησυχίες, παραμένοντας έτσι, σταθερά προσηλωμένος στον δρόμο της ευθύνης και του χρέους
Η αίσθηση ετούτη του καθήκοντος, θα τον κρατήσει, συνειδητά και σταθερά αγόγγυστο, κοντά στη μητέρα του σε όλη τη διάρκεια της χηρείας της και των γηρατειών της. Το ίδιο θα συμβεί και για την πολυαγαπημένη του αδελφή, στη μακρά κι επώδυνης περιπέτειας της υγείας της, βιώνοντας έτσι άμεσα, ως ο μοναδικός τους προστάτης, τον θάνατο και των δυο τους.
Δυο συμβάντα, τραγικά για εκείνο, ιδιαίτερα μάλιστα αυτό της νεότατης αδελφής, που θα έρθουν το ένα μετά το άλλο να προστεθούν, σ’ αυτό, του πρόωρου θανάτου του πατέρα του.
Στα απανωτά αυτά κτυπήματα που δέχτηκε, η υπομονή και η καρτερία που επέδειξε, ήταν και παραμένει, νομίζω, η καλύτερη απόδειξη για την επιβεβαίωση της ακεραιότητας του χαρακτήρα του.
Η Θεία Χάρις έχουσα γνώση της ποιότητας και της πραότητας των ψυχικών του αρετών, δε θα το αγνοήσει. Αντιθέτως, Θα τ’ αγκαλιάσει στοργικά και με διδαχές Της θα του ενσταλάξει στην ψυχή και το λογισμό του, όχι μονάχα τα Δόγματά Της, αλλά θα το οπλίσει μ’ απαράμιλλο θάρρος και ιώβεια υπομονή, για να αντεπεξέρχεται με σεμνότητα τις πάμπολλες στενάχωρες στιγμές της βίωσής του.
Ένα παλικαράκι με υψηλούς στόχους, που, από τα πρώτα του κιόλας, μαθητικά χρόνια, θα του προσδιορίσουν και τον οδοδείκτη του, όπως θα μπορεί να συμπεράνει ο κάθε αναγνώστης διαβάζοντας, το, εν λόγω, «Οδοιπορικό Ζωής του».
Έναν οδοδείκτη που το οδηγούσε στο να επιλέγει με σιγουριά, και χωρίς αμφιταλαντεύσεις, σε κάθε του σημαδιακό σταυροδρόμι, ως άλλος Ηρακλής, το κακοτράχαλο μονοπάτι της αρετής.
Αυτό λοιπόν το παλικαράκι, έγινε νέος, έγινε ακτινοβολούσα παιδευτική και διδακτική προσωπικότητα υψηλού κύρους. Και είναι σήμερα ο Ομότιμος Καθηγητής της Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, και μάλιστα, με ομόφωνη απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου, γεγονός, που αξίζει την ιδιαίτερη μνημόνευσή του.
Είναι ο Δάσκαλος των αρχών και αξιών της επιστήμης του, που δεν ξεχάστηκε και δεν ξεχνιέται. Ένας θεοσεβούμενος Άρχοντας μιας συνεπούς ζωής, που εξακολουθεί να διδάσκει τους νεότερους με την παρουσία του, το ήθος του, την εργατικότητά του, την ανιδιοτέλειά του, και με την προς τον Ύψιστο ευλάβειά του.
Είναι ο Δάσκαλος που δεν τον θάμπωσαν τα λαμπερά φώτα των υψηλών θώκων που υπηρέτησε. Παρέμεινε και παραμένει ταπεινός στρατιώτης – υπηρέτης του ανθρωπισμού, του Ευαγγελικού λόγου και της επιστήμης του.
Της επιστήμης της Ψυχολογίας που τη διακόνησε επάξια, επί πολλές δεκαετίες, μέσα κι έξω από τα όρια του Ελλαδικού χώρου. Όπως για παράδειγμα, στο ελληνόγλωσσο και ελληνογέννητο ακροατήριο, της Κύπρου. Απ’ όπου εισέπραξε, απερίφραστα, την αγάπη και τον σεβασμό, όχι μονάχα των συναδέλφων του Καθηγητών αλλά και των φοιτητών του.
Είναι ο Γεώργιος Εμμανουήλ Κρασανάκης.
Είστε κι εσείς, αγαπητέ Δάσκαλε,
Ένας, από τους ίσους, μεταξύ των πρώτων.
Έχω βεβαία την άποψη, πως, η επιστήμη της Ψυχολογία, δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο εκφραστή της, πέρα του προσώπου σας, που να συνδυάζει τον ζήλο, την επάρκεια και το μεράκι για εκείνη, με την, προς Ουρανό, ευσέβεια.
Η ανέγερση του Ιερού Ναού της Αγίας προμήτορος Άννας στη γενέτειρά σας γη, είναι η καλύτερη απόδειξη.
« Εν κατακλείδι », το επιστημονικοπαυδευτικό και διδακτικό σας έργο, σε συνδυασμό με το κοινωνικοθρησκευτικό και συγγραφικό σας, είναι ή άυλη παρακαταθήκη σας προς τις επερχόμενες γενιές.
Μια παρακαταθήκη που θα κρατήσει ανεξίτηλη στον χρόνο και στον χώρο την επιστημονική και κοινωνική σας διαδρομή.
Μια διαδρομή γεμάτη ανυπόκριτη αγάπη και σεβασμό για τον άνθρωπο, τους νέους ειδικότερα, την ακλόνητή σας πίστη στον Τριαδικό Θεό, τον τόπο που σας γέννησε, και τους Δασκάλους όλων των βαθμίδων που καθοδήγησαν τα βήματά σας, απ’ αρχής μέχρις τέλους.
Εύγε σας. Η ξεχωριστή τιμή όλων των υγιώς σκεπτόμενων ανθρώπων σας ανήκει εξ ολοκλήρου. Και πιστεύω ειλικρινά, πως, ο έναστρος θεϊκός Ουρανός έχει κρατήσει τις δικές του σημειώσεις.
Ένα κρητικό δίστιχο, άγνωστου σ’ εμένα στιχουργού, λέει:
Στη ζήση μου δε σκέφτηκα πόσους καιρούς θα ζήσω, μα σα μισέψω από ’παδά είντα δ’ αφήσω οπίσω.
Εσείς, χωρίς να το επιδιώξετε, αφήνετε ένα ολοζώντανο παράδειγμα μιας συνεπούς προσωπικής διαδρομής που δεν μπορεί καμιά κακόβουλη σκέψη να το ψεγαδιάσει.
Εύχομαι, ο Πανάγαθος Θεός να σας χαρίζει υγεία ζωής και ενεργούς δράσης για πολλά- πολλά ακόμη χρόνια, ώστε να κηρύττετε, αφ’ ενός, το θεϊκό Του λόγο, όπου και όποτε ταιριάζει, κι αφ’ ετέρου, να εξακολουθείτε να διδάσκετε την επιστήμη σας από έδρας σε φοιτητές.
Και,
Πάντα ψηλά φτερούγιζες ψηλά πετάς ακόμη
λέει το όλος ο Ντουνιάς κι η γ-εδική μου γνώμη.
Άνθρωπος με αισθήματα είσαι και φαίνεταί σου,
το μαρτυρούνε οι πράξεις σου και οι ψυχαρετές σου.
αθρώποι , ωσά-ν- του λόγου σου, αξίζει ντως, να ζούνε,
γιατί το μ-πλούτο τσ’ ανθρωπιάς, όπου διαβούν, σκορπούνε.