Αύριο βράδυ, όπως και κάθε χρόνο, οι καμπάνες όλες, όλης της Χριστιανοσύνης, θα χτυπήσουν χαρμόσυνα, φίλοι και αδελφοί, για να μας πληροφορήσουν ότι επιτέλους ο θάνατος νικήθηκε και ο Άδης καταργήθηκε και ότι άρχισε για τον άνθρωπο μια νέα και αιώνια ζωή, άλλης μορφής! “Θανάτου εορτάζομε νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν και απαρχήν της αιωνίου βιοτής (ζωής) και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον…”, ψάλλει ο μέγας και θείος υμνωδός της Εκκλσίας μας Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Και ποιός είναι ο αίτιος;
“Ο ΩΝ”, αυτός που μόνο υπάρχει, ο Δημιουργός, ο γλυκύς Ιησούς, ο Γιος και Λόγος του Πατέρα και Θεού μας. Αυτός που έγινε άνθρωπος για μας, για τη δική μας σωτηρία. Για μας χλευάστηκε, μαστιγώθηκε, σταυρώθηκε, ήπιε πάνω στο Σταυρό χολή και ξύδι, λογχίστηκε και πέθανε ως άνθρωπος, αλλά ως Θεός, όπως προείπε, αναστήθηκε!, αφού θάφτηκε και στον ‘Αδη κατέβηκε. Το θαύμα της Αναστάσεως του Κυρίου μας είναι μέγα και απίστευτο! Για τον ανθρώπινο νου αδιανόητο. Πολλοί δεν το δέχονται, το απορρίπτουν, δε το πιστεύουν και άλλοι αμφιβάλλουν. Δεν το δέχονται, το θεωρούν ψέμα και απάτη οι άθεοι και οι αλλόθρησκοι και αμφιβάλλουν, δυστυχώς, και κάποιοι δικοί μας, βαφτισμένοι χριστιανοί…
Ρωτάς λ.χ. τον άπιστο: Ο τάφος του Ιησού βρέθηκε άδειος, όταν οι τρεις μαθήτριες του πήγαν εκεί, για να αλείψουν το σώμα του με αρώματα; Ναι, σου απαντά, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, δεν αποδείχνει τίποτα. Για μένα, η Ανάσταση του Ιησού, συνεχίζει αυτός, ήταν και είναι ένα ψέμα, ένα μεγάλο ψέμα, μια καλοστημένη φάρσα, μια απάτη, έργο των μαθητών του. Δηλαδή; ξαναρωτάς. Εκείνος σου λέει: Πιστεύω ότι το σώμα κλάπηκε απ’ αυτούς τη νύχτα, για να μπορέσουν να διαδώσουν στη συνέχεια ότι ο Ιησούς αναστήθηκε! Αυτό, δεν μπορούσε να γίνει; Ναι, του απαντάς εσύ, αλλά γιατί;
Μήπως οι μαθητές, ενεργώντας έτσι, είχαν να κερδίσουν τίποτα; λ.χ. κάποιο αξίωμα, κάποιο χρηματικό ποσό, κάτι άλλο σπουδαίο και σοβαρό; Ύστερα, ποιοι θα τους έκαναν τέτοια δώρα; Είχαν αυτοί ή ο Ιησούς τέτοιους φίλους πλούσιους ή εξουσιαστές; τον ξαναρωτάς. Σίγουρα όχι, σου απαντά αυτός.
Τι θα μπορούσαν να κερδίσουν από μια κοινωνία άκρως εχθρική και προς τον Ιησού και προς αυτούς; Τότε, που καταλήγουμε τελικά; συνεχίζεις εσύ. Ποιο λες να ήταν το κίνητρο των Αποστόλων, για να γίνει πιστευτό το μεγάλο ψέμα της Αναστάσεως του Ιησού; Πιστεύω, απαντά εκείνος, ότι οι μαθητές του ήθελαν να δικαιολογήσουν την πίστη τους σ’ αυτόν, ότι δηλαδή ήταν πράγματι ο Μεσσίας, τον οποίο ακολούθησαν και υπηρέτησαν πιστά τρία ολόκληρα χρόνια και να πείσουν τον κόσμο της εποχής εκείνης ότι η Ανάστασή του όσο και να φαινόταν απίστευτη, ήταν η μόνη αλήθεια και απόδειχνε, χωρίς αμφιβολία, ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας που όλοι περιμένανε. Ύστερα, μπορεί να είχαν και οπτασιαστεί, που ξέρεις; Όλοι τους, άνθρωπέ μου; παρατηρείς εσύ. Ήταν δυνατόν και μάλιστα άνθρωποι σαν το άπιστο Θωμά; Γιατί όχι; λέει αυτός και σηκώνει αδιάφορα τους ώμους.
Υστερα από τα παραπάνω, το λόγο παίρνεις εσύ, ο πιστός χριστιανός και συνεχίζεις τη συζήτηση. Του λες, λοιπόν; Άπιστε Θωμά, επίτρεψέ μου να σε αποκαλώ προσωρινά έτσι. Απ’ όσα μέχρι στιγμής είπες, σαφώς προκύπτει ότι έχεις κάποιο δίκιο, αλλά φαινομενικά, γιατί σταματάς τον προβληματισμό σου στον άδειο τάφο και στην Ανάσταση. Όμως, η αλήθεια δεν είναι αυτή. Η ουσία και η αλήθεια, φίλε μου, προκύπτουν από τα γεγονότα που ακολουθήσαν την Ανάσταση και τη στάση και δράση των Αποστόλων μετά απ’ αυτήν, τα οποία ή αποσιωπάς ή φαίνεται να μη γνωρίζεις, γι αυτό θα σε παρακαλέσω να βασανίζεις προσεκτικά τα όσα παρακάτω θα σου πω. Άκου λοιπόν:
“Πορευθέντες ουν, μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν όσα ενετειλάμην υμίν”. Σε άλλη συνάντηση τους έδωσε την άδεια της Εξομολόγησης λέγοντάς τους “Αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς. αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται”. Και για να μη μακρηγορούμε άλλο; Ο Ιησούς έμεινε στη γη σαράντα ακόμα μέρες, μέχρι την Ανάληψή του. Στο μεγάλο αυτό διάστημα, οι μαθητές τον είδαν αρκετές φορές με τα μάτια τους και τον άγγιξαν με τα χέρια τους. Τον άκουσαν να τους διδάσκει συνομιλώντας μαζί τους, πήραν την ευλογία του πολλές φορές και ήσαν παρόντες στην Ανάληψή του στους ουρανούς.
Αλλά εκείνο που μετρά ιδιαίτερα, για την απόδειξη της θεότητας του Ιησού, ήταν η μετά την Ανάληψή του συμπεριφορά και δράση των Αποστόλων: Εκείνοι οι φοβισμένοι άνθρωποι τη βραδιά της συλλήψεώς του Δασκάλου τους στον κήπο της Γεσθημανής, οι τρομαγμένοι λαγοί που εξαφανίστηκαν για το φόβο των Ιουδαίων, έπαψαν πια να φοβούνται και να κρύβονται, μη λογαριάζοντας ούτε τη ζωή τους.
Μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής, ξεχύθηκαν σοφοί και ατρόμητοι, ο καθένας και σ’ άλλο τόπο, για να κηρύξουν την αλήθεια, το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού. Γνωρίσανε πείνα, δίψα, γύμνια, εξευτελισμούς, προδοσίες, κατατρεγμούς, ταλαιπωρίες, βασανιστήρια και τέλος όλοι τους το μαρτυρικό θάνατο, πλην του Ευαγγελιστή Ιωάννη, μα δε τρόμαξε ούτε λύγισε κανείς, γιατί πίστευαν ακράδαντα πια πως ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας, ο Υ ιός και Λόγος του Θεού, ο Σωτήρας του κόσμου. Τι λες τώρα, Θωμά; Θα αλλάξεις το πιστεύω σου; “Το σκέφτομαι, ειλικρινά το σκέφτομαι!”, σου απαντά εκείνος.
* Ο Μανώλης Ροδιτάκης είναι π. εκπαιδευτικός, ειδικός πάρεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, πτυχιούχος Πολιτ. Επιστημών