Η Ελλάδα αντιμετωπίζεται από καιρό ως παρίας. Δεν έχει φωνή στα κρίσιμα θέματά της που διακυβεύονται. Στο τουρκολιβυκό σύμφωνο θαλάσσιων ζωνών, που διεκδικεί την υπεράκτια επικράτεια της Κρήτης, είναι χρόνια βουβή και άπραγη. Η Αίγυπτος, παρά τις σχέσεις μας, θα κάμει τουριστικό έκθεμα το Σινά με ανοικοδόμηση των μοναστηριακών εκτάσεων γύρω του.
Δεν καλούμαστε στις διεθνείς κρίσεις κι ούτε επιζητούμε να έχουμε ρόλο. Η χώρα είναι σήμερα απούσα στο ουκρανικό για το οποίο έγινε γέφυρα πολεμικής εμπλοκής, αφοπλίζοντας και τα δικά μας νησιά. Δεν αποκρίνεται σε υποχρεώσεις, όπως το σχέδιο για τη θαλάσσια χωροταξία.
Η περιφρόνηση με την οποία αντιμετωπίζονται όλα αυτά, δεν επιδρά μόνο στο πρόσωπο των κυβερνόντων. Έχει απήχηση στον λαό. Θα τη βρουν μπροστά τους τα παιδιά μας. Κορύφωση όλων είναι ο χειρισμός του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Σε τόσο κεφαλαιώδη ζητήματα, το ελληνικό κράτος δεν στηρίζει τις νόμιμες προσπάθειες κάθαρσης, αλλά καλύπτει τις εγκληματικές μεθοδεύσεις. Το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ αφορά συγκεκριμένη χρονική περίοδο και χαρακτηριστικά τέλεσης.
Όταν το ελληνικό κράτος αλλάζει το πεδίο ευθύνης και το επεκτείνει ως το προπατορικό αμάρτημα, τότε γκρεμίζει τους όρους εμπιστοσύνης με τις συνεργαζόμενες Αρχές. Η διάλυση των σχέσεων, όταν διώκονται παρανομίες σε ευρωπαϊκές πολιτικές, δεν συντελείται χωρίς επιπτώσεις για τη χώρα, όπως είναι η περιθωριοποίησή της.
Όσα αρχικά μνημονεύθηκαν είναι αποτελέσματα από τη μια της ανυπαρξίας επεξεργασμένων πολιτικών, αλλά και συμπεριφορών, όπως η αντιμετώπιση παρανομιών σε βάρος της Ε.Ε. Η δεινή θέση της χώρας υπαγορεύει στον καθένα από εμάς να σταθεί με προσοχή μπροστά στο πρόβλημα. Η εκμετάλλευση κοινοτικών πόρων για εξαγορά ψήφων σε βάρος των συμφερόντων άλλων παραγωγών, δεν αποτελεί μόνο παρανομία. Διαλύει και τις παραγωγικές υποδομές της χώρας.
Τα παλιά σκάνδαλα του καλαμποκιού και της αμπελουργίας δεν αποτέλεσαν μόνο παράνομες πράξεις δυσφήμησης. Έγιναν μοχλός για την εξαφάνιση παραγωγικών κλάδων. Πού βρίσκονται σήμερα η παραγωγή σουλτανίνας, άλλοτε κύριου εξαγωγικού μας προϊόντος, και ο κλάδος των ζωοτροφών; Τώρα ήλθε η σειρά της κτηνοτροφίας. Μόνο μεμονωμένα άτομα μπορεί να ωφελούνται από απάτες.
Οι εμπλεκόμενοι στα σκάνδαλα έλεγαν, τότε, και οι διάδοχοί τους επαναλαμβάνουν σήμερα, πως οι Ευρωπαίοι έτρωγαν βελανίδια στα δέντρα, όταν οι πρόγονοί μας έχτιζαν Παρθενώνες. Εξαγοράζονται εγκληματικές πράξεις με ιστορικές αναγωγές;
Στη χώρα μας η παρανομία είναι συστημικό χαρακτηριστικό της διακυβέρνησης. Οι ξένοι επόπτες του Σχεδίου Μάρσαλ έφριξαν, όταν διαπίστωσαν πως μοιραζόταν με αδιαφανείς διαδρομές τα κεφάλαια. Αλλά αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το σύστημα σαν μηχανισμό ποδηγέτησης.
Έτσι βρίσκονται άτομα που εφαρμόζουν τις πρακτικές για αμοιβαία εξυπηρέτηση. Τεράστιος μηχανισμός παρακολουθήσεων λειτουργεί για τον σκοπό αυτό. Η μεθόδευση αποδίδει, κατά κύριο λόγο στην κορυφή της ιεραρχίας. Αλλά από τη δικτατορία και μετά επεκτάθηκε η σήψη και σε χαμηλότερα στρώματα. Μετατράπηκε σε γάγγραινα της κοινωνίας. Η αντιμετώπισή της προϋποθέτει κινητοποίηση του λαού, που είναι δύσκολη χωρίς ανάλογη ενημέρωση.
Μεταπολιτευτικά έχουμε σχεδόν εθιστεί να θεωρούμε μοιραία, γεγονότα που μειώνουν κυριαρχικά δικαιώματα, πολιτιστική επιρροή, αξιοπρέπεια και κύρος. Όλα αυτά χάνονται μπροστά στα μάτια μας. Η βόρεια Κύπρος, τα Ίμια, τα εδάφη μας που χρησιμοποιούνται για ξένες επεμβάσεις, το τουρκολιβυκό σύμφωνο, η παράδοση στο Ισραήλ της περιουσίας του Πατριαρχείου και τόσα άλλα.
Η ισότιμη και αυτόνομη παρουσία της χώρας στο διεθνές σκηνικό δεν αναπληρώνονται με την επίκληση ενός ένδοξου παρελθόντος. Αντίθετα γελοιοποιούν όταν γίνεται τέτοια χρήση της Ιστορίας. Άλλωστε δεν περιορίζεται το κακό στη γελοιοποίηση. Είναι θλιβερό πως η Ελλάδα βρίσκεται τώρα μπροστά σε πρωτοφανείς κινδύνους, μετέωρη, δίχως πραγματικούς συμμάχους.
Οι νεοέλληνες βλέπουμε σήμερα τη χώρα να απειλείται και την παραγωγική της υποδομή να διαλύεται. Κεφάλαια που δανειζόμαστε για την ανάκαμψή της, δεν αναπληρώνουν σε παραγωγικούς τομείς τις χαμένες υποδομές. Αναρωτιέται κανείς τι απομένει για το μέλλον;
Οι μεταδικτατορικές γενιές που είναι τώρα σε αποδρομή, παραδίδουμε στα παιδιά μας ένα τόπο με δυσοίωνη προοπτική. Μπορεί η κοινωνία που κληροδοτούμε να χρησιμοποιεί την Ιστορία ως πτυχίο σχολής απατεώνων; Ξέρουμε πως αυτοί που οργανώνουν τις παράνομες πρακτικές είναι ελάχιστοι. Ακόμη και αυτοί που τους ακολουθούν αποτελούν μειοψηφία. Θα τους επιτρέψουμε να επισφραγίσουν τον χαρακτηρισμό της κοινωνίας και της Ιστορίας μας;
Ο Νίκος Λεβεντάκης είναι μηχανικός