“Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδερφέ μου απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.” Γιάννης Ρίτσος.
Τους παραπάνω στίχους τους είχα διαβάσει και παλαιότερα. Έπεσα πάλι πάνω τους στο πρόγραμμα της εκδήλωσης της Ομάδας Εθελοντών Παιδείας του δήμου Ηρακλείου, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης. Τις μέρες που ζούμε, οι στίχοι αυτοί ακούγονται πιο σοφοί από ποτέ.
Η εποχή μας έχει ανάγκη από ανθρώπους που τραγουδάνε για να σμίξουν τον κόσμο. Ανθρώπους, που οι ενέργειές του έχουν ως βάση το κοινό καλό και όχι το να ξεχωρίσει ο εαυτός τους.
Δυστυχώς αυτό είναι κάτι που δεν συμβαίνει συχνά στην πολιτική και που το έχουμε πληρώσει ακριβά ως χώρα, καθώς συμβαίνει σε κάθε επίπεδο ενασχόλησης με τα κοινά.
Τα τελευταία χρόνια, κάναμε μια τεράστια προσπάθεια για την αποπεράτωση του Πολιτιστικού Κέντρου Ηρακλείου. Και το έργο τελείωσε. Χωρίς υπερβάσεις προϋπολογισμού. Και έγιναν και οι πρώτες παραστάσεις. Και το απόλαυσαν όσοι παρευρέθησαν.
Πράξεις και ενέργειες ανθρώπων που είχαν ως αποτέλεσμα το κοινό καλό. Την πολιτιστική αναβάθμιση της πόλης μας και της Κρήτης γενικότερα. Άνθρωποι που “τραγούδησαν” για να σμίξουν τον κόσμο και όχι για να ξεχωρίσουν.
Στην συνέχεια ξεκίνησαν οι συναντήσεις με τον καλλιτεχνικό κόσμο του Ηρακλείου. Αυτό που προέκυψε ως συμπέρασμα, είναι ότι ο πολιτισμός μας ενώνει. Το Ηράκλειο δεν θα είναι πια το ίδιο.
Τα οφέλη του Πολιτιστικού Κέντρου Ηρακλείου είναι πολυδιάστατα. Η αποδοχή του κόσμου καθολική. Η μελωδία ενός τραγουδιού που έσμιξε τον κόσμο, κόντρα στα δεδομένα της εποχής μας.