Μπήκε θριαμβευτικά μέσα στο ευρύχωρο γραφείο, με το κύπελλο του καφέ στο χέρι. Εσπρέσο «φρέντο», φυσικά! Και όπως πάντα, στην ώρα του. Ο Γιώργος, ο Κώστας, η Μαρία και η Μελπομένη γύρισαν ταυτόχρονα για να τον υποδεχτούν, διακόπτοντας προς στιγμή τη δουλειά τους. Ο Τάκης ήταν πάντα στην ώρα του• μπορεί να έφτανε τελευταίος, αλλά –χρονικά- ήταν πάντα μέσα στα λογικά όρια. Ήταν και ο τύπος ο επικοινωνιακός• όπως πρέπει να είναι ένας σύγχρονος golden boy. Γι’ αυτό και ο μισθός του ήταν ανάλογος, όπως – εξάλλου- και των άλλων συναδέλφων του, μέσα σ’ αυτό το τμήμα της μεγάλης επιχείρησης. –«Κλείσαμε, κλείσαμε, χθες… ανακοίνωσε στους συναδέλφους του. Οικοπεδάκι πρώτο. Κέντρο – απόκεντρο, ήσυχο, μέσα στο πεύκο, κοντά στη θάλασσα. Τι άλλο θέλει κανείς; Υπογράφουμε εντός της εβδομάδος• μόλις μαζέψουμε όλα τα χαρτιά που απαιτούνται… Κερνάω!!!». Αφού ο Τάκης δέχτηκε τα συγχαρητήρια των συναδέλφων του, άφησε το χαρτοφύλακα (τύπου Τζέιμς Μποντ) πάνω στο γραφείο του, λάσκαρε τη γραβάτα, σήκωσε τα μανίκια του και στρώθηκε στη δουλειά. There is no free lunch, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, σκέφτηκε• και τώρα με το οικόπεδο τα έξοδα θα υποδέχονται το ένα το άλλο. Ώρα για δουλειά!
Η βδομάδα πέρασε με τον Τάκη να κάνει προς τους συναδέλφους του τις ανάλογες ημερήσιες, πρωινές, ανακοινώσεις. Δηλ. τι χαρτιά έχει βγάλει μέχρι στιγμής, τι απομένει και τι, τέλος πάντων, είναι αυτή η γραφειοκρατία, που επικρατεί σε όλες –όπως έλεγε- τις κρατικές υπηρεσίες. Έδωσε και τα εύσημα στην Καίτη, τη γυναίκα του, που είχε αναλάβει αυτό το γραφειοκρατικό κομμάτι… Τελικά, μετά από δυο – τρεις βδομάδες, το «πρωινό ανακοινωθέν» περιείχε και την αναμενόμενη ευχάριστη είδηση. «Υπογράψαμε!!!». Χειροκροτήματα από τους συναδέλφους, κεράσματα ο Τάκης. «Καλορίζικο, να το χαίρεστε, καλή συνέχεια…» κ.λπ. οι συνάδελφοι… Κάτι σαν μικρό πρωινό πάρτυ μέσα στο τμήμα, χαρές και συγχαρητήρια από όλους… Όμως, σύντομα, όλα έπαιρναν ένα τέλος και όλοι είχαν στρωθεί στη δουλειά. Εξάλλου, μην ξεχνάμε ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν αστειεύεται. Όταν αμείβει καλά (όπως στην περίπτωση του Τάκη και των συναδέλφων του), περιμένει και αποτελέσματα, να πιάσουμε ή και να ξεπεράσουμε τους στόχους και τέτοια… Όμως, με το «έμπα» στο τμήμα κι ώσπου να «λάβουμε θέσεις» στο γραφείο του ο καθένας, ο Τάκης είχε το χρόνο να κάνει τις απαραίτητες ανακοινώσεις και να έχει up to date ενημερωμένους τους συναδέλφους του. Κι αυτοί, περίμεναν –κάτι σαν αναμενόμενο, δηλαδή: τι καινούργιο είχε να τους ανακοινώσει ο Τάκης, σήμερα…
«Παιδιά, βγάζω άδεια…», ήταν η νέα μεγάλη ανακοίνωση του Τάκη. «Τώρα, εμένα με ξέρετε. Χτίζω … με άδεια, εννοείται. Όλα τα θέλω νόμιμα και lege artis. Το απόγευμα έχουμε ραντεβού με τον αρχιτέκτονα!»… Εδώ να κάνουμε μια παρένθεση! Υπάρχει μια μεγάλη αντιστοιχία μεταξύ της ανέγερσης μιας οικίας και της ζωής και της ανατροφής ενός παιδιού. Π.χ. η απόφαση για αγορά οικοπέδου, αντιστοιχεί στην απόφαση για τεκνοποίηση. Η έκδοση οικοδομικής άδειας ισοδυναμεί με την πρώτη ιατρική εξέταση, με το «Θετικόν»… Η επιλογή του αρχιτέκτονα ή Πολ. Μηχανικού και του εργολάβου, αντιστοιχεί στην επιλογή του μαιευτήρα και της κλινικής με το προσωπικό της, γενικά. Η γέννα είναι τα πρώτα «μπετά» και τα έξοδα της γέννας αντιστοιχούν στα πρώτα (από τα πολλά) έξοδα για τον εργολάβο και τα οικοδομικά υλικά. Από εκεί και πέρα, η ανέγερση του σπιτιού μοιάζει με την ανατροφή του μωρού. Έτσι έχουμε χωρίσματα, σοβάδες, υδραυλικά, ηλεκτρολόγοι, βαψίματα, έπιπλα, συσκευές και ο γενικότερος εξοπλισμός, όπως έχουμε «το μωρό μας παίρνει βάρος, περπάτησε, μίλησε, έβγαλε το πρώτο δόντι, βρεφονηπιακός σταθμός, νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμναστήριο, κολυμβητήριο, ξένες γλώσσες, γυμνάσιο, ωδείο, λύκειο, φροντιστήρια, ιδιαίτερα και ό,τι άλλο σκεφτεί κανείς». (Ικανά και αναγκαία προσόντα για το νέο πτυχιούχο, για να βρει –τελικά- ανάλογη δουλειά… στο εξωτερικό! Το ίδιο και για το σπίτι, που μετά από κάποια χρόνια και αφού μεγαλώσουν και φύγουν τα παιδιά (στο εξωτερικό), θα πωληθεί σε πλούσιο αλλοδαπό, που το αγοράζει για να εξασφαλίσει τη χρυσή βίζα στη χώρα μας). Και οι ομοιότητες, δεν σταματούν εδώ, αλλά…
Ο Τάκης, ερχόμενος στο γραφείο, είχε πάντα κάτι νέο και ενδιαφέρον να ανακοινώσει στους συναδέλφους του, σχετικά με την ανέγερση της εξοχικής κατοικίας και την εξέλιξη των εργασιών. Αντίστοιχα και οι συνάδελφοί του ανέμεναν με σχετική ανυπομονησία να πληροφορηθούν από τον Τάκη, την πορεία της ανέγερσης. «Παιδιά, ο αρχιτέκτονας, μας έβγαλε σχεδιάρα… Κατοικία σε τρία επίπεδα. Κυρία είσοδος στο δεύτερο επίπεδο, όπου έχουμε χώρο υποδοχής το μεγάλο λίβινγκ-ρουμ, φυσικά με ανοιχτή κουζίνα και κάπου το W.C. των επισκεπτών. Αριστερά, στο βάθος, κλίμακα που οδηγεί στο τρίτο επίπεδο, όπου βρίσκονται οι κρεβατοκάμαρες, δικές μας και των παιδιών με χώρους μελέτης, λουτρό με γιακούτζι κ.λπ. Απεριόριστη θέα προς τη θάλασσα, που αν έλλειπαν κάποιες κορυφές πεύκων θα ήταν μεγαλύτερη… Κάτω, απέναντι από την κουζίνα, βρίσκεται η σκάλα που οδηγεί στο πρώτο επίπεδο, το οποίο είναι προσβάσιμο και εξωτερικά με ημικυκλική, κατωφερή, εννοείται, οδό. Κάτω είναι χώρος για γυμναστήριο, home cinema, πλυντήριο και παιδότοπος, ενώ εξωτερικά, γκαράζ, ελεύθερος χώρος για παιχνίδι, μπασκέτα, μονόζυγο, φούρνος, ψησταριά και –φυσικά- πρόβλεψη για πισίνα!
Έτσι, λοιπόν, κάθε πρωί, είχε … καθιερωθεί ένα πεντάλεπτο, κατά το οποίο ο Τάκης έκανε την αναφορά του για την επιτυχή πρόοδο των εργασιών, για τα εμπόδια που συναντούσε, για το πόσα έξοδα γλύτωσε με τη μια λύση και πόσα με την άλλη, για τις οδηγίες του προς τον υδραυλικό και τον ηλεκτρολόγο, ώσπου έφτασε η μέρα των εγκαινίων, που τελέστηκαν με αγιασμό, με μεγάλη δεξίωση (catering, εννοείται) και με τα ανάλογα βεγγαλικά, που κάλυψαν τον ουράνιο θόλο και έφτασαν τόσο ψηλά, σχεδόν όσο ψηλά έφταναν και οι φιλοδοξίες του Τάκη.
Στο διάστημα που ακολούθησε, η πρωινή αναφορά περιστρεφόταν σε θέματα προσαρμογής του Τάκη και της οικογένειάς του στο νέο περιβάλλον, για τις σύγχρονες ανέσεις και αυτοματισμούς που είχε το σπίτι με τα τρία επίπεδα, τις νέες συσκευές ήχου και εικόνας, και όλα τα state of the art gadgets, που έκαναν τη ζωή τους ευχάριστη και ενδιαφέρουσα. Όμως… μετά από λίγο καιρό, η Μελπομένη το παρατήρησε και πριν φτάσει ο Τάκης, είπε στους συναδέλφους της: «Ρε παιδιά, έχετε προσέξει πως εδώ και δέκα – δεκαπέντε μέρες, ο Τάκης έχει κόψει τις διηγήσεις και τις αναφορές του για το σπίτι; Μήπως του συμβαίνει κάτι;» -«Και γιατί δεν τον ρωτάς;», ανταπάντησε ο Κώστας. Έτσι κι έγινε. Δεν άργησε να φτάσει στη δουλειά ο Τάκης και μετά τα καλημέρα, η Μελπομένη παίρνει δήθεν αδιάφορα το λόγο και ρωτάει τον Τάκη, με τη βαριά κοντράλτο φωνή της: «Τι γίνεται, ρε Τάκη. Δεν ακούμε, τελευταία, εντυπώσεις από τη νέα εγκατάσταση…». Και ο Τάκης απαντά: «Τι να σας πω, ρε παιδιά… Μόλις φτάσω σπίτι, μετά τη δουλειά, πτώμα, τσιμπάω κάτι και κατευθείαν πηγαίνω στη γωνία του οικοπέδου. Εκεί πέφτει η σκιά από ένα δέντρο του γείτονα… Έχω στήσει, λοιπόν, ένα ράντζο και ρίχνω κάτι ύπνους, μα τι ύπνους, ως αργά το απόγευμα. Τι άλλο θέλω;…»!!!
Δίδαγμα: «Πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει πολλά, αλλά αυτός που δεν χρειάζεται πολλά»!