Στη χώρα των εξεζητημένων φόρων και των αβάσταχτων εισφορών, εκεί όπου κάθε εργαζόμενος πληρώνει ακριβά για την υγειονομική του κάλυψη, τα νοσοκομεία καταρρέουν, συμπαρασύροντας την δημόσια υγειονομική περίθαλψη στην καταστροφή.
Η τραγική έλλειψη αναισθησιολόγων, παθολόγων, γενικών ιατρών και άλλων γιατρών διαφόρων ειδικοτήτων, δεν είναι απλή αβλεψία· είναι προμελετημένη απαξίωση.
Τα χειρουργεία αναβάλλονται, τα Τμήματα Επειγόντων λειτουργούν στα όριά τους, το ιατρικό προσωπικό αποδεκατίζεται – όχι μόνο από την κόπωση, αλλά και από την σκόπιμη υποβάθμιση ενός δημόσιου αγαθού που ενοχλεί όσους ονειρεύονται ένα κερδοφόρο σύστημα υγείας, μόνο για λίγους και οι πολίτες που έχουν πληρώσει με αίμα και στερήσεις το κράτος για την κατάκτηση αυτού του μέγιστου αγαθού, πεθαίνουν, καθώς οι πενιχρές συντάξεις δεν φτάνουν για να πληρώσουν τους ιδιώτες του είδους.
Ας μην πιάσουμε τα νησιά και τις απομακρυσμένες περιοχές της πατρίδας μας, όπου δεν υπάρχει κανένα φως στον ορίζοντα. Εκεί ο γιατρός είναι άπιαστο όνειρο και η περίθαλψη άγνωστη λέξη.
Το ΕΣΥ αποψιλώνεται σταθερά με εργαλεία την υποχρηματοδότηση, τις συνταξιοδοτήσεις των λειτουργών της υγείας χωρίς αναπλήρωση και τη σκόπιμη απουσία στρατηγικού σχεδιασμού. Την ίδια στιγμή, ενισχύονται τα ιδιωτικά συμφέροντα με συνεργασίες και «συμπράξεις» που γονατίζουν τον δημόσιο χαρακτήρα της περίθαλψης.
Οι ασφαλιστικές εταιρείες ακονίζουν τα νύχια τους μπροστά στην αδυναμία του κράτους να προσφέρει τα στοιχειώδη. Έτσι, καταρρέει η έννοια της κοινωνικής ασφάλισης και η Υγεία μετατρέπεται από ανθρώπινο δικαίωμα σε προνόμιο για όσους μπορούν να πληρώσουν, ενώ ένα κατοχυρωμένο αγαθό που κερδήθηκε με αγώνες, καταστρατηγείται βάναυσα και απροκάλυπτα πλέον.
Ποιοι ευθύνονται;
Οι κυβερνήσεις που μεθοδικά απογυμνώνουν τα νοσοκομεία με σκοπό να χαρίσουν το υγειονομικό μας μέλλον στον ιδιωτικό τομέα. Οι τεχνοκράτες που βλέπουν τα νοσοκομεία σαν επιχειρήσεις και τους ασθενείς σαν πελάτες. Οι ηθικοί αυτουργοί της εξαθλίωσης ενός ολόκληρου λαού που πλήρωσε και συνεχίζει να πληρώνει ακριβά ασφάλιστρα για υγεία και περίθαλψη, αγαθά που εν τέλει δεν του παρέχονται.
Και ίσως, το πιο σκοτεινό στοιχείο όλων: μήπως αυτή η κατάρρευση δεν είναι παρά μέρος ενός απάνθρωπου σχεδίου; Μήπως η μείωση του προσδόκιμου ζωής είναι το ανομολόγητο όφελος που επιδιώκουν; Λιγότεροι συνταξιούχοι, λιγότερες ιατρικές ανάγκες, λιγότερα έξοδα για ένα κράτος που λειτουργεί σαν επιχείρηση και όχι σαν κοινωνία. Αν αυτός είναι ο σκοπός τους, τότε μιλάμε για κοινωνική γενοκτονία με οικονομικά κριτήρια.
Αυτό που συντελείται τελικά, δεν είναι απλώς κοινωνική αναλγησία – είναι βαθιά πολιτική επιλογή. Και αν δεν αντιδράσουμε τώρα, αύριο δεν θα υπάρχει ούτε γιατρός, ούτε φάρμακο, ούτε ελπίδα. Αν είσαι φτωχός, θα πεθαίνεις.
Το ΕΣΥ δεν είναι δώρο· είναι κατάκτηση. Και όπως κάθε κατάκτηση, πρέπει να περιφρουρείται για να συνεχίσει να υφίσταται ως κοινωνικό αγαθό.
Τίποτα μη θεωρείς δεδομένο…
Ο Γιώργος Σπανάκης είναι συγγραφέας, ποιητής