Με ιδιαίτερη ευχαρίστηση λάβαμε απάντηση-εξήγηση από τον κ Γ. Νταλάρα σχετικά με όσα αναφέραμε στο προηγούμενο σημείωμά μας.
Στην απάντησή του (η οποία είναι στη διάθεση της εφημερίδας) ο κ. Νταλάρας εξηγεί ότι το συμβάν ξεκίνησε από μια παρεξήγηση η οποία, όταν έγινε πλέον αντιληπτή στον ίδιο, ήταν πια αργά και δεν μπόρεσε να βρει κάποιον τρόπο να αντιδράσει. Συγκεκριμένα, εξηγεί ο κ Νταλάρας, ότι πράγματι, βλέποντας μέρος του κοινού να φωνάζει κάτι – και νομίζοντας ότι πρόκειται για κάποιο τραγούδι που του ζητούσαν να τραγουδήσει – τους ενθάρρυνε να φωνάζουν δυνατότερα και τους πρότεινε να τους συνοδεύσει.
Διευκρινίζει δε ότι αρχικά δεν μπορούσε να ακούσει τι έλεγαν – εξαιτίας των ασύρματων ακουστικών που φοράει προκειμένου να μπορεί να ακούει την υπόλοιπη ορχήστρα. Όταν πλέον αφαίρεσε τα ακουστικά, ούτως ώστε να συνοδεύσει το κοινό, αντιλήφθηκε τι ακριβώς συνέβαινε αλλά ήταν πλέον αργά και σάστισε.
Συνεχίζοντας, και εκεί νομίζουμε ότι βρίσκεται η ουσία της επιστολής του – τουλάχιστον όσον αφορά στον πυρήνα του θέματος που θίξαμε στο προηγούμενο σημείωμα μας – διευκρινίζει ότι:
“Θεωρώ απαράδεκτο όταν μαζεύεται πολύς κόσμος σε μια συναυλία κάποιοι άνθρωποι να εκφράζονται χυδαία με την ευκολία που τους δίνει η ανωνυμία.
Δεν νομίζουμε ότι θα μπορούσαμε να το εκφράσουμε καλύτερα. Ευελπιστούμε την πολύ ξεκάθαρη στάση του να την υιοθετήσουν και άλλοι, όχι μόνο καλλιτέχνες και πολίτες αλλά και κυρίως κάποιοι πολιτικοί (ένθεν και ένθεν) που υποδαυλίζουν ή κλείνουν το μάτι σε αντίστοιχες συμπεριφορές.
Και μια και αναφερθήκαμε σε πολιτικούς και καθότι πλησιάζει και η γιορτή του Πολυτεχνείου:
Μήπως είναι καιρός η ηγεσία κάποιου κόμματος της αντιπολίτευσης – αυτού που επιθυμεί να προσεγγίσει τον κεντρώο χώρο και που μέχρι σήμερα σφυρά αδιάφορα για το θέμα – να εξηγήσει στη νεολαία του τους λόγους που, κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι φοιτητές και πολίτες φώναζαν “Ψωμί, παιδεία, ελευθερία” και όχι “Παπαδόπουλε γα…σαι”; Τους θυμάται άραγε;
Η απάντηση
Κύριε Σηφάκη,
Έλαβα γνώση καθυστερημένα του κειμένου σας και λυπάμαι ειλικρινά για τη φρικτή παρεξήγηση.
Όπως θα γνωρίζετε ίσως, λόγω και της ιδιότητάς σας ως φυσικού, οι καλλιτέχνες φοράμε ακουστικά στη διάρκεια της συναυλίας, τα οποία δεν μας δίνουν τη δυνατότητα να έχουμε απόλυτη επαφή με ό,τι ακούγεται από τους θεατές. Κάποια στιγμή έβγαλα τα ακουστικά για να ακούσω τα τραγούδια που μας ζητούσαν και φώναξα ”πιο δυνατά”.
Για να ακούσω. Προφανώς θεωρούσα πως ζητούσαν κάποιο τραγούδι. Κατόπιν ξαναέβαλα τα ακουστικά για να συνεχίσω. Μετά την λήξη της συναυλίας, ένας μουσικός με ενημέρωσε για το περιστατικό και το σύνθημα που αναφέρετε στο κείμενό σας. Μου τόνισε επίσης πως “στιςσυναυλίες τελευταία συνηθίζεται”…
Είναι πολύ τυχερός αυτός ο θεατής που δεν τον άκουσα εκείνη την ώρα γιατί θα άκουγε τα σχολιανά του! Θεωρώ απαράδεκτο όταν μαζεύεται πολύς κόσμος σε μια συναυλία κάποιοι άνθρωποι να εκφράζονται χυδαία με την ευκολία που τους δίνει η ανωνυμία.
Όχι μόνο διαφωνώ, λοιπόν, αλλά ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΩ με τον πιο απόλυτο και κατηγορηματικό τρόπο ανάλογες συμπεριφορές.
Καταδικάζω τη χυδαιότητα εναντίον οποιουδήποτε πολίτη και όχι μόνο εναντίον ενός πολιτικού. Αυτό έχω δείξει άλλωστε εμπράκτως με την πορεία μου και με τη στάση μου, όλα αυτά τα χρόνια.
Δεν θα άλλαζα -ειδικά τώρα- σε μια περίοδο έντονης αντιπαράθεσης και διχαστικού λόγου.
Σας ευχαριστώ,
Γιώργος Νταλάρας