Γειά και χαρά σου Διογένη και με το καλό να φτάξεις τα Χριστούγεννα…
-Γεια σου κι εσένα Κωνσταντή και σου εύχομαι να τα φτάξεις και του λόγου σου…
Μα δε σου φαίνεται μπρε πως κάνομε παράξενες ευχές;
-Οι νέοι Διογένη εύχονται να περάσουνε καλά τις γιορτές, να χαρούνε, να διασκεδάσουνε, να πιούνε να ευφρανθούνε να πούνε χρόνια πολλά και να το πιστεύουνε κιόλας. Οι γέροι αυτό που θένε είναι να… φτάξουνε!…
-Ετσά είναι κιόλας μαθές. Εμείς λέμε, ε, εφτάσαμε πάλι ότι θα πρέπει να σκεφτόμαστε όχι το χάλασμα, αλλά το οικοδόμημα ολόκληρο.
-Μα το ερείπιο μπρε πως δα το σκέφτεσαι γίνεται γερό, αφού είσαι… γέρος;…
-Αυτό είναι το σπουδαίο, να μην το βάζεις κάτω.
Άμα αρχίζει να παλαιώνει το οικοδόμημα, να μην αρχίζεις να πετάς πέτρες. Εκεί θα το κρατήσω γερό, κι ας είμαι… γέρος!
-Μα πώς μπρε; Πως δα μπορώ να κρατηθώ να μη… ξεπετροχαλιάζω! Αυτό ήπρεπε απού την αρχή να μη βάλω αρχή να ξεπετροχαλιάζω, εδά που το ‘καμα ερείπιο, γίνεται;
-Γίνεται Διογένη, όπως το γκρεμίζεις με το μυαλό σου και όχι με τα χέρια σου, έτσι ακριβώς θα το ξαναχτίζεις πάλι σιγά-σιγά με το μυαλό σου. Θα λεες μέσα σου είμαι δυνατός στο μυαλό και στη θέληση και ας είναι το σώμα μου γέρικο!
-Δηλαδή το μυαλό κάνει κουμάντο πια…
-Όλα είναι στο μυαλό μας Διογένη. Το λάθος είναι ότι αποσύρονται οι γέροι από τη ζωή τις πιο πολλές φορές, όχι γιατί είναι ποια ανήμποροι, αλλά γιατί επικρατεί μια κακή νοοτροπία, η ντροπή, τα ταμπού κ.λπ. ότι ο γέρος θα πρέπει να καθίζει στο πεζούλι, για να μην ρεζιλεύεται, αν ξεφύγει από τα συνηθισμένα όρια και τραγουδήσει, χορέψει και διασκεδάσει. Εσύ Διογένη ήσουν καλό χορευτής, τραγουδιστής μη το βάζεις κάτω!
-Εμείς Διογένη καθόμαστε και σκεφτόμαστε τα περασμένα ωραία χρόνια και ευχαριστιόμαστε μ’ αυτά.
-Ναι Κωνσταντή, χαιρόμαστε κιόλας και με τα παιδόγγονά μας, άμα περνούνε αυτά καλά, περνούμενε κι εμείς.
-Μα γιατί Διογένη να μη διασκεδάζομε κι εμείς.
-Γιατί, όσο γερνά ο άνθρωπος λέω εγώ, δηλαδή το σώμα ντου γερνά και η όρεξη του!
-Και πως το εξηγείς εσύ βρε Διογένη ετούτο;
-Γιατί Κωνσταντή κάθε μέρα πέτρα πέφτει και ίντα πομένει στο τέλος; Ένα… χάλασμα!
-Ίντα δα σου κάμει το χάλασμα;…
-Σοφή κουβέντα αυτή Διογένη.