Χρειάστηκαν αρκετές χιλιετίες, από την ανακάλυψη του τροχού, ώστε ο άνθρωπος να προχωρήσει σε μια άλλη, συμπληρωματική ανακάλυψη· να προσαρμόσει, δηλαδή, τροχούς στη βαλίτσα του, ώστε να γίνει πιο εύκολη στη μεταφορά της.
Είναι απορίας άξιο, πώς ο πολυμήχανος και εφευρετικός άνθρωπος, δεν το σκέφτηκε νωρίτερα. Ποιος δεν θυμάται τα περίφημα μπαούλα, που εξυπηρετούσαν για τη φύλαξη μεγάλου αριθμού αντικειμένων, ακόμα και της προίκας της νύφης, ή για να μεταφέρει τα υπάρχοντά του ο μετανάστης, στο ξεκίνημα μιας νέας ζωής.
Κι όμως, η πατέντα για το μπαούλο με ρόδες υπήρχε από το 1887. Εμείς, όμως, είχαμε «αγαπήσει» τη βαλίτσα –μικρό μπαούλο- με τη λαβή, βαλίτσα μεταλλική ή με υφασμάτινη –συνήθως καρό- επένδυση… Διανύαμε αποστάσεις, μεταφέροντάς την στο χέρι ή στον ώμο, για να καταλήξουμε στο τραίνο, στο καράβι ή στο αεροπλάνο.
Αυτό δεν είχαμε συνειδητοποιήσει· ότι δηλ. η κύλιση είναι ευκολότερη από τη μεταφορά. Να που ο άνθρωπος δεν διδάσκεται από την Ιστορία. Πώς κτίστηκαν οι πυραμίδες; Πώς μεταφέρθηκαν αυτοί οι τεράστιοι ογκόλιθοι εκεί ψηλά; Μα … με κύλιση, φυσικά, με κεκλιμένα επίπεδα, κορμούς δέντρων αντί για ρόδες κ.λπ.
Όμως, η μετάβαση από την ιδέα στην πράξη είναι, πολλές φορές, ένα μεγάλο και οικονομικά επικίνδυνο άλμα. Μια ιδέα, όσο επαναστατική κι αν είναι δεν διαδίδεται από μόνη της.
Η κάθε εφεύρεση, για να ευδοκιμήσει και να εξαπλωθεί, απαιτεί και το κατάλληλο περιβάλλον… όπως ακριβώς γίνεται και με τα φυτά… ένα φυτό δεν θα φυτρώσει στο μπετόν… χρειάζεται χώμα, μαλακό και αφράτο…
Πώς θα ήταν η εξέλιξη του αυτοκινήτου, αν δεν υπήρχε η παράλληλη ανάπτυξη ενός μεγάλου και πυκνού οδικού δικτύου; Το ίδιο και στην περίπτωση της βαλίτσας με ρόδες. Ενώ η ιδέα υπήρχε από το 1970 (και πάλι αργά για την ανθρωπότητα του σήμερα), η κατασκευή βαλίτσας μεταφερόμενης με ρόδες, άρχισε να διαδίδεται με την αύξηση των επιβατών που ταξίδευαν με αεροπλάνο. Γιατί;
Διότι όλοι γνωρίζουμε τους απέραντους και λείους χώρους, που ο επιβάτης πρέπει να διανύσει στα μεγάλα αεροδρόμια. Εκεί ακριβώς βρίσκεται ο ιδανικός χώρος για τη χρήση της βαλίτσας με ρόδες, ή όπως πιο απλά, αποκαλούμε στα ελληνικά: carry-on!
Carry-on σημαίνει: «συνέχισε». Όμως, ο ταξιδιώτης εννοεί την αποσκευή, που δεν χρειάζεται να την παραδώσει, αλλά «συνεχίζει» τη διαδικασία της επιβίβασής του, αφού θεωρείται ως χειραποσκευή, στους ελέγχους που γίνονται… Ακόμα, δεν είναι τυχαίο, που οι πρώτοι πελάτες αυτών των έξυπνων αποσκευών ήταν το προσωπικό των αεροπλάνων, δηλ. πλήρωμα, αεροσυνοδοί κ.λπ.
Αυτή η πρακτική, αποτέλεσε πια, μια μόνιμη εικόνα, από το 1987 και μετά. Έτσι, αργά αλλά σταθερά, το ερευνητικό μάτι του ταξιδιώτη που κάθεται βαριεστημένα, περιμένοντας την ώρα της αναχώρησής του, συχνά διακόπτει την επίμονη ματιά του και από την καλλίγραμμη αεροσυνοδό, που διασχίζει τον απέραντο χώρο των αφίξεων ή αναχωρήσεων, εστιάζει στο περίεργο και ευκολομετακίνητο βαλιτσάκι με τις ρόδες και την πτυσσόμενη λαβή.
Γρήγορα έγινε απαραίτητο στους ταξιδιώτες, ειδικά όταν η γνωστή εταιρία κατασκευής ειδών ταξιδίου, η Samsonite, κυκλοφόρησε ένα μοντέλο της, που έγινε γρήγορα δημοφιλές, το 2004, (Αθήνα – Ολυμπιακοί Αγώνες), δηλ. στις μέρες μας …πότε; Μα στον 21ο αιώνα!
Πολλοί πιστεύουν ότι η καθυστέρηση της χρήσης της βαλίτσας με ρόδες … συγγνώμη του carry-on, οφείλεται και μέχρι ένα βαθμό στο δισταγμό των ανδρών να «σέρνουν» πίσω τους –κάτι σαν παιδικό παιχνίδι- αυτό το βαλιτσάκι με τις ρόδες.
Κάτι σαν προσβολή του ανδρισμού… Φανταστείτε, τώρα, τον James Bond, να κυκλοφορεί στα αεροδρόμια του κόσμου και να τραβάει ή να σπρώχνει το γνωστό χαρτοφύλακά του, με πτυσσόμενη χειρολαβή, όπως η κυρία βγάζει βόλτα το σκυλάκι της. Έεεε… όχι, δα!
Η μόδα, όμως, το carry-on με ρόδες είναι εδώ για να μείνει. Αφού κατέκτησε τους χώρους των αεροδρομίων, επεκτάθηκε και σε όλες τις πόλεις και ιδιαίτερα τις τουριστικές…
Έτσι, όταν δείτε ένα ζευγάρι τουρίστες, με τα carry-on τους να προχωρούν στο δρόμο και να κοιτάζουν δεξιά και αριστερά, να ξέρετε ότι αναζητούν τη διεύθυνση κάποιας κατοικίας airB&B… Άλλη μόδα και αυτή, που χρειάζεται ιδιαίτερο άρθρο για να την αναλύσουμε…
Έπειτα, αν δείτε, πρωί, στο δρόμο, μια νεαρή κυρία να τραβάει κάτι που έχει ροδάκια, να ξέρετε ότι είναι μητέρα… Λίγο πίσω της, είναι βέβαιο ότι θα ακολουθεί –βαριεστημένα- το παιδάκι της. Έχουν προορισμό το σχολείο και η μητέρα, που συνοδεύει πρωί – πρωί το βλαστάρι της στο σχολείο, προσφέρεται να τραβήξει το βαρύ φορτίο· έτσι, όπως κάνουν όλες οι καλές μανάδες του κόσμου, για να μην κουραστεί το αγοράκι ή η κορούλα της.
Φτάνει που κουράζεται με όλα τούτα που κουβαλάει μέσα στο κεφάλι του… είναι αλήθεια πως κάμποσες δεκαετίες πριν, η σχολική τσάντα δεν ήταν τόσο ογκώδης όσο είναι σήμερα. Αυτό εξηγείται, μόνο αν θεωρήσουμε ότι στις μέρες μας τα παιδιά μαθαίνουν περισσότερα. Μακάρι…