Το… ανδρικό γήρας…
Το γήρας έχει τρεις φάσεις. Η πρώτη όταν έρθει η σύνταξη, η δεύτερη όταν έρχονται οι γεροντικές αρρώστιες και η τρίτη όταν έρχονται οι… Ρωσιδούλες.
Η πρώτη σαφώς είναι η καλύτερη, διότι παίρνομε τη σύνταξη που τόσα χρόνια την περιμέναμε με αγωνία και πόθο, για να την χαρούμε, αφού ακόμα μπορούμε.
Η δεύτερη η μεσαία, συνειδητοποιούμε ότι αρχίζομε να γερνούμε, διότι από τη μια έρχονται οι αρρώστιες, οι ανημποριές, δεν μπορούμε να κάνουμε ότι κάναμε και πριν και από την άλλη κοιτάζομε τον καθρέπτη να δούμε αν… γνωριζόμαστε!
Όσο για την τρίτη που… “κο-ντοσημώνει”, αλί και τρισαλί που δεν έχει στον ήλιο μοίρα! Κι εδώ έχομε να κάνομε με τρεις περιπτώσεις. Η μια είναι να έχεις δικούς σου ανθρώπους που να σ’ αγαπούνε και να σε φροντίζουνε, μένοντας μαζί τους, η άλλη είναι να μην έχεις ούτε δικούς σου ανθρώπους, ούτε και λεφτά, οπότε καταλήγεις σε γηροκομείο και η τρίτη είναι να έχεις λεφτά… τι κάνουνε όμως τα λεφτά!… να προσλάβεις μια Ρωσιδούλα να σ’ έχει στα όπα-όπα.
Να σε φροντίζει ευλαβικά, να σου κάνει όλα τα χατίρια αμέσως με προθυμία για να μη σε χάσει! (Το μηνιάτικο είναι στη μέση) κι εσύ να νιώθεις σαν βασιλιάς! Η κάθε διαταγή εξετελέσθη, η κάθε επιθυμία σαν ένα μωρό παιδί. Μα αφού μωρό είσαι κι εσύ…!
Στα χωριά, επειδή γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας, ξέρομε το ποιόν του καθενός, την ιδιοσυγκρασία του, το χαρακτήρα του, το γονίδιό του, τις αντοχές του κ.λπ. μπορώ να γνωρίζω εκ πείρας μέχρι σε ποια ηλικία μπορεί να είναι ενεργός, να δουλεύει κανείς εδώ.
Αυτοί λοιπόν οι οποίοι εδούλευαν από μικροί στα χωράφια, χωρίς να διακόψουν τις δραστηριότητές τους και που έχουνε γίνει σαν τους αθλητές φυσικά, μπορούν να δουλεύουν ακόμη και μέχρι τα 78 τους όπως και πρώτα. Από κει και μετά μέχρι τα 84 τους, πηγαίνουν στη δουλειά μαζί με τους νεότερους δικούς τους ανθρώπους αλλά με… μειωμένο μεροκάματο!
Από τα 84 μέχρι τα 90 εξακολουθούνε να κάνουν κάποιες δουλειές πιο ελαφριές αλλά το μεροκάματο κατεβαίνει χαμηλά, στο ένα πέμπτο! Από τα 90 και μετά, αντί να παίρνουν, πληρώνουν κι από πάνω για να τους νταντεύουνε. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις.
Είχαμε πολλούς οι οποίοι δουλεύανε μέχρι και τα 95 τους! Φτιάχνανε τον κήπο τους, κλαδεύανε, ραντίζανε, περπατούσανε χωρίς μπαστούνι λεβέντικα, είχανε το μυαλό τους στα 400! Νους υγιής εν σώματι υγιή.
Είχαμε βέβαια και έχομε ακόμη πολλούς οι οποίοι είναι δεύτερης κλάσης, όπου στις βαριές δουλειές… κολόνουνε. Όπως, σκαπέτι, χωράφι, βάρη κ.λπ. Δεν πιάνουνε ακριβώς τις παραπάνω χρονολογίες.
Για να επανέλθομε το γήρας λοιπόν δεν είναι για όλους το ίδιο. Άλλοι το περνάνε ανώδυνα όπως είπαμε σαν… βασιλιάδες και δεν θένε να πεθάνουν και άλλοι το περνάνε επώδυνα και βιάζοντια να πεθάνουνε να πάνε στον παράδεισο να περνάνε καλύτερα!..
Για τις γυναίκες το γήρας είναι διαφορετικό…