Πρόσφατα γιορτάσαμε την επέτειο του Πολυτεχνείου. ‘Έχουν περάσει 47 χρόνια από τη θρυλική εξέγερση φοιτητών και μαθητών, χωρίς κομματικούς προσανατολισμούς. Αυτά τα Ελληνόπουλα, κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο Αθηνών και με δικό τους ραδιοφωνικό σταθμό κατάγγειλαν την Χούντα των Συνταγματαρχών. Διακήρυξαν με φωνές δυνατές, επαναλαμβανόμενες, τα όνειρα της Πατρίδας, “Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία”.
Η αγνότητα και ορμητικότητά τους δημιούργησε ξεχωριστό και πρωτόγνωρο νεανικό κίνημα που συγκλόνισε τους Έλληνες και τους ξύπνησε από το λήθαργο της αδράνειας και υποταγής. Δεκάδες χιλιάδες από όλη την Ελλάδα, προπαντός νέοι έτρεξαν κοντά τους και φώναξαν μαζί τους για την ελευθερία και δημοκρατία της Πατρίδας.
Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος και ο Πρωθυπουργός Μαρκεζίνης κατέστειλαν το κίνημα με τα όπλα και άρματα μάχης που γκρέμισε την κεντρικό είσοδο του Πολυτεχνείου. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, μεγάλο γεγονός της ελληνικής και ευρωπαϊκής ιστορίας, δεν έριξε τη Χούντα, όπως εσφαλμένα πιστεύουν πολλοί. Έριξε τον Παπαδόπουλο και στη θέση του οι Χουντικοί έβαλαν τον ταξίαρχο Ιωαννίδη. Αυτός όρισε Πρωθυπουργό τον Ανδρουτσόπουλο και πρόεδρο της δημοκρατίας το στρατηγό Γκιζίκη. Έτσι συνεχίστηκε το δράμα της ανελευθερίας στην πατρίδα μας.
Οι δύο δικτατορίες στην πατρίδα μας, Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη, συνδέονται με τους 2 πολέμους του Ισραήλ, κατά των Αράβων. 1. Ο πόλεμος των 6 ημερών, 5 Ιουνίου 1967, λίγο μετά τη δικτατορία Παπαδόπουλου και 2. Ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ, Οκτώβριος 1973, λίγο προ της δικτατορίας Ιωαννίδη. Και στους δύο πολέμους, ο υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Κίσιγκερ, εβραϊκής καταγωγής, ήθελε τον απόλυτο έλεγχο της Ελλάδας με τις πολύτιμες βάσεις της.
Οι δικτατορίες υπηρετούσαν τα σχέδιά του. Όταν αργότερα βρέθηκε στην Ελλάδα ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Κλίντον, ζήτησε δημόσια συγνώμη γι αυτό από τους Έλληνες. Ο δημοσιογράφος Χρήστος Πασαλάρης, Δ/ντής κατά καιρούς εφημερίδας διηγείται πως την 21η Απριλίου 1967, ημέρα του Πραξικοπήματος ανέβηκε στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” ένας ξένος συνοδευόμενος από μια κοπέλα.
Στο αριστερό του μάτι είχε μαύρο επίδεσμο. Τον αναγνώρισα. Ήταν ο υπουργός άμυνας του Ισραήλ Μοσέ Νταγιάν. Αποκλείστηκα μου είπε. Μπορώ απ’ εδώ να παρακολουθήσω τις εξελίξεις. Ασφαλώς. Κάθισε μέχρι το μεσημέρι. Όταν είδε πως τα πράγματα εξελίχθηκαν υπέρ της Χούντας, αμαχητί, σηκώθηκε ευχαρίστησε κι έφυγε. Μας λένε τίποτα όλα αυτά;
Ο Παπαδόπουλος έγινε δικτάτορας της Πατρίδας και τα έδωσε όλα. Δεν βρήκε αντίσταση γιατί οι Έλληνες πολιτικοί ήταν σε αντιπαλότητα και μεγάλη ανωμαλία. Είχε προηγηθεί η παραίτηση της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου και ακολούθησε το πολιτικό μπάχαλο, όπως συνήθως συμβαίνει στην πολιτική μας σκηνή. Αποστάτες και προδότες οι χαρακτηρισμοί μεταξύ των πολιτών.
Σχημάτιζαν κυβέρνηση και την καταψήφιζαν σε λίγο. Ο κόσμος απογοητευμένος δεν αντέδρασε όσο έπρεπε. Δεν πολέμησε και η Χούντα χωρίς πολλές δυσκολίες εδραιώθηκε για 6 χρόνια.
Ο Παπαδόπουλος αποπέμφθηκε όταν αρνήθηκε διευκολύνσεις στους Αμερικάνους. Τον είχε πείσει γι αυτό ο Πρωθυπουργός του Μαρκεζίνης. Την τιμή των υποταγμένων Ελλήνων έσωσαν ο Αλέκος Παναγούλης και πολλοί αντιστασιακοί που είχαν μόνιμη κατοικία τα κελιά της εξορίας και των βασανιστηρίων. Ο δεύτερος δικτάτορας, Ιωαννίδης, σκληρότερος από τον πρώτο είχε όνειρα ν’ ανατρέπει τον Αρχ/πο Μακάριο.
Τα σχέδια που έγιναν γνωστά και υπεύθυνοι παράγοντες τον απέτρεπαν. Ο Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα, προειδοποίησε τον Ιωαννίδη πως η ανατροπή του Μακαρίου θα οδηγούσε τους Τούρκους στη ν Κύπρο. Η Ελλάδα, Τουρκία και Βρετανία ήσαν εγγυήτριες δυνάμεις για την ασφάλεια της Μεγαλονήσου.
Αυτό το σύμφωνο χρησιμοποίησαν οι Τούρκοι να επέμβουν. Ο Ιωαννίδης διακήρυσσε πως αν επιτεθούν οι Τούρκοι θα οδηγούσε το ελληνικό στρατό στην Κων/πολη. Διέδιδε ακόμη πως οι ΗΠΑ του είχαν υποσχεθεί πως χωρίς το Μακάριο, θα ενωθεί η Κύπρος με την Ελλάδα. Αυτό το διαψεύσανε οι ΗΠΑ. Ηταν ψέμα. 15 Ιουλίου 1974 έγινε το Πραξικόπημα.
Βομβαρδισμοί και καταστροφές την Αρχ/πή Κύπρου. Ο Μακάριος γλίτωσε, ενώ τον θεωρούσαν νεκρό. Από την Κύπρο ήρθε αεροπορικώς στη Μάλτα, Λονδίνο και Νεά Υόρκη. 19 Ιουλίου μίλησε στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Η χούντα των Αθηνών διόρισε πρόεδρο της Κύπρου τον Σαμψών, δ/ντή της εφημερίδας “Μάχη” αγωνιστή της ΕΟΚΑ. Στην ελληνική σκηνή είχε επικρατήσει το δόγμα “Το Εθνικό Κέντρο” από το 1964, διατύπωσε του Γεωργίου Παπανδρέου. Όριζε υπεύθυνη την Αθήνα για πόλεμο και Ειρήνη στην Κύπρο.
Η τουρκική εισβολή έγινε 20 Ιουλίου 1944. Έγινε Γενική Επιστράτευση στην πατρίδα μας και όλοι πεισματωμένοι και αποφασισμένοι τρέξαμε στις μονάδες μας για να πολεμήσομε τους Τούρκους. Όλοι χαρούμενοι που ήρθε η ώρα να τελειώνομε με τους αιώνιους εχθρούς μας. Είχαμε υπεροχή στη θάλασσα και τον αέρα. Επενέβησαν όμως οι ΗΠΑ, που τα συμφέροντά τους ήταν με τους Τούρκους. Ο Σίσκο, υφυπουργός Εξωτερικών, συνάντησε τους αρχηγούς των ενόπλων δυνάμεων και τους απότρεψε από τον πόλεμο. Μια άσκηση κάνουν οι Τούρκοι. Θα ρυθμίσομε το θέμα.
Τα υποβρύχιά μας, έτοιμα να καταβυθίσουν τον τουρκικό στόλο διατάχτηκαν να γυρίσουν στις θέσεις τους. Οι κύπριοι περίμεναν δ/γή από την Αθήνα που δεν ήρθε ποτέ. Η τουρκική εισβολή έγινε 20 Ιουλίου 1974. Εύκολη η απόβαση και εδραίωση στην περιοχή της Κυρήνειας. Καμία αντίσταση. Τα τάγματα, οι πυροβολαρχίες και όλες οι στρατιωτικές μονάδες στα στρατόπεδά τους.
Αυτός είναι ο Αττίλας. Αργότερα συνέχισαν οι Τούρκοι την προέλασή τους (Αττίλας 2) και κατέλαβαν τα εδάφη που ελέγχουν μέχρι σήμερα (37%). Ο τότε αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων της Τουρκίας, σε βιβλίο του γράφει: Ευτυχώς που δεν έγιναν οι ενέργειες που έπρεπε να γίνουν από την Αθήνα, γιατί δεν θα κάναμε καν την απόβαση.
Διακόσιες χιλιάδες ελληνοκύπριοι εκδιώχτηκαν από τις εστίες τους. Πάνω από δύο χιλιάδες σκοτώθηκαν και άλλοι τόσοι αγνοούμενοι. Οι εκκλησίες τζαμιά. Κοιμητήρια και μουσεία λεηλατήθηκαν.
Ο τουρκικός στρατός διέπραξε αποτρόπαια εγκλήματα που συμπληρώθηκαν με τη μεταφορά και εγκαταστάσεις δεκάδων χιλιάδων εποίκων από την Ανατολία. Στην Ουάσινγκτον και το Λονδίνο καταστρώθηκε το προδοτικό σχέδιο για την Κύπρο. Το εκτέλεσε η Αθήνα. Την κερκόπορτα την άνοιξαν Έλληνες στους Τούρκους. Αυτά τα δερματικά γεγονότα και η μεγάλη ντροπή για τον Ελληνισμό, γκρέμισαν και τη Χούντα του Ιωαννίδη. Ολα ήσαν μιλημένα, σχολίαζε ο υπο/ρχος Μητσαινας Γεώργιος.
Μετά το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, ο Προέδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας στραγηγός Γκιζίκης κάλεσε τους πολίτικούς για να σχηματίσουν κυβέρνηση. Κατέληξαν στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, που ζήτησε προθεσμία για να το συζητήσει με τους δικούς του. Το ίδιο βράδυ ο Αβέρωφ έπεισε τον Γκιζίκη και κάλεσαν τον Κων. Καραμανλή, αυτοεξόριστο στο Παρίσι. Ήρθε στην Αθήνα με το προσωπικό αεροπλάνο του φίλου του Ζισκάρ Ντεσταίν, προέδρου της Γαλλίας και σχημάτισε κυβέρνηση.