Μια ερώτηση που δείχνει πόσο φτωχές είναι οι λέξεις Και όμως σήμερα νιώθω την ανάγκη να δώσω στο μαύρο της ψυχής μου, λεκτική υπόσταση, πνοή, λύτρωση ίσως…
Όλοι σήμερα εδώ που μας ξέρετε και μας αγαπάτε, ξέρετε και τι μου χάρισε.
Αγάπη, οικογένεια, στήριγμα, μια σταθερά, ανάσα, φως, την ίδια τη ζωή. Γιατί για μένα τη ζωή στη δίνουν εκείνοι που προσπαθούν να την κάνουν πιο όμορφη, να της δώσουν λόγο ύπαρξης, ζεστασιά, θαλπωρή.
Ο Θεός πήρε τη σκληρή απόφαση, να σε στερήσει από εμένα και να σε πάρει στην αγκαλιά του-γιατί εκεί θα είσαι σίγουρα.
Εύχομαι αυτή να είναι ζεστή, να παίρνει φλόγα από την αγάπη μας και να μη σε αφήνει να κρυώνεις.
Πατέρα μου, μπορώ να χαμογελώ κάποιες στιγμές, γιατί κατάφερα να σε χαιρετήσω, ακόμα και αν δεν ήταν αρκετό.
Η ζωή με έκανε καπετάνιο, σε ένα δύσκολο πέλαγος. Και σε αυτό το πέλαγος πρέπει τώρα να τραβήξω κουπί, για σένα μάνα, που θα είσαι ο συγκυβερνήτης μου.
Μαύρα σύννεφα μπήκαν στους ουρανούς μας ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ, μα τα δάκρυα κάποιες στιγμές τα ξεπλένουν και αντικρίζω τα ματάκια σου.
Υψώνω βλέμμα για να δω ΕΣΕΝΑ ήλιε της ζωής μου, όσο και αν μου πονάς άθελα σου τώρα τα μάτια.
Τώρα θα είσαι παρέα με τη γιαγιά, θα κρατά συντροφιά στον «Άγιο Γεώργιο» όπως έλεγε.
ΠΑΤΕΡΑ!
Σε ευχαριστώ που όσο ζήσαμε μαζί ομόρφυνες τη ζωή μου!
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όσα μου χάρισες έτσι γενναιόδωρα και απλόχερα, όπως ήξερες εσύ!
Εύχομαι να τα αξίζω!
Βοήθησε με όμως τώρα.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ !Μη φοβάσαι τους ανέμους, η σκέψη μου σε σένα!
Πάρε τον Παναγιά στην αγκαλιά σου, γιατί ήταν, είναι και θα είναι ένας άγγελος που με ανέστησε και φώτισε την ζωή μου.
ΘΑ ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ ΑΙΩΝΙΑ!