Σήμερα ξύπνησα και ήθελα να διαλέξω τα ρούχα που θα βάλω αλλά εσύ μαμά μού είπες «δεν έχουμε χρόνο, θα το κάνω εγώ για σένα».
Πειράχτηκα αλλά δεν μπόρεσα να σου πω όχι. Αργότερα κάθισα στο τραπέζι να φάω πρωινό αλλά δεν με άφησες να φάω μόνος, καθώς «τα κάνω όλα χάλια» και έτσι με τάισες εσύ με τον δικό σου ρυθμό. Θύμωσα.
Πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο ήθελα να χαζέψω τα λουλούδια στον κήπο και να παίξω με την γατούλα του γείτονα αλλά εσύ μαμά μου είπες πως «δεν έχουμε χρόνο τώρα για αυτά πρέπει να βιαστούμε» , και έτσι με έδεσες επιθετικά στο καρεκλάκι μου, ενώ ξέρεις πόσο μ’αρέσει να προσπαθώ να το κάνω μόνος μου. Έβαλα τα κλάματα.
Αργότερα στο σπίτι της γιαγιάς πήγα να συναρμολογήσω το καινούριο μου παιχνίδι αλλά εσύ μου είπες «Όχι έτσι, δεν το κάνεις σωστά, θα το σπάσεις». Αποφάσισα πως δεν ήθελα να παίξω πια με αυτό το παιχνίδι.
Βρήκα την κούκλα που είχε ξεχάσει στη γιαγιά η ξαδέρφη μου. Προσπάθησα να την κοιμίσω και εσύ με κορόιδεψες «με αυτό παίζεις; Τα αγόρια δεν παίζουν με κούκλες, δεν έχεις κανένα αυτοκινητάκι εδώ;». Ντράπηκα, χωρίς να ξέρω ακριβώς γιατί και αυτό μου έφερε δάκρυα στα μάτια. Ήθελα μια αγκαλιά αλλά πήρα ως απάντηση «μην κάνεις σαν μωρό, δεν σου είπαμε τίποτα, πήγαινε να παίξεις».
Ήταν ώρα να φύγουμε και άκουσα «βάλε το καινούριο σου παιχνίδι στο κουτί του». Είχα αρχίσει να παίζω, όπως μου είπες, και να βρίσκω πως να το συναρμολογήσω. Και τώρα μου ζητάς να το χαλάσω και να το βάλω γρήγορα στο κουτί του. Αλλά δεν ξέρω ακριβώς πως. Πώς να το κάνω;
Το πρωί ήξερα πώς να φάω το πρωινό μου αλλά δεν με άφησες να το κάνω μόνος. Τώρα μου ζητάς να κάνω κάτι που δεν ξέρω. Και εσύ μαμά στέκεσαι όρθια από πάνω μου και μιλάς αυστηρά «Έλα γρήγορα, τι με κοιτάς; Πρέπει να πάρουμε την αδερφή σου από το σχολείο, δεν καταλαβαίνεις;».
Καταλαβαίνω μαμά τι μου λες, αλλά δεν ξέρω πώς να το κάνω, θέλω την βοήθεία σου, και έτσι όπως αρχίζεις να μιλάς όλο και πιο δυνατά και αυστηρά αγχώνομαι και μένω ακίνητος στο χαλάκι και ξεσπώ σε κλάματα. Μάζεψες το παιχνίδι πολύ θυμωμένη και είπες πως τεμπελιάζω και δεν μπορώ να κάνω τίποτα μόνος μου.
Κάτσαμε στο τραπέζι να φάμε βραδινό όλοι μαζί. Ζήτησα να βάλω σαλάτα στο πιατάκι μου αλλά ο μπαμπάς είπε «είσαι μικρός, θα την ρίξεις όλη στο τραπέζι, θα σου βάλω εγώ». Ένιωσα πραγματικά πολύ μικρός. Ήθελα να βάλω το πιάτο στα πόδια μου και να φάω, με βόλευε καλύτερα, με μαλώσατε «πώς τρως έτσι;
Φάε κανονικά, και μην τρως μόνο αυτό, φάε και το άλλο, πάλι εγώ πρέπει να σε ταΐσω». Ερχόταν το φαγητό μπροστά μου και έπρεπε να μασάω γρήγορα. Αυτό μου δημιούργησε εκνευρισμό. Δεν ήθελα να φάω άλλο. Πέταξα το φαγητό και άρχισα να φωνάζω. Θυμώσατε.
Ήθελα να κατέβω από την καρέκλα, να φύγω από το τραπέζι να πάω κάπου να ηρεμίσω, αλλά είμαι μικρός και δεν έχω δικαίωμα να το κάνω. Είπατε θα το φάω όλο και μετά θα πάω στο δωμάτιο μου. Ένιωσα εγκλωβισμένος και έβαλα τα κλάματα.
Ήμουν θυμωμένος, πεινασμένος και στεναχωρημένος. Σήμερα έκλαψα πολύ, ήταν μια δύσκολη μέρα για εμένα. Ένιωθα κουρασμένος, ήθελα κάποιον να με κρατήσει αγκαλιά και να μου εξηγήσει τι πήγε τόσο λάθος σήμερα.
Ήθελα να εξηγήσω σε κάποιον και να με καταλάβει. Ένιωθα ανασφάλεια, ένιωθα πως χάνω τον έλεγχο. Φοβόμουν χωρίς να ξέρω γιατί. Έκανα το μόνο πράγμα που μπορούσα για να εκτονώσω όσα ένιωθα, έκλαψα κι φώναξα.
Είμαι σχεδόν 4. Δεν μπορώ να διαλέξω μόνος τα ρούχα και τα παιχνίδια μου. Δεν μπορώ να δεθώ στο καρεκλάκι μου στο αμάξι, ούτε να φάω σωστά τα δημητριακά μου, δεν ξέρω πως να καλύψω τις ανάγκες μου. Ωστόσο πρέπει να ξέρω να ακούω, να φτιάχνω ένα άγνωστο για εμένα παιχνίδι, να κάνω τα πάντα γρήγορα.
Πρέπει να απαντάω σωστά, ακόμα και αν δεν έχω ιδέα σε τι πρέπει να απαντήσω. Πρέπει να κρύβω τα συναισθήματα μου γιατί είμαι αγόρι και να μάθω να τα διαχειρίζομαι, ακόμα και όταν αναστατώνομαι πολύ, γιατί δεν είμαι μωρό.
Όμως δεν μου επιτρέπεται να εξερευνώ, να αναπτύσσω τις δεξιότητές μου, να βάλω τα παπούτσια μου, να κουμπώσω το πουκάμισό μου, να μυρίσω τα λουλούδια, να πιάσω το χώμα, να χαϊδέψω την γάτα του γείτονα, να σκαρφαλώσω, να τρέξω, να παίξω ένα παιχνίδι ρόλου, να βάλω το φαγητό μου, να φάω πρώτα τη σαλάτα γιατί μου κάνουν εντύπωση τα χρώματα των λαχανικών.
Δεν μου επιτρέπεται να κάνω πράγματα που ξέρω πως να τα κάνω. Πράγματα που μου προκαλούν το ενδιαφέρον και ξυπνάνε την περιέργεια μου, δεν μου επιτρέπεται επίσης!
Δεν είμαι «κακομαθημένο» και «δύσκολο παιδί», είμαι αναστατωμένος. Είμαι στρεσαρισμένος, αναστατωμένος, μπερδεμένος και τόσο λυπημένος που βγαίνω εκτός ελέγχου. Δεν χρειάζομαι φωνές και περισσότερα όρια. Χρειάζομαι μια αγκαλιά.
Αγαπημένοι μου γονείς είμαι σχεδόν 4 και το μόνο που θέλω είναι να νιώσω ικανός και αποδεκτός. Θέλω να νιώσω πως με αγαπάτε, ακριβώς όπως είμαι!
*Η Ελένη Καζαντζάκη είναι ψυχολόγος, MSc στις Επιστήμες του Εγκεφάλου και Νου, υπ. διδάκτορας Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Κρήτης, συστημική ψυχοθεραπεύτρια