Είναι γεγονός πως η παράδοξη και αλλόκοτη γέννηση της απάνθρωπης και αποκτηνωτικής νόσου όπως ο φασισμός και ο ναζισμός, στην Ευρώπη του 20ου αι., απέδειξε πως οι άνθρωποι που «νοσούν» μεταβάλλονται σε όπλο μαζικής εξαφάνισης της ζωής. Δυστυχώς!
Στην Ευρώπη, και όχι μόνο, το «δυστυχώς» στις μέρες μας – αρχές του 21ου αι. – είναι η πασιφανής πια εξάπλωση της νόσου με την ενδυνάμωση της ακροδεξιάς. Εξάπλωση με δυναμική στο λόγο και τη δημαγωγία.
Με αφορμές που αποσαθρώνουν δημοκρατικές διαδικασίες δομές και διαρθρώσεις. Με διάχυση στην καθημερινότητα ακραίων απολήξεων μορφών εξουσίας. Με καθυπόταξη στον διαρκώς υφέρποντα αυταρχισμό και με ενστερνισμό του προσωπείου του.
Η αγωνιστική μας εγρήγορση ξεκινάει από την απάθεια και καταλήγει να μετατρέπεται σε αποδοχή, ζώντας σε κοινωνίες ανάλγητες, εγωκεντρικές. Αυτό είναι το δεύτερο και μεγαλύτερο «δυστυχώς». Έχουμε αφήσει στην τύχη του ό,τι εκτρέφει το ξαναζωντάνεμα της νόσου. Λες και η ανθρωπότητα θέλει να αυτοκτονήσει για μιαν ακόμη φορά με πολέμους, βομβαρδισμούς, διώξεις ανθρώπων, θάνατο. Κι αυτό κάνει.
Ζούμε στην εποχή της οργής και της αναθεώρησης σε όλα. Με τον ουμανιστικό πολιτισμό, εάν δεν έχει βρει κλίνη σε ΜΕΘ, να έχει πεθάνει.
Έχουμε συνθηκολογήσει; Αποδεχόμαστε τον κόσμο όπως είναι, υιοθετώντας την στάση των βουδιστών Ζεν και ξαφνικά κοιτάμε γύρω μας και βλέπομε τον κόσμο για πρώτη φορά; Έναν κόσμο που απειλείται με παγκόσμια έκρηξη; Αυτή είναι η ατομική μας μοίρα;
Η νέα ακροδεξιά, όσο κι αν εθελοτυφλούμε, υπάρχει και μας απειλεί. Το θηρίο έχει μεγαλώσει, έχοντας αποκτήσει πολλά προσωπεία και αναρίθμητες όψεις. Σήμερα εκεί, αύριο εδώ.
Η ανθρωπότητα θα έχει μέλλον όταν κατανοήσει τον κίνδυνο και δεν αφεθεί να ζήσει εγκαταλελειμμένη στα τείχη «άγνοιας» της «ελευθερίας» της.
Όμως, «Ο άνθρωπος θα είναι πάντα πιο πάνω από κάθε τέρας, όσο τρομαχτικό και αν φαντάζει όταν αυτό βρυχάται» (Ιονέσκο).
The show goes on…
* Η Κατερίνα Δερμιτζάκη είναι ποιήτρια