Ένας πολύ αγαπημένος φίλος μας, αλλά και πολλών άλλων συμπολιτών μας «έφυγε» πρόσφατα για το μεγάλο ταξίδι, αφήνοντάς μας φτωχότερους και άφωνους.
Μόνο η σκέψη μας φτερούγιζε ασταμάτητα αναπολώντας τις τόσες εκπληκτικές μέρες , ώρες, στιγμές που ζήσαμε με τις οικογένειές μας, στα τόσα ωραία μέρη που διαθέτει η Κρήτη μας. Μέρες και στιγμές οι οποίες μένουν ανεξίτηλες στη μνήμη και που προσπαθούν να σε κάνουν να ξεχάσεις το θλιβερό χαμό του φίλου που θρηνείς.
Όμως ο Τάκης δεν ξεχνιέται εύκολα. Η τόσο ζωντανή ιδιοσυγκρασία του, η ίδια η παρουσία του, το αυθόρμητο χαμόγελό του που προηγείτο πάντα της κάθε κουβέντας του, η οποία έβγαινε ατόφια, ακατέργαστη και πέρα για πέρα ειλικρινής, ακριβώς η ίδια όπως γεννήθηκε στη σκέψη του μόλις πριν.
Η καλλιέργειά του, οι γνώσεις του για κάθε τι, το χιούμορ του, κρατούσε το ενδιαφέρον, σου γέμιζε την ψυχή και σου χρωμάτιζε το χρόνο που περνούσε και έβγαινες κερδισμένος.
Όλη η οικογένειά του, η αγαπημένη του γυναίκα, τα παιδιά του, είμαι βέβαιος και τα εγγόνια του ακολούθησαν το ίδιο μοτίβο της ζωής του Τάκη. Πρόσχαροι, εκφραστικοί, με το ίδιο αυθόρμητο χαμόγελο να σκορπούν στους γύρω τους, ένα μικρό δείγμα, πως θα έπρεπε να είναι οι κοινωνίες.
–Τάκη, το ξέρεις πως συνεχίζεις να είσαι ανάμεσά μας και θα είσαι, όσο μας το επιτρέπουν βέβαια οι «δυνατοί» της Γης και κοίτα, εσύ εκεί, ίσως βρεις τον τρόπο να τους πείσεις πως η Ειρήνη είναι το μέλλον του πλανήτη μας.
Ο φίλος σου Γιώργος Λυδάκης,
ο φαρμακο… τρίφτης ντε, όπως σου άρεσε να με λες.