«Μέσα στο δρόμο τση ζωής τα ζάλα να προσέχεις,
γιατί ‘πο κάτω που πατείς ήντα ’ναι δε κατέχεις».
Αν παρακολουθήσουμε τα ζάλα της ζωής των ανθρώπων θα διαπιστώσουμε δύο κατηγορίες:
ι. Εκείνων των ανθρώπων, των οποίων τα ζάλα έχουν εγκεφαλική επικοινωνία και άρα είναι αργά, σταθερά, ομοειδή, ξέρουν πού θα πατήσουν και τελικά καταλήγουν στο σωστό προορισμό με περίσκεψη.
Δηλαδή ακολούθησαν το σωστό δρόμο για το ταξίδι μέσα στο δρόμο της ζωής!
ΙΙ. Και εκείνων που προχωρούν τσαλαβουτώντας στις λάσπες, στα λασπόνερα, στρίβοντας, τρικλίζοντας, παραπατώντας, χωρίς ομοειδή βηματισμό και πολλά άλλα.
Βαδίζουν δηλαδή χωρίς εγκεφαλική επικοινωνία και άρα καταλήγουν είτε σε αδιέξοδο είτε σε δρόμο χωρίς γυρισμό.
Δηλαδή ακολούθησαν το δρόμο στο ταξίδι τους χωρίς περίσκεψη.
Σε αυτήν την κατηγορία αν καταλήξουν σε λασπόνερα, ίσως η λάσπη να είναι ανεξίτηλη στο ρούχο της ζωής τους, Μπορεί όμως το ρούχο αυτό να το χρησιμοποιήσουν και αλλαχού, με απρόβλεπτα αποτέλεσμα!
Αν καταλήξουν σε δρόμο δίχως γυρισμό δεν είναι και ό,τι καλύτερο ούτε γι’ αυτούς, πολύ δε περισσότερο ούτε για εκείνους, για τους οποίους κάποτε ορκίστηκαν στο όνομά τους. Όπως η συμπεριφορά όχι μόνο ορισμένων γονέων προς τα παιδιά τους, αλλά και αρκετών απερίσκεπτων συνανθρώπων μας.
Προχώρα λοιπόν, άνθρωπέ μου, στο δρόμο της ζωής, έχοντας πάντα εγκεφαλική επικοινωνία, γιατί τα ζάλα, στο δρόμο σου, έχουν άριστο αποτέλεσμα όταν αρχίζουν και τελειώνουν στο σπουδαιότερο, μεγαλύτερο και πολυπλοκότερο τέρμα που το ονομάζουμε ΕΓΚΕΦΑΛΟ, όπως θα λέγαμε τέρμα ΤΥΧΕΡΟΥ.
Όλες οι πράξεις μας και όλα τα λόγια μας είναι εγκεφαλικά και μας οδηγούν στον αληθινό και σωστό δρόμο στο ταξίδι της ζωής μας, ανάλογα με τις οδηγίες, που δώσαμε στον οδηγό που φέρει το όνομα: «ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ».
Και κατά τον Αναξαγόρα: «Λέων μεν όνυξι κρατεί, κέρασι δε βούς, άνθρωπος δε νώ». Δηλαδή:
–Το λιοντάρι επικρατεί με τα νύχια του, το βόδι με τα κέρατα και ο άνθρωπος με το μυαλό του.