Είναι διαπιστωμένο το γεγονός ότι ο κοροναϊός δε λέει να μας εγκαταλείψει. Στο πέρασμά του δημιουργεί όχι μόνο προβλήματα, αλλά και διϊστάμενες απόψεις, σχετικά μα την ύπαρξή του. Έτσι, κυκλοφορούν απόψεις αβάσιμες και ατεκμηρίωτες, ανεύθυνες και αντιεπιστημονικές, που φτάνουν στο σημείο να αμφισβητούν ακόμα και την ύπαρξή του, αν και η ενδημία του έγινε πανδημία και ταλαιπωρεί ολόκληρο τον κόσμο.
Το να έχεις βέβαια και να υποστηρίζεις μια άποψη είναι δικαίωμά σου. Όταν όμως γίνεσαι αφεαυτού ειδικός, πρέπει να σκέφτεσαι τη ζημιά που μπορεί να προκαλέσεις με το να την εξωτερικεύσεις και να την κοινολογείς.
Αυτή η κατηγορία ανθρώπων μπορεί να πεισθεί αν θέλει, βλέποντας απλά στο διαδίκτυο, τα δημόσια πάρκα ορισμένων χωριών, που σε ελάχιστο χρόνο μετατράπηκαν αναγκαστικά σε νεκροταφεία με αμέτρητα φέρετρα νεκρών για ταφή. Και ασφαλώς η ανθρώπινη αυτή σοδιά, δεν προκλήθηκε από κάποια γριπούλα ή ενοχλητικό κρυολόγημα.
Η αιτία είναι σαφής και συγκεκριμένη. Και οι επικίνδυνες αυτές διχογνωμίες άκριτα και αλόγιστα καλύπτουν διάφορους λεπτούς τομείς, όπως είναι ο τομέας της σχολικής ζωής. Οι ειδικοί, που πρέπει να ακούμε, αποφαίνονται στον προστατευτικό ρόλο της μάσκας, τον οποίο είναι σωστό, να συνηθίζουμε και από την νηπιακή ηλικία.
Το θέμα στο σύνολό του δεν αφήνει περιθώρια για προβληματισμούς. Άλλωστε ο ρόλος και τα αποτελέσματα των ειδικών στη χώρα μας, είναι φανερά.
Παίρνοντας αφορμή από μερικές εικόνες που δημοσιεύτηκαν με την ευκαιρία της παγκόσμιας ημέρας φωτογραφίας που γιορτάστηκε στις 19 Αυγούστου, σταματώ στη φωτό με τίτλο: «ο Γύπας και το Παιδί». Εδώ καταφαίνεται η διαφορά των παιδιών, που το ένα προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή και το δικό μας να προβληματίζεται αν πρέπει να φορέσει μάσκα κατά την ώρα του σχολικού ωραρίου.
Η δραματική αντιπαράθεση δυο προβληματισμένων ηλικιών, με οδηγεί στη σύγκριση, αλλά και την ιστορική εξεικόνιση της μιας, δανειζόμενος στοιχεία από τον χθεσινό αθηναϊκό τύπο.
Η εικόνα που απαθανάτισε ο φακός του φωτογράφου Κέβιν Κάρτερ αφορά αποκαμωμένο από κούραση και εξαντλημένο από πείνα άτομο νηπιακής ηλικίας. Φανερός είναι ο ρόλος του γύπα, που περιμένει το θάνατο του παιδιού, για να αρχίσει το μακάβριο έργο του.
Λέχθηκε από κάποιον, ότι μια εικόνα είναι μια καλή πράξη. Αυτό ακριβώς πέτυχε ο καλλιτέχνης. Πέτυχε την άψογη λήψη, στην οποία ο ρόλος του είχε και ανθρώπινες διαστάσεις αφού έδιωξε το όρνεο και γλίτωσε τη ζωή του παιδιού. Αυτό συνέβη το 1993 σε κάποιο χωριό του Σουδάν, που του εξασφάλισε την παγκόσμια διάκριση, αφου πήρε το βραβείο Πούλιτζερ.
Η μοίρα όμως επιφύλαξε και για τους δύο κακό τέλος. Τον επόμενο χρόνο, ο βορειοαφρικανός Κάρτερ αυτοκτόνησε. Το παιδί καταπολέμησε την πείνα, γλίτωσε από τον επίδοξο παιδοφάγο γύπα, αλλά 14 χρόνια αργότερα πέθανε από ελονοσία. Η ζωή μας γελά προσωρινά, αλλά δεν προεξοφλεί ποτέ το τέλος μας.
*Ο Γιώργος Παναγιωτάκης είναι συγγραφέας – ιστορικός ερευνητής