Αναρωτηθήκαμε ποτέ πόσο εγκλωβισμένοι νιώθουμε στο σήμερα που φτάσαμε να ζούμε και πώς σπαταλάμε άμετρα τις νύχτες και τις μέρες μας, προσπαθώντας να αντέξουμε ακόμα και τον εαυτό μας;
Όμηροι των καθημερινών μικροοαστικών μας αναγκών με την κλιμάκωσή τους να κορυφώνεται, ακολουθούμε μονήρη κατεύθυνση. Με το ενδιαφέρον μας για το σήμερα να εκδηλώνεται επιμελώς ουδέτερο έως και αδιάφορο, επιβαρύνοντας την καθημερινή μας πραγματικότητα. Διαπίστωση τόσο ρεαλιστικά απλή όσο και τρομαχτική. Σαν σε αρχαία τραγωδία θεατές, χωρίς τον από μηχανής Θεό να καταφθάνει.
Αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι για να αγκαζάρουμε το αύριο, το στοίχημα που οφείλουμε να κερδίσουμε δεν είναι να φύγουμε από το σήμερα δηλώνοντας απόλυτη βεβαιότητα για το αποτέλεσμα. Ούτε να σαμποτάρομε τον εαυτό μας και τους άλλους, δημιουργώντας προσκόμματα. Κωλύματα και ζόρια όπως όταν απλώνουμε όνειρα, επιθυμίες, ιδεώδη να αεριστούν δίχως να λαμβάνουμε υπόψη ότι έρχεται νεροποντή και θα ανοίξουν οι καταρράκτες του ουρανού και θα τρέχομε σαν να μας κυνηγούν για να μαζέψουμε τα αμάζευτα. Ούτε να κανονίζουμε τη ζωή μας με τα πιο γελοία και ανόητα επιχειρήματα που αδιάντροπα την στραγγαλίζουν. Πλήρης υπονόμευση στον εαυτό μας.
Σαμποτέρ με πλήρη ενασχόληση διάρκειας ζωής, οδηγώντας σε πλήρη ταραχή και σύγχυση την σχέση μας με τον εαυτό μας και τους άλλους για να συνεχίσουμε, και πάλι, να τρέχομε σαν να μας κυνηγούν. Έτσι για να γιομίζει το 24ωρο και, αλίμονο, μην τυχόν ανακοπεί το τρεχαλητό των κυνηγημένων. Τέτοιος απερίγραπτος παραλογισμός, τρομάρα μας(!).
Εντέλει, μάθαμε κάτι εκτός των νοητών φραγμάτων που τόσο αριστοτεχνικά σκαρώνουμε, ενώ δεν συνειδητοποιούμε τον κόσμο που αλλάζει σε χρόνο ακαθόριστο, απροσδιόριστο και ρευστό;
Ας κάνουμε απόπειρα και να τολμήσουμε. Να αντιληφθούμε πως θρυμματίζοντας τα φράγματα δεν θα μετατραπούμε σε εξειδικευμένα άτομα που αφαιρούν την δυνατότητα για όλα.
Το χρωστάμε στον εαυτό μας για να υποδεχθούμε το αύριο και να το αγκαλιάσουμε. Επιτέλους, να ζούμε, όχι να συμβαίνουμε.
* Η Κατερίνα Δερμιτζάκη είναι ποιήτρια