Σε επιφανές σημείο στη σελίδα «ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ» η εφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ» προ ημερών, με κραυγαλέους τίτλους, όπως αρμόζει, « βροντοφωνάζει» και αποκαλύπτει νέες φωνές οι οποίες με την εγκυρότητά τους φέρνουν την ήδη επικαιροποιημένη (από πολλά χρόνια) απαράδεκτη αδικία της Μεγάλης Βρετανίας σε πολύ δύσκολη θέση, με την εμμονή της να μην επιστρέφει τα γλυπτά του Παρθενώνα εκεί όπου ανήκουν.
Τη Χώρα αυτή, την άλλοτε κραταιή Αυτοκρατορία και θαλασσοκράτειρα, η οποία κυριαρχεί ως πρώτη δύναμη παγκοσμίως από τον 16ο αιώνα έως τις αρχές του 19ου (1583-1815), τη νικήτρια δύο Παγκοσμίων πολέμων, ως ένας κύριος παράγοντας αυτών, τη θαυμάσαμε πρόσφατα με την «αλλαγή φρουράς» στο θρόνο της.
Τη μεγαλοψυχία της, ως συντελεστής και ως εξέλιξη των καιρών, στην παραχώρηση της ανεξαρτησίας των Ινδιών (έτος 1947), τη δεύτερη μεγαλύτερη χώρα στη Υφήλιο, δίνοντάς της σταδιακά την αυτονομία της, αρχή του φαινομένου της αποαποικιοποίησης διεθνώς, επίσης εκτιμήθηκε δεόντως. Στη Χώρα όπου «ο Ηλιος δεν έδυε ποτέ» διότι η εξάπλωση της βρετανικής αυτοκρατορίας σε όλα τα γεωγραφικά μήκη του κόσμου σήμαινε ότι πάντα ένα από τα βασίλειά της το έλουζε ο Ήλιος.
Αυτή η Χώρα θα έπρεπε να ήταν έμπλεη αισθημάτων υπερηφάνειας, αυτάρκειας και αυτοπεποίθησης , μεγαλοψυχίας και σταθερότητας, γοητεύοντας Κράτη και Κυβερνήσεις, προσηλωμένη στο Δίκαιο και να είναι παράδειγμα στην Οικουμένη, αποφεύγοντας τις όποιες αντιπάθειες προπαντός σε επίπεδο Πολιτισμού, το υπ΄αριθμό ένα χαρακτηριστικό στην κλίμακα πνευματικής καλλιέργειας ενός λαού. Να νιώθει ότι δεν της λείπει απολύτως τίποτα.
Κι όμως κάτι φαίνεται να της έλειπε. Αυτό το εκπληκτικό Μνημείο που βρέθηκε στα χέρια της κι ας μην ήταν δικό της. Δεν το παρέδωσε ως όφειλε στον κάτοχό του, τη μικρή Ελλάδα. Δεν το παρέδωσε ακόμα και όταν η μικρή αυτή Χώρα σήκωσε το λάβαρο της Ελευθερίας είκοσι χρόνια αργότερα (1821) και έγινε κράτος. Αυτή η μικρή Χώρα που έδειξε σε όλο τον κόσμο τι σημαίνει και πόσο αξίζει η Ελευθερία ενός λαού. Που φανέρωσε το Μεγαλείο και το ψυχικό σθένος της κατά την Επανάσταση του 1821 για το οποίο οι μεγάλοι Ποιητές Φιλέλληνες μεταξύ αυτών Άγγλοι (Λόρδος Byron), εγκωμίασαν δείχνοντας τη δική τους μεγαλοσύνη.
Οποία προσβολή προς τους Ποιητές αυτούς που όντες νέοι, έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους για ιδανικά με τα οποία θα έπρεπε να εμφορούνται οι ιθύνοντες της Β. Αυτοκρατορίας. Προτιμούν να εμμένουν σε αυτό το ανάρμοστο πείσμα τους μέχρι σήμερα, αρνούμενοι να πράξουν το σωστό πετώντας την μεγαλοψυχία τους στην ανακύκλωση, ιδανικά που ωστόσο χαρακτηρίζουν την πλειονότητα των Βρετανών.
Όλη η εκπληκτική Ιστορία της εν λόγω Χώρας, της Αγγλίας, καθώς και η λαμπροσύνη του θεσμού του Στέμματός της που ολόκληρος ο Πλανήτης θαύμασε τις μέρες αυτές, σκιάζεται και δεν αφήνει τη λάμψη της, να απλωθεί, όσο η εν λόγω Χώρα δείχνει μια συμπεριφορά μικροψυχίας, παρακρατώντας τα δικά μας Γλυπτά της δικής μας Ακρόπολης.
Νομίζω πως κατά βάθος ο λαός του Ηνωμένου Βασιλείου από τον πιο μικρό έως τον πλέον σημαντικό συμφωνεί θέλει και επιθυμεί να βλέπει και να θαυμάζει τα γλυπτά του Παρθενώνα ,εκεί στη θέση τους, στην Ακρόπολη, όταν επισκέπτονται την Ελλάδα.
Υ.Γ. Ποιος θα θαύμαζε τον Πύργο του Αιφελ, εάν τον μετέφεραν στις ακτές της Σκωτίας;
* Ο Γιώργος Λυδάκης είναι φαρμακοποιός