Είναι άξιο απορίας πώς ένας πολιτικός σχηματισμός, που εξελέγη από το 40% των ψηφισάντων, έφτασε σε αυτό το σημείο απαξίωσης. Βεβαίως, τίποτα δεν διαρκεί αιώνια, αλλά ετούτη η προϊούσα δημοσκοπική κατρακύλα είναι σοβαρή, όχι μόνο για την συγκεκριμένη παράταξη της ΝΔ, αλλά και για την γενικότερη πολιτική κατάσταση της χώρας μας.
Είχαμε αναφερθεί και παλιότερα, ότι είχαμε ελπίσει πως η είσοδος της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα δρομολογούσε μια διαφορετική πορεία της Ελλάδας, αφού θα ήταν αναγκασμένη εκ των πραγμάτων να βαδίζει πάνω σε σοβαρές ράγες και να ελέγχεται από τους υφιστάμενους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς.
Πολιτικοί και πολίτες εκχωρήσαμε πολλά και κυρίως τις ελπίδες μας σε αλλότριους και αισθανθήκαμε αμέριμνοι για καιρό. Η δραχμή μας αντικαταστάθηκε από το ευρώ με όλα τα θετικά και αρνητικά εκείνης της συγκεκριμένης εκχώρησης. Τα δεύτερα μάλλον ήταν περισσότερα και άρχισαν να αναδύονται ευθύς αμέσως, αφού ο γενικός έλεγχος παραχωρήθηκε αυτομάτως στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Ορίσαμε τα εξωτερικά μας σύνορα ως σύνορα της Ε.Ε. και μείναμε αναπαυμένοι εκεί, και όταν άρχισαν να απειλούνται είτε από τα γνωστά μας κράτη είτε από στίφη λαθρομεταναστών, συνειδητοποιήσαμε ότι κάποια πράγματα δεν είχαν αλλάξει και ότι στην κυριολεξία μόνοι έπρεπε να αντιμετωπίσουμε την σκληρή πραγματικότητα, έχοντας τις ευχές και την κατανόηση του ιερατείου των Βρυξελών και της Ε.Ε.
Σε πρακτικό επίπεδο εκχωρήσαμε και μεταβιβάσαμε σε μεγάλο βαθμό την μακρόχρονη αγροτική και κτηνοτροφική μας πολιτική, καθώς και τον σχεδιασμό και τις χρηματοδοτήσεις αυτών των παραδοσιακών μορφών απασχόλησης σε Ευρωπαίους τεχνοκράτες με αλλότρια, όμως, συμφέροντα.
Όσον αφορά την εθνική κυριαρχία, αυτή αναγκάστηκε να βαδίζει σύμφωνα με τα νάματα, τις επιταγές και τις ιδιοτροπίες τόσο της Ευρώπης, όσο και του ΝΑΤΟ. Όμως, σιγά-σιγά αισθανθήκαμε τη θηλιά να σφίγγει γύρω μας, αφού η αδύναμη οικονομία μας αδυνατούσε να ανταπεξέλθει στον ανταγωνισμό.
Τα αποτελέσματα γνωστά! Ξεπουλήσαμε τα λιμάνια σε Κινέζους και Ρώσους, τα τραίνα στους Ιταλούς, τα αεροδρόμια σε Γερμανούς, τους δρόμους σε άλλους, την ΕΛΒΟ πρόσφατα σε ισραηλινά χέρια, κι ένας θεός γνωρίζει πόσα άλλα και σε ποιους.
Ας μην απορούμε σήμερα ότι το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγικής μας βάσης διαλύθηκε, με αποτέλεσμα η αγροτική μας παραγωγική να καταντήσει πλέον έρμαιο των όποιων επιδοτήσεων θα επιθυμούσαν οι Ευρωπαίοι, ατενίζοντας κατά βάση τις δικές τους χώρες. Όσον αφορά την όποια βιομηχανική παραγωγή, αυτή συνεχίζει την εμβρυική της διαδρομή, τη στιγμή που οι διπλανές και ανταγωνίστριες χώρες έχουν κάνει κυριολεκτικά θαύματα.
Πού βρίσκεται, λοιπόν, σήμερα εκείνη η πάλαι ποτέ στιβαρή παρουσία της Ελλάδας στον ευρύτερο βαλκανικό χώρο; Η χώρα κατάντησε να μην λαμβάνεται υπ’ όψιν, λίαν επιεικώς, από τις περισσότερες χώρες με τις οποίες συνορεύει. Και το χειρότερο, ακολουθώντας κάποιες επιταγές της Ε.Ε., ήρθε αντιμέτωπη και διέλυσε τις απαραίτητες σχέσεις της με μεγαλύτερες με τις οποίες διατηρούσε κάποια επαφή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Τι κέρδισε λοιπόν η Ελλάδα από την αχαρακτήριστη πολιτική της απέναντι στη Ρωσία, ακολουθώντας αναμφίβολα επιλογές τρίτων, εις βάρος όπως αποδείχτηκε των δικών της συμφερόντων; Τώρα αρχίζει, πιθανολογούμε και ελπίζουμε, να αντιλαμβάνεται τα απώτερα αποτελέσματα της συνεχιζόμενης συμπεριφοράς της και σε αυτό το σημείο. Μήπως κέρδισε κάτι συγκεκριμένο από την πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη, με τις επαναλαμβανόμενες υποχωρήσεις της στις επιταγές εκείνης για οικονομική βοήθεια, στρατιωτική, ή άλλες που ακόμα δεν γνωρίζουμε, προς την Ουκρανία;
Ακόμα και στον τομέα της ενεργειακής πολιτικής, αόρατες υποσχέσεις από φίλους και συμμάχους από τους οποίους αγοράζουμε σε συνεχόμενη βάση την όποια μορφή ανεξαρτησία μας, με την γνωστή και διαχρονική προμήθεια διαφόρων οπλικών συστημάτων.
Πού βρίσκεται, αλήθεια, η εξ ανατολών μας χώρα σήμερα συγκριτικά με τη δική μας, την δήθεν ανεξάρτητη και μέλους της ευρωπαϊκής οικογένειας; Και το χειρότερο όλων, η πλήρης απουσία της από τα τεκταινόμενα διεθνώς. Συσκέψεις, διασκέψεις και συναντήσεις, όπου λαμβάνονται βαρυσήμαντες αποφάσεις που την αφορούν άμεσα. Για την εξωτερική μας πολιτική ακούστηκαν, γράφτηκαν και έγιναν πολλά.
Η χώρα άγεται και φέρεται, έρμαιο αλλότριων συμφερόντων, χωρίς να είναι σε θέση να αρθρώσει και να επιβάλει τη δική της θέση, έστω στοιχειωδώς, με το παθητικό της επιχείρημα ότι καλύπτεται από την ευρωπαϊκή πολιτική και στήριξη! Ο απολογισμός των τελευταίων ετών, δυστυχώς, είναι απίστευτα καταθλιπτικός και αφόρητα αποκαρδιωτικός. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σε ουκ ολίγες αστοχίες και ατολμίες της Κυβέρνησης.
Έχουν ειπωθεί και μείνει στην ιστορία της χώρας. Ο σημερινός πρωθυπουργός ταύτισε τις δικές του επιλογές και συμπεριφορές με εκείνες της Ελλάδας! Παράτολμη ενέργεια ομολογουμένως. Κυρίως για τη χώρα!
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι τέως διευθυντής Χειρουργικής και συγγραφέας