Ο κοροναϊός απειλεί τον πλανήτη μας. Μας έχει κλείσει στα σπίτια μας. Απαγορεύει την κυκλοφορία. Απαγορεύει να κοινωνούμε με συγγενείς, γνωστούς και φίλους. Δεν επιτρέπει ούτε αρρώστους να δούμε. Εμείς οι Έλληνες στις μπόρες και καταιγίδες καταφεύγομε στο Θεό, ζητούμε το έλεος και ζωντανεύομε την ελπίδα της σωτηρίας. Εκατομμύρια νεκρούς θρηνεί το ανθρώπινο γένος. Μέσα σ’ αυτούς κι εκατοντάδες δικοί μας. Ο διασωληνωμένος στη ΜΕΘ ετοιμοθάνατος, μόνος κι έρημος τι μπορεί να σκέφτεται εκτός από τον θάνατο; Μπορούν να τον βοηθήσουν οι ματαιότητες του κόσμου, πλούτη και δόξες που γι’ αυτές έδωσε μάχες για την απόκτησή τους. Ήταν λάθος κι άδικος κόπος, συνειδητοποιεί. Ποιος φταίει γι’ αυτή την πορεία κι αποτυχία;
Ασφαλώς η κακή του διαπαιδαγώγηση από την οικογένεια, σχολείο, εκκλησία και κοινωνία. Τη ζωή και συμπεριφορά των ανθρώπων, όπως μας λένε οι ειδικοί, επηρεάζουν δύο παράγοντες, ο εγωισμός και η υπερτροφική λογική. Η λογική αδυνατεί σε κάθε απρόοπτο και μεταφυσικό. Αδυνατεί ενώπιον της αγάπης, του πόνου και του θανάτου. Με κάνει να σκέφτομαι τον εαυτό μου μακριά από τους άλλους και όχι μέσα στους άλλους.
Η Εκκλησία μας με τις θεομητορικές εορτές και των Αγίων υπενθυμίζει ποιος είναι ο σωστός κι όμορφος δρόμος της ζωής μας. Σε λίγο θα γιορτάσομε τα Χριστούγεννα. Ο Θεός σαρκώθηκε για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τις δύο αυτές μάστιγες, βασική αιτία σε κάθε κρίση κι εποχή. Με τη Σάρκωση δεν έγινε μόνο η ένωση Θείου κι ανθρώπινου προσώπου αλλά και το πρόσταγμα για πράξεις που αλλάζουν τον κόσμο. Που πολεμούν τις δυνάμεις που λεηλατούν και ποδοπατούν τις ανθρώπινες υπάρξεις. Η ενανθρώπιση είναι επέμβαση του Θεού στη λαθεμένη πορεία του ανθρώπου. Για να’ ναι αποτελεσματική η επέμβαση προσέλαβε την ανθρώπινη φύση. Ποιος μπορεί να φανταστεί τη φρίκη της τραγωδίας του αρχαίου κόσμου. Ο θεσμός της δουλείας σ’ όλους τους λαούς. Ο δούλος ήταν μέσον παραγωγής όπως η σημερινή μηχανή. Έμψυχο υλικό κι εργαλείο τον ονόμαζε ο Αριστοτέλης. Το τελειότερο εργαλείο κι αναπόσπαστο μέρος της ιδιοκτησίας.
Στην ίδια μοίρα η γυναίκα και τα νεογέννητα που δεν είχαν δικαίωμα να ζήσουν αν δεν τα ήθελαν οι αφεντάδες. Ολοι οι χριστιανοί άνδρες και γυναίκες ίσα μέλη της Εκκλησίας. Κοινωνούσαν από το ίδιο ποτήριο κι αγωνιούσαν ο καθένας για τη ζωή των άλλων. Αυτός είναι ο καινούργιος κόσμος. Ο μεταμορφωμένος κόσμος. Πέρασαν είκοσι αιώνες από τότε που ο “Λόγος Σαρξ εγένετο και εσκηνωσεν εν ημίν” (Ιωαν. 1,14). Απ’ εκείνη τη νύχτα του Μυστηρίου χρονολογούνται και τα γεγονότα του καινούργιου κόσμου. Θα έπρεπε το χριστουγεννιάτικο μήνυμα των αγγέλων “επί γης ειρήνη” να έχει γίνει πραγματικότητα στον κόσμο. Όμως ποτέ δεν εξέλιπαν οι ανταγωνισμοί κι οι πόλεμοι.
Η εκμετάλλευση και η βία. Η πείνα και εξαθλίωση του ανθρώπινου γένους. Η φρίκη αυτών των γεγονότων απογοητεύει τους ανθρώπους. Νιώθουν εχθρικό τον παρόντα κόσμο, κι αναζητούν κάπου αλλού τη σωτηρία και λύτρωση. Έτσι γίνονται εύκολα θύματα των ψευτοπροφητών κι απατεώνων που αφού τους φανατίσουν τους οδηγούν σε δρόμους χωρίς γυρισμό. Η ελπίδα όμως σωτηρίας είναι μόνο στον παρόντα κόσμο γιατί μόνο αυτός έδωσε σάρκα και οστά στη θεότητα. Αυτή την ελπίδα προβάλλει η Εκκλησία μας, που ζωντανεύει κάθε χρόνο η εορτή των Χριστουγέννων με το χαρμόσυνο μήνυμα “Χριστός γεννάται δοξάσατε”. Ο Χριστός έγινε άνθρωπος όχι για να καταλύσει τον κόσμου που αυτός δημιούργησε για μας, αλλά να μεταμορφώσει τον κόσμο. Δεν χρειάζεται λοιπόν να φύγομε απ’ αυτό τον κόσμο και να ζητήσομε αλλού το Θεό.
Είναι καθημερινός επισκέπτης μας με τη μορφή του πεινασμένου, αδικημένου και παραγκωνισμένου. Αν τον δεχτούμε γίνεται φάτνη η καρδιά μας, έρχεται η μεταμόρφωση μας και ζούμε το Μέγα Μυστήριο. Προσκυνούμε το νεογέννητο Χριστό κι αλλάζομε πορεία όπως έκαμαν οι τρεις μάγοι. Παύομε να’ μαστε Λευίτες και γινόμαστε Σαμαρείτες. Ζούμε με την πίστη των ποιμένων της Βηθλεέμ. Χαιρόμαστε και πορευόμαστε στον καινούργιο κόσμο με οδηγό το λαμπρό άστρο. Πιστεύομε τη γέννηση του Χριστού αυτό το απίστευτο, κι αποφεύγουμε αυτόν τον κατήφορο της μοναξιάς και του πόνου. Ζούμε την αγάπη του Χριστού κι αγαπούμε και συνοδοιπορούμε με τους συνανθρώπους.
Η Θεία γέννηση υπενθυμίζει αυτές τις αλήθειες. Αξιόλογοι κι αξιέπαινοι όλοι οι αγώνες που στοχεύουν στην οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνη. Χωρίς όμως το πρόσωπο του Θεανθρώπου κανείς κόσμος δεν είναι στα μέτρα του ανθρώπου. Στα μέτρα του είναι και ο κόσμος της επιείκειας και κατανόησης, της συγγνώμης και συμφιλίωσης, της ειρήνης, αγάπης και θυσίας. Αυτή είναι η “Καινή κρίση” σύμφωνα με τη ρήση του Χριστού “Ιδού ποιώ τα πάντα καινά”.
Τα Χριστούγεννα μας υπενθυμίζουν κάθε χρόνο αυτόν τον καινούργιο κόσμο. Όσο καιρό κωφεύομε σ’ αυτό το θεϊκό μήνυμα θα ζούμε πληγωμένοι μακριά από το Θεό και τους ανθρώπους. Θα εγκαταλείπομε τους γέροντες γονείς μας σε κάποιο γηροκομείο όπου θα ζουν τη μοναξιά της απόγνωσης. Θα πωλούμε ναρκωτικά στα σχολεία και θα καλύπτομε απατεώνες. Θα ληστεύομε τράπεζες, χρηματοποστολές κι επιχειρήσεις και θα σκοτώνομε ανθρώπους. Θα παίρνομε τις θέσεις εργασίας των άλλων χωρίς να το αξίζομε. Θα χρησιμοποιούμε τ’ αξιώματά μας για να εκμεταλλευόμαστε αθώους και να κερδίζομε χρήματα. Θα εκβιάζομε και ψευδομαρτυρούμε για να πλουτίζομε. Θα συκοφαντούμε για να εξουδετερώνομε αντιπάλους. Θα προδίδομε πίστη και πατρίδα γιατί είμαστε εκκλησιομάχοι”. Χωρίς τον Χριστό σ’ αυτό τον κόσμο, θα ζούμε με τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Στην εποχή μας που την ονομάζουν “Νέα εποχή της Παγκοσμιοποίησης” εκατομμύρια άνθρωποι, προπαντός του γ’ κόσμου πεθαίνουν από πείνα κι αρρώστιες. Οι πολιτισμένοι του κόσμου μαστίζονται από αθεΐα, εγωκεντρισμό κι εγκληματικότητα. Πόλεμοι και σφαγές. Το “επί γης ειρήνη” δεν επικράτησε ακόμη. Χαρίζει όμως ειρήνη σε εκατομμύρια ανθρώπους που είναι η ζωντανή ελπίδα του ανθρώπινου γένους. Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας είναι η εκκλησία της ειρήνης. Ποτέ δεν έκαμε πόλεμο κατά αιρετικών κι αλλοπίστων. Έδωσε γλώσσα, φιλοσοφία, και χιλιάδες μάρτυρες για τη διάδοση και εδραίωση του χριστιανισμού. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία με τις Σταυροφορίες κατέστρεψε το Βυζάντιο, τον πολιτισμό και τη δύναμή του. Ήρθε αργότερα ο Μωάμεθ που το υποδούλωσε κι έκτοτε οι διάδοχοί του ελέγχουν τη “Βασιλεύουσα”. Ο τελευταίος διάδοχος, Ερντογάν, δεν αρκείται σε όσα ελληνικά διαμερίσματα έχουν πάρει οι Τούρκοι με πολέμους και γενοκτονίες αλλά ζητά κι άλλα πολλά.
Η Εκκλησία μας πάλι, όπως κάθε χρόνο με την εορτή της ενανθρώπισης και την υπόμνηση του Μυστηρίου μάς καλεί να επιτρέψομε στον Εμμανουήλ να ζήσει ανάμεσα μας. Να γίνει φάτνη η καρδιά μας για να γεννηθεί ο Χριστός και στο δικό μας στάβλο. Αν γίνει αυτό όλα μπορούν να αλλάξουν.