Είναι μερικές ταινίες που όταν τις επικαλείσαι, θυμάσαι όχι μόνο το περιεχόμενό τους αλλά και τις συνθήκες και τον τόπο που τις είδες. Αυτό νομίζω ότι μου συνέβη με την ταινία “Η Σύζυγος”.
Η σύγχρονη δυνατότητα να παρακολουθούμε οτιδήποτε ακόμα κι από την οθόνη του κινητού μας παλεύει να μας προσδώσει μια μοναχικότητα που σίγουρα θα καταγραφεί σαν ένα ιδιαίτερα ανησυχητικό σύμπτωμα στην πορεία του χρόνου.
Έτσι, το να περάσω την πόρτα του “Βιτσέντζου” ένα Σαββατόβραδο μιας άνοιξης που αργεί να ‘ρθει και να οδηγηθώ σε μια κλειστή αίθουσα που συνήθως την απαρνιέμαι με το τέλος του χειμώνα, με ξεπλήρωσε με μια ενδιαφέρουσα εμπειρία. “Η Σύζυγος”, η πολυσυζητημένη ταινία που πήγα να δω με την Γκλεν Κλόουζ στον πρωταγωνιστικό ρόλο της συζύγου στην ομότιμη ταινία που τελικά λόγω συγκυριών έχασε την διάκριση στα Oscar, είχε ένα εντελώς ευδιάκριτο κοινό μεσηλίκων που ετοιμαζόταν να την παρακολουθήσει.
Στον αντίποδα ένας χείμαρρος ομοιόμορφων, τουλάχιστον ενδυματολογικά, κοριτσιών στην εφηβεία, περίμεναν να μπουν στην μεγάλη αίθουσα που προβαλλόταν η ταινία με τον χαρακτηριστικό τίτλο “AFTER” που σίγουρα φώναζε “μέλλον”. Τα πρώιμα ζευγαράκια λίγα, ξεχώριζαν κινούμενα διακριτικά και κυρίως αμήχανα από την πλευρά των αγοριών.
Ο κινηματογράφος, κοινή επιλογή μιας σαββατιάτικης ψυχαγωγίας, ανέμενε διακριτικά να αποτυπώσει το στίγμα μας ξεχωριστά. Κι αυτό δεν άργησε να γίνει, “η Σύζυγος” μάς περιέγραψε μ’ ένα εξαιρετικά ευδιάκριτο τρόπο τι σήμαινε για ένα ζευγάρι τυπικά επιτυχημένο, μπορώ να πω, να είναι μαζί ξεκινώντας από την δεκαετία του ‘50 τη συμβίωσή τους, μέχρι και το τέλος του αιώνα που πέρασε.
Μια περίοδος που η ρήση “πίσω από ένα επιτυχημένο άνδρα κρύβεται μια δυνατή γυναίκα” αποτύπωνε το πνεύμα μιας ολόκληρης εποχής.
Ένας καθηγητής Φιλολογίας και συγγραφέας φλερτάρει με τη νεαρή, ταλαντούχα κι όμορφη φοιτήτριά του που τον παντρεύεται, αφού αυτός χωρίζει από την πρώη του ελάχιστα ανεκτική σύζυγο. Η ταινία πραγματεύεται την μετέπειτα κοινή τους ζωή με την Γκλεν Κλόουζ στον ρόλο της ώριμης τωρινής συζύγου.
Το συγγραφικό έργο του καταξιωμένου τώρα πια άνδρα του χαρίζει ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας που το παραλαμβάνει στην Στοκχόλμη, σε μια ιδιαίτερη τελετή απονομής που παρευρίσκονται και η γυναίκα του με το γιο τους για να τον τιμήσουν.
Όμως όλη αυτή η δημοσιότητα θα σταθεί η αφορμή για μια αναπάντεχη υποψία, που θα κριθεί βεβαιότητα από έναν βιογράφο που ελπίζει στην ανάθεση της βιογραφίας του Νομπελίστα. Όλο το έργο που έτυχε της ανώτατης αυτής διάκρισης είναι δημιούργημα όχι του ίδιου αλλά της εξαιρετικά δυνατής και αφοσιωμένης συζύγου του που συνειδητά του χαρίζει το δικαίωμα να το ενστερνιστεί υποβάλλοντας όμως τον εαυτό της σε μια δύσκολη δοκιμασία.
Ένα σενάριο που αποκαλύπτει τον ανδροκρατούμενο χώρο του ‘50-’60, που σήμερα φαντάζει σχεδόν ανεξήγητος στους νέους αλλά μ’ έναν αποκαλυπτικό τρόπο που σαφώς εξυψώνει την γυναίκα και δείχνει σχεδόν παραδειγματικά τι μπορεί να σημαίνει συνύπαρξη. Σε μια πορεία που η σημερινή γυναίκα θα καταφέρει σχεδόν να μετατρέψει την μέχρι τότε ισχύουσα ρήση “Πίσω από μια επιτυχημένη γυναίκα κρύβεται τώρα ένας άξιος άνδρας”.
Ένας άνδρας που του έχει παραχωρήσει το δικαίωμα να είναι απλώς ο εαυτός του, όπως το θέλει κι αυτή, που προσδοκούν να μοιραστούν τη ζωή επί ίσοις όροις στην τελική ευθεία κι όπως λέει και η αεροσυνοδός στην ταινία στην σύζυγο, “σας ξεχώρισα γιατί είσαστε από τα ζευγάρια που φαινόνταν να είναι μαζί”.
Μου άρεσε γιατί ήταν βασισμένη σ’ ένα σενάριο που αξιοποιήθηκε από καλές ερμηνείες, με απήχηση σ’ ένα ευρύτατο κοινό, που θέλει να πιστέψει ακόμα στο “μαζί”.