Το προσοντολόγιο για τον διορισμό και την πρόσληψη των εκπαιδευτικών που τέθηκε σε ισχύ με τον νόμο 4589 του Γαβρόγλου και που η νέα κυβέρνηση και η νέα υπουργός Παιδείας συνεχίζει ακάθεκτη να εφαρμόζει, χωρίς ίχνος ενοχής και ντροπής, γεννάει συναισθήματα απογοήτευσης, θυμού και αναγανάκτησης σε όλους εκείνους τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς -ανήκω κι εγώ σε αυτούς- που κάθε χρόνο ξεκινούν δειλά και διστακτικά να κάνουν επαγγελματικά σχέδια, γεμάτοι ανασφάλεια για το τι μέλλει γενέσθαι.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, εδώ και τόσους μήνες, από τότε που ενημερώθηκα για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, για να γίνει κανείς δάσκαλος-α, είναι απαραίτητο να έχει ένα σωρό σεμινάρια, μεταπτυχιακά, διδακτορικά για να καταφέρει να έχει μια θέση στο εκπαιδευτικό σύστημα; Προς θεού δεν διαφωνώ με την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, αλλά θεωρώ τουλάχιστον ότι η επιμόρφωσή τους πρέπει να είναι ουσιαστική, να έχει αφετηρία τα εσωτερικά κίνητρα του Δασκάλου που προσπαθεί να εξελιχθεί, να γίνει όσο το δυνατόν πιο δημιουργικός, πιο ικανός να ανταποκριθεί στις εκπαιδευτικές ανάγκες του κάθε μαθητή του ξεχωριστά.
Φτάνει πια αυτό το αέναο κυνήγι προσόντων και τίτλων, που στηρίζεται κυρίως σε οικονομικά συμφέροντα και δεν ανταποκρίνεται στις ουσιώδεις ανάγκες και επιθυμίες του κάθε εκπαιδευτικού. Εγώ προσωπικά, είχα την τύχη, να ολοκληρώσω ενα μεταπτυχιακό πρόγραμμα στην ειδική αγωγή που ευτυχώς ήταν ευλογία το γεγονός ότι με ενδιέφερε αρκετά αυτός ο τομέας και αποτέλεσε για μένα ιδιαίτερη πρόκληση να μελετήσω τα ζητήματα ειδικής αγωγής. Είχα επίσης την τύχη να ολοκληρώσω αυτό το πρόγραμμα, στηριζόμενη οικονομικά από τους γονείς μου, καθώς τα δίδακτρα του συγκεκριμένου μεταπτυχιακού ήταν πάρα πολύ ακριβά.
Αναρωτιέμαι λοιπόν ξανά, όλοι οι δάσκαλοι και ιδιαιτέρως οι αναπληρωτές που ξεσπιτώνονται κάθε χρόνο, αναζητώντας μια προσωρινή διαμονή για να αποκτήσουν μόρια, να καταφέρουν να διοριστούν και που ο μηνιαίος μισθός τους δεν φτάνει πολλές φορές ούτε για να πάνε να απολαύσουν έναν καφέ ή ένα φαγητό με συναδέλφους και φίλους, έχουν την πολυτέλεια να επιμορφώνονται συνεχώς, δίνοντας ένα σωρό χρήματα για να αποκτήσουν τι; Μόρια, μόρια, μόρια! Γιατί πώς αλλιώς θα έχεις μια σταθερότητα στον “εκπαιδευτικό εργασιακό κόσμο”;
Μια ζωή θα κυνηγάμε μεταπτυχιακά και λογής λογής σεμινάρια, που πολλές φορές ανακυκλώνουν την ίδια θεματολογία με θεωρίες και πρακτικές που θα μπορούσε ο κάθε δάσκαλος να τις αναζητήσει και μοναχός του, έχοντας παρέα το μεράκι του και το αμείωτο ενδιαφέρον του για εξέλιξη, μόνο και μόνο για να ανέβουμε στον πίνακα κατάταξης και να ξεπεράσουμε τόσους και τόσους συναδέλφους για να καταφέρουμε να προσληφθούμε νωρίς, μην τυχόν μείνουμε “ξεκρέμαστοι” για ακόμη μια χρονιά και αναγκαστούμε να ζούμε με το επίδομα του ταμείου ανεργίας και μιας προσωρινής και πολλές φορές άσχετης με το επάγγελμα εργασίας.
Είναι θλιβερό να “θυσιάζεται” ο δάσκαλος στο “βωμό των προσόντων”, έχοντας ως μοναδικό κίνητρο την απόκτηση μορίων, φοβούμενος ότι την επόμενη χρονιά μπορεί να μη δουλέψει! Η επιμόρφωση και η απόκτηση κάποιων προσόντων δεν θα έπρεπε να είναι “μοριοθηρική”, αλλά να ξεκινάει από την ανήσυχη φύση του δασκάλου, που δε μπορεί να κάνει αλλιώς, που το μυαλό του βασανίζεται πολλές φορές, γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να μείνει στάσιμος, άπραγος, θέλει συνεχώς να προχωράει μπροστά, για να μπορεί να ανταποκριθεί στο δύσκολο διδακτικό και κοινωνικό του έργο.
* Η Μαρία Μαστοράκη είναι εκπαιδευτικός γενικής και ειδικής αγωγής