Επήρε Φως απ’ ουρανού
των Κουρητών ογόνος,
Πλατύρραχος ελέγου- ν-το
ντοπιολαλιάς τεχνίτης,
που, τση καρδιάς μεταλαβιά
ως και του νου, ήκαμέ ντη.
Το νάμα τζηοέρωντας,
η γι-αντρειά, ηνιότη,
η ντομπροσύνη, κι η φιλιά,
και τσ’ αθρωπιάς ο λόγος.
Κι απόμεινάμου οι λοϊσμοί
μ’ ορθάνοιχτα τ’ αμάθια,
να μη-ν αποχορταίνουσι,
όσα ομπρός εθώρου.
Καμώματα – μπερδέματα
τση νύχτας γλεντοκόπια.
Μορφές απού μπολιάστηκαν
με του σεβντά το μπόλι.
Φιλιές του όρκου γέννημα,
στόχασες, πουτο-ν πλούτο ντως
οι χρόνοι δε-ν-το-ν σβήνου.
Μεμιαλαλιά, π’ ολάκερη
στσι ώμους τση τη σκώνει
τη-ν Κρήτη αβαρυγγώμητη,
απ’ άκρου μέχρις άκρου.
Λαλιάπου δε ζυάζεται,
μήτε και ξεπουλιέται
γιατί ’ναι αξία ακριβή
π’ όπου δροσοβλασταίνει,
Τσάρπαλοι ξεπετάγουνται
και κάνου-ν τη-ν Βαγγέλιο.
Κυρία Πλατυρράχου καλημέρα σας,
Αισθάνομαι την ανάγκη απλά, ανθρώπινα κι από τα βάθη της καρδιάς μου να σας ευχαριστήσω για την άμεση ανταπόκρισή σας στην επιθυμίαμου να περιέλθει στα χέρια μου αυτό το καταπληκτικό και μοναδικό θα έλεγα ιστορικό μυθιστόρημα. {αφού δεν γνώριζα για την ύπαρξη του άλλου, εξίσου σημαντικού έργου του, τη «Ροδαμιά».
Ένα μυθιστόρημα γραμμένο με μοναδικά αυθεντικό τρόπο. Από έναν άνθρωπο που κάτεχε να δίδει στις λέξεις νόημα και στα νοήματα γνήσιο και μεστό αξιακό περιεχόμενο με τρόπο αψεγάδιαστο.
Ένα μυθιστόρημα-δημιούργημα λογισμών ισάξιων των μεγάλων Κρητικών δημιουργών που προϋπήρξανσ’ αυτόν τον τόπο.
Ένα μυθιστόρημα ύμνο στον αληθινό έρωτα, που σαν κεντήσει τα φυλλοκάρδια τα ταξιδεύει σε κόσμους αλαργινούς, δύσβατους κι απροσδιόριστους. Κι άλλοτε πάλι φωτεινούς κι αγαπητικούς που ομορφαίνουν και γλυκαίνουν, τηςστράτας ετούτης, τις ανηφοριές.
Ένα μυθιστόρημα που φέρνει τον αναγνώστη σε αγωνιώδεις ταραχές, να μη θέλει μήτε στιγμή να τις προσπεράσει, μήτε και να του τελέψουν.
Ένα μυθιστόρημα που τον ταξιδεύει αβίαστα σε μονοπάτια του χθες, π’ όσοι τα περπάτησαν έστω και για λίγο, επιδιώκουννα τα κρατήσουν ολοζώντανα στις θύμησές τους.
Και μπορεί το γλωσσικό τους ιδίωμα, λίγο ως πολύ, να διαφέρει από τόπο σε τόπο, δεν παύει όμως να κουβαλά αξίες, αρχές και αρετές που σήμερα προσπερνιούνται δυστυχώς με περίσσια ελαφρότητα, και αδιαφορία, θα έλεγα.
Ο Γιάννης Πλατύρραχοςυπήρξεεπομένως κι εκείνος ένας, από τους λιγοστούς θα τολμούσα να πω, που μας άφησε ένα πλουσιότατο γλωσσικό θησαύρισμα, για το οποίοη Κρήτη από τη Δύση της ως την Ανατολή κι απ’ το Βορά της ως το Νότο θα τον ευγνωμονεί. Η ιστορία θα τον δικαιώνει διαρκώς. Η κρητική λογοτεχνία θα υποκλίνεται στην πένα του. Η ντοπιολαλιά θα του χρωστά, τον της αρετής έπαινο, μιας κι ο ίδιος συνέβαλεστο μέτρο που του αναλογούσε, στο νατην κρατήσει ζωντανή, κι ως παρακαταθήκη, να την μεταλαμπαδεύσει στις επόμενες γενιές, με το υπέροχο και ολοκληρωμένο εκφραστικό αποτύπωμά του. Όπως και της αξίζει άλλωστε.
Σε σας και τα παιδιά σας εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μουνα μακροημερεύετε με υγεία για να παραμένει διαρκώς αναμμένο το λυχνάρι της θύμησής του.
Αιωνία του η μνήμη.
Ωστέ να στέκει ο ντουνιάς δα το-ν τιμά η Κρήτη,
γιατί ’το μια ξεχωριστή Κορφή του Ψηλορείτη.
Tο-ν -άθρωπο δεν το-ν-εκλαιν στο-ν τάφο οντέ μπαίνει
μόνο στο νου η θύμηση οντέ- ν- τ’απολιγιαίνει.
Έτσά καρδιές δε- ν πρέπει ντως ο χάρος να τσι παίρνει,
στση Κρήτης τα αγιοχωργιά τη-ν αρφανιά να σπέρνει.
Στάθης Φραγκιαδουλάκης.