Εν αναμονή του Νο7, στου Άη-Γιάννη τη στάση από το παγκάκι χαιρόμουνα το γραφικό σπήλαιο-εκκλησάκι με το Σταυρό πάνω στο βράχο.
Στο διπλανό παγκάκι ήρθε ένα ζευγάρι τουρίστες με ένα παιδάκι γύρω στα δέκα. Το αγοράκι κρατούσε ένα κλαδάκι αρμυρίκι και με αυτό σκότωνε το χρόνο του. Ώρα για μάθημα είπα.
Έκοψα ένα κλαδάκι ευκαλύπτο και τους έβαλα να το μυρίσουν.
Μητέρα και παιδί το απολάμβαναν.
Από πού είσθε τους ρωτώ Γαλλία μου λένε.
Α! σκέφτομαι. Ευκαιρία να ξεσκονίσω τα Γαλλικά μου, τί στην ευχή έτρεχα στα Γαλλικά Ινστιτούτα και στα Παρίσια.
Αρχίζω τους επαίνους, για το δένδρο, ότι φτιάχνουνε φάρμακα, βοηθά την αναπνοή, καλό στους πνεύμονες, αλλά διώχνει και τα κουνούπια.
Τους γράφω σε χαρτάκι το όνομα του δένδρου. Φαίνεται έβαλα τα δυνατά μου και ο ύμνος έπιασε τόπο γιατί σε λίγο η γυναίκα πάει πιο πέρα και από την κατάλληλη θέση φωτογραφίζει τον ευκάλυπτο!