Σε ένδειξη σεβασμού και ευγνωμοσύνης στη μνήμη των διδασκαλισσών: Μαρίθας Χατζηγιάννη, Χρυσούλας Παπαβασιλέου και Ευαγγελίας Αμαριωτάκη.
Στις δασκάλες στις οποίες εμείς οι νεότεροι δάσκαλοι, οφείλουμε μεγίστη ευγνωμοσύνη, γιατί μας έμαθαν να διδάξουμε την πιο σπουδαία ενότητα της παιδαγωγικής: «Το σχολείο της ζωής, μέσα από τη ζωή», στην οποίαν ενότητα βασίζεται η μέθοδος DECROLY.
Στις δασκάλες που όταν παίρναμε την απόδειξη της αποφοίτησής μας, (συγκινητική ανάμνηση), ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ, «57 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ», στέκονταν δίπλα μας, και μας χαιρετούσαν με ενσυναίσθηση, η οποία αποτελεί τον σημαντικό παράγοντα της συναισθηματικής ανάπτυξης του ανθρώπου και μας είπαν με συναισθηματική φόρτιση: «Τα παιδιά που αύριο θα διδάξατε είναι αρκετά ικανά να δείξουν ευαισθησίες στους συνανθρώπους του, όπως εμείς σας διδάξαμε με τη μέθοδο DECROLY».
Στο τέλος εκείνες με τον συναισθηματικό και διδασκαλικό τρόπο συμπεριφοράς τους, μας αποχαιρέτισαν, απαγγέλλοντας, το υπέροχο ποίημα του Κωστή Παλαμά :
Χτίσ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!
Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς! Ειν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη!
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθιά!
Ο πόλεμος να μην μπορεί να τα γκρεμίσει!
Σκάψε βαθιά! Τι κι αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει ;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί !
Τα βάρη που κρατάς σαν άτλαντας στην πλάτη!
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι.
Ό,τι πιο ζεστό, ό,τι πιο αληθινό, ό,τι πιο ανθρώπινο, ό,τι πιο συναισθηματικό, ό,τι πιο συγκινητικό, να διαβαίνουμε ξανά εκείνο τον δρόμο που κάποτε μας χάραξαν οι δάσκαλοί μας και τους οποίους πρέπει να ευγνωμονούμε.
Ιούλιος 2019