Πράγματι η αφήγηση της κ. Έφης Ψιλάκη ,του κ. Μανώλη Δρακάκη όπως επίσης και τα διάφορα μικρασιάτικα μουσικά ακούσματα ΑΠΌ ΤΗΝ ΧΟΡΩΔΊΑ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ “ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ”, που ακόμη ηχούν στ αυτιά μου, δεν άφησαν κανένα από τους παρευρεθέντας και αν θυμάμαι καλά είμαστε αρκετοί τους οποίους δεν έβαζε η αίθουσα, να τυρβάζουν περί άλλων, παρόλο που βρισκόμαστε σε χώρο Μουσείου με πολλά εκθέματα, τα οποία μπορούσαν να κεντρίσουν την προσοχή όλων . Όμως όλοι ήταν προσηλωμένοι αποκλειστικά στην όλη εκδήλωση.
Οι περιγραφές, που έγιναν σχετικές με τις πρωτοχρονιάτικες επισκέψεις τοπικών παραγόντων στις πρώτες εστίες των ξεριζωμένων, η φιλοξενία εκ μέρους των τοπικών αρχών, αλλά και η ψυχική διάθεση των προσφύγων, που πρώτη φορά βρέθηκαν τέτοιες μέρες μακριά από τις εστίες των αποδόθηκαν παραστατικότατα με άψογο αλλά και με συγκινητική μέθοδο.
Το ύφος δε της απόδοσης ήταν το αρμόζον. Και ήταν το αρμόζον γιατί κανενός είδους φιλοφρονήσεις δεν απαλύνουν τον πόνο του άδικου ξεριζωμού του πρόσφυγα, όχι του μετανάστη…
Επίσης τα διάφορα μουσικά ακούσματα αποδόθηκαν με πολύ συγκινητικό ρυθμό και με τρόπο ενσυναίσθησης.
Οι εκδηλώσεις της κατηγορίας αυτής, με κεντρικούς πρωταγωνιστές την Ελληνίδα και τον Έλληνα πρόσφυγα της Μ. Ασίας:
α) προκαλούν μέγιστη συγκίνηση στους περισσοτέρους και δη στους έχοντας προγόνους Μικρασιάτες πρόσφυγας και σε εκείνους, που λόγω διαφόρων γεγονότων απόκτησαν πνευματική συγγένεια με Μικρασιάτες.
β) χαρίζουν πνευματικά δώρα χαράς και αγαλλίασης σε όλους γενικώς με την ψυχική απόλαυση της απαράμιλλης Μικρασιάτικης μουσικής.
γ) Διδάσκουν τον Μικρασιατικό Ελληνικό Πολιτισμό(ήθη ,έθιμα, παραδόσεις) στους απογόνους, ιδίως στους νέους και γενικά σε όλους μας με την ιδιάζουσα ικανότητα της απόδοσης των κειμένων ή των παραστάσεων.
δ) Χαράζουν μέσα στην ψυχή των απογόνων τη αγάπη για τον τόπο καταγωγής των προγόνων των και τους εμφυσούν τη λαχτάρα της επίσκεψης του τόπου όπου γεννήθηκαν, έπαιξαν, μεγάλωσαν, έμαθαν ελληνικά γράμματα, έκαναν χαΐρι και προκοπή, μα ένα χέρι άτεγκτο και σκληρό τα άρπαξε όλα αυτά, που κάποιοι είπαν ότι όλα αυτά έγιναν σε συνωστισμό!
ε)Φαντασιώνουν και μεταφέρουν νοερά τον καθένα στα ΄Αγια εκείνα χώματα και ο οποίος ή μόνος ή με τα παιδιά του, γιορτάζει με νοερή ανάμνηση, εκείνες τις ευτυχισμένες στιγμές τις οποίες έζησαν αγαπημένα του πρόσωπα, που σήμερα κατοικούν σε μια άλλη ξεχωριστή Πολιτεία. Ακόμη…
στ) Σπέρνουν τον αιώνιον αδιάβρωτον Ελληνικόν καρπό, που σαν τον ρίχνει μέσα στον κήπο της ψυχής του καθενός μας ,ειδικά των παιδιών, σιγοτραγουδούμε, με ρυθμό Μικρασιάτου: Πάλι με χρόνους και καιρούς πάλι δικά μας θα ’ναι.
Προσωπικά με συνεπήραν με συγκίνησαν αυτές οι λογοτεχνικές αναφορές και τα μουσικά ακούσματα τα οποία ηχούν ακόμη μέσα στο είναι μου και θα ηχούν για δύο λόγους:
Ο ένας λόγος είναι ο προσωπικός παράγοντας του συναισθηματικού και ευαίσθητου εσωτερικού κόσμου, φέρνοντας νοερά στο μυαλό μου τις τότε καθημερινές επικρατούσες φρικτές εικόνες και τις σκηνές της αλλοφροσύνης, που ως πρωταγωνιστές είχαν ηλικιωμένες και ίσως ασθενείς γυναίκες και ηλικιωμένους άνδρες, παππούδες και γιαγιάδες και τα μικρά παιδάκια, που ίσως δεν είχαν καταλάβει τι συνέβαινε, πάρα μόνον όταν έβλεπαν τις βίαιες πράξεις και τις απαράδεχτες συμπεριφορές προς τα ίδια και τους γονείς τους ,από τους αλλοθρήσκους.
Φοβερές σκηνές και ανατριχιαστικές εικόνες!
Ο δεύτερος λόγος είναι η συγκυρία της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου η οποία συνέπεσε με την συμπλήρωση 10 ακριβώς χρόνων από το θάνατο μιας προσφυγοπούλας, στη μνήμη της οποίας όπως και όλων των απανταχού προσφύγων της Μικρασιατικης Καταστροφής, που φέτο συμπληρώνονται 99 χρόνια, αφιερώνω την παρούσα γραφή μου.
Σεπτέμβρης του 1923. Μήνας που πάτησε το πόδι της στο Μ. Κάστρο η μικρή Προσφυγοπούλα η Κατίνα τεσσάρων χρονών τότε και δεμένη με σχοινί στη μέση της πολυβασανισμένης μητέρας της Δέσποινας, διωγμένη από τις αλησμόνητες πατρίδες της Μικρασίας.
Μια μάνα εξασθενημένη από τις κακουχίες, κουρασμένη από τις ταλαιπωρίες του πολύμηνου ταξιδιού, αλλά με μια καρδιά τόσο ανθεκτική, που όλοι την θαύμαζαν.
Στάθηκε στα πόδια της η ΜΑΝΑ αυτή όπως στέκει ο βράχος στη ΝΤΙΑ. Βράχος αξιοπρέπειας, βράχος ηθικής, βράχος προσωπικότητας, βράχος που δεν μπόρεσαν τα τόσα δυσθεώρητα κύματα και φουρτούνες της ταλαιπωρημένης τότε ζωής να κουνήσουν.
Με την οπουδήποτε, εργασία της κατόρθωσε να μεγαλώσει την Κατίνα μαζί με τα τρία άλλα παιδιά της, χωρίς ποτέ να απαιτεί αλλά και ούτε να επαιτεί από κανένα.
Πέρασε ο καιρός τα παιδιά μεγάλωσαν, πρόκοψαν, στάθηκαν οικονομικά στα πόδια τους και άρχισαν την δική τους ζωή ο καθένας.
Ο καθένας πήρε το δικό του δρόμο.
Η μικρή Κατίνα η προσφυγοπούλα, όπως την αποκαλούσαν όλοι στη γειτονιά, πληγώθηκε, έπεσε, μάτωσε, ξανάπεσε, αλλά σηκώθηκε με γερή προσπάθεια και πιάστηκε πατώντας σε στερεό έδαφος και απόκτησε τη δική της οικογένεια με τον καλοκάγαθο σύζυγό της τον Κυρ_Κώστα. Δούλεψαν και οι δύο πολύ σκληρά για να θρέψουν τις τέσσερις κόρες τους .
Η κ. Κατίνα, η προσφυγοπούλα, όπως συνέχιζαν να την αποκαλούν στάθηκε ένας βράχος ηθικής, αξιοπρέπειας αξιοπιστίας, ευγνωμοσύνης, τιμιότητας, ειλικρίνειας και σεβασμού μέχρι το θάνατό της.
Ζήσαμε μαζί με την μετέπειτα πενθερά μου, την ΚΥΡΙΑ ΚΑΤΙΝΑ, ολόκληρα 45 χρόνια, χωρίς ούτε μια στιγμή να νιώσει άβολα ο ένας απέναντι στον άλλο.
Ήταν για μένα η ΜΑΝΑ ΜΟΥ στην ξένη πόλη, που βρισκόμουν, γιατί έτσι μου φερόταν έτσι την έκλεισα μέσα στα κατάβαθα της καρδιάς μου.
Πέρασε ο καιρός μέχρι που άφησε το μάταιο τούτο κόσμο και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην πόλη των αγγέλων, στην χώρα των μακάρων, όπου δεν υπάρχει θλίψη, στεναγμός αλλά παραδεισένια ζωή,
Γιατί η Μάνα και Γιαγιά μας ,μόνον εκεί πρέπει να πάει με τις επίγειες πράξεις της.
Μέσα στις αφηγήσεις της κ. Έφης Ψιλάκη του κ. Μανώλη Δρακάκη, στις αποδόσεις της υπέροχης Χορωδίας των Μικρασιατών συνάντησα και συγκράτησα στα συνετά γλυκά λόγια τους ,στο ευγενικό αληθινό χαμόγελο, στη δυναμική καλοσύνη, στην μελωδικότητα και στην καθαρή απλότητα, την ΚΥΡΙΑ ΚΑΤΙΝΑ όπως και κάθε ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΑ και ένοιωσα την εσωτερική ανάγκη να αφιερώσω την γραφή μου αυτή έναντι αναμνηστικού δεκαετούς (10ους) μνημοσύνου στην ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ.