Αυτές τις μέρες διάβασα (το “ξεφύλλισμα” το είχα κάμει ήδη) το ωραίο βιβλίο, “Στη σκιά του Κυβερνήτη”, του φίλου μου Άρη Σφακιανάκη. Η πρώτη εντύπωση, σε γρήγορη ανάγνωση, είναι ότι πρόκειται για ένα πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα. Και είναι πραγματικά.
Μερικοί μάλιστα, συνεπαρμένοι από τις γαργαλιστικές ερωτικές ιστοριούλες του βιβλίου (προσφιλές λογοτεχνικό μοτίβο του Άρη), είναι πιθανό να απομακρύνονται από το βάθος και την ουσία της υπόθεσης. Που είναι η φοβερή ιστορική αλήθεια για τη μοίρα της νεότερης Ελλάδας.
Ο συγγραφέας δεν γράφει ιστορικό ανάγνωσμα, παρόλο που η συγγραφή του στηρίχθηκε σε έρευνα, σε ιστορικές πηγές, σε αρχεία. Επιδιώκει, και το πετυχαίνει, με περίτεχνο λογοτεχνικό τρόπο, να αναδυθεί αυτή η φοβερή ιστορική αλήθεια για τη μοίρα και την εξέλιξη της νεότερης Ελλάδας.
Εστιάζει στη φοβερή στιγμή της δολοφονίας του Ιωάννη Καποδίστρια. Το δολοφονικό χέρι του γιού του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη εκείνη τη φοβερή στιγμή δεν έμπηγε το μαχαίρι μόνο στο κορμί του Κυβερνήτη, αλλά στην καρδιά της Ελλάδας. Σε μια στιγμή ανατράπηκαν όλα. Καθώς έσβηνε το βλέμμα του Κυβερνήτη, του αναμορφωτή του νεοσύστατου κράτους, έσβηναν και οι ελπίδες της Ελλάδας και ο δρόμος της ανασυγκρότησης και η μεγάλη ευκαιρία να γίνει η Ελλάδα, από το 1830, ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.
Δυστυχώς, επικράτησε το Χάος. Η δύσμοιρη χώρα μας, που μόλις είχε σηκώσει το κεφάλι της μετά από μια νικηφόρα επανάσταση, καθημαγμένη και ρακένδυτη, βρέθηκε ξαφνικά στη δίνη αποτρόπαιων, θλιβερών και ελεεινών καταστάσεων. Φατρίες, συνωμοσίες, εμφύλιοι σπαραγμοί. Από εδώ και πέρα τη χώρα διαφεντεύουν οι ισχυροί τοπικοί τσιφλικάδες, τα τζάκια, τα καπετανάτα.
Με τα γνωστά τους χούγια, την αλαζονεία, τον εκφοβισμό, τον ετσιθελισμό, τους τραμπουκισμούς. Και μαζί με αυτούς τα παράσιτα, οι Μεγάλες Δυνάμεις, Άγγλοι, Γάλλοι, Ρώσοι, Γερμανοί, που έπεσαν σαν ακρίδες, και έφεραν μύρια δεινά στη χώρα μας, και κυρίως υποδαύλιζαν διαρκώς τον διχασμό.
Οδυνηρές και θλιβερές καταστάσεις, που στιγμάτισαν την πορεία της χώρας. Μάταια αντιστέκονταν οι αγνοί αγωνιστές του 21. Οι φωνές διαμαρτυρίας τους καταπνίγονταν μέσα σε ένα κλίμα διαφθοράς και καταπίεσης.
Χάθηκε πλέον το όνειρο της ανασυγκρότησης και της δημοκρατίας. Και αν κάποιος απορεί πώς κατάφερε η χώρα να επιβιώσει, η απάντηση είναι ότι αυτό οφείλεται στην ψυχή του λαού, αυτού του λαού που σήκωσε στους ώμους του την Επανάσταση.
Θα μου πείτε, ίσως, όλα αυτά τα γράφει στο βιβλίο του ο Άρης Σφακιανάκης; Ναι, τα γράφει με τον τρόπο του, αλλά κυρίως σε κάνει να τα σκέφτεσαι!