Είναι και αυτή μια ευτυχής συγκυρία, το να έχεις δίπλα ένα διεθνές αεροδρόμιο από το οποίο έχεις τη δυνατότητα να φεύγεις και σε μερικές ώρες να βρίσκεσαι πολύ μακριά, χωρίς να μεσολαβεί κάποιο άλλο, κεντρικότερο, με τις γνωστές πολύωρες αναμονές και τον απελπιστικά χαμένο ενδιάμεσο χρόνο που γνωρίζουν καλά όλοι που ταξιδεύουν.
Κρύος καιρός και βροχερός στα μέρη μας, εκείνη τη μέρα, αλλά σε τέσσερις ώρες και λίγο παραπάνω, από το Ηράκλειο βρέθηκα για τρίτη φορά σε εκείνα τα χώματα, στο θρυλικό Μπέλφαστ. Στη βόρεια Ιρλανδία η οποία ως γνωστόν αποτελεί τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου, γιατί η υπόλοιπη είναι η αποκαλούμενη Δημοκρατία της Ιρλανδίας.
Ετούτη η πόλη, για την ιστορία, ήταν ίσως η μοναδική της Ιρλανδίας που βίωσε την δύναμη, το μεγαλείο και τα δημιουργήματα της Βιομηχανικής Επανάστασης, αλλά ταυτόχρονα υπήρξε και το θέατρο αναρίθμητων συγκρούσεων ανάμεσα στους προτεστάντες Άγγλους και τους βαθιά καθολικούς Ιρλανδούς.
Εκεί κοντά βρίσκονται τα ναυπηγεία Χάρλαντ και Γουλφ όπου κατασκευάστηκε και καθελκύσθηκε ο περίφημος, περήφανος και πολλαπλώς άτυχος Τιτανικός το έτος 1912, αλλά η εγκατάλειψη, στη συνέχεια, σχεδόν όλων των βιομηχανιών σε συνδυασμό με τις θυελλώδεις κοινωνικές ταραχές, την καθήλωσαν και οικονομικά.
Τις τελευταίες δεκαετίες, πάντως, γίνονται φιλότιμες προσπάθειες από πολλές μεριές να αποκτήσει την παλιά της αίγλη, αλλά σε αρκετές συνοικίες της ειδικά στο δυτικό Μπέλφαστ, η μακραίωνα ιστορία προδίδεται εύκολα μέσα από τις αμέτρητες τοιχογραφίες οι οποίες ακόμα προβάλλουν τις θρησκευτικές και πολιτικές συγχρόνως πεποιθήσεις των δύο κοινοτήτων, της προτεσταντικής και καθολικής, παρουσιάζοντας εξαιρετικό πολιτισμικό ενδιαφέρον.
Από το 1968, όταν άρχισαν οι ‘Ταραχές’, η λαϊκή τέχνη, γέννημα όλων των πολιτικών πεποιθήσεων, ξεδιπλώθηκε και αποτυπώθηκε στους τοίχους των σπιτιών της συγκεκριμένης περιοχής. Έτσι ένα πέρασμα από την προτεσταντική γειτονιά της Σάνκιλ Ρόουντ και την καθολική Φολς Ρόουντ, αποτυπώνει στους αμφιβληστροειδείς του επισκέπτη μια άποψη για τη ζωή στο Μπέλφαστ κατά τη διάρκεια της ταραγμένης εποχής των συγκρούσεων στην πόλη.
Πολλά σημεία των δρόμων ήταν βαμμένα με τα χρώματα της σημαίας της Μεγάλης Βρεττανίας, είτε στα πράσινα, λευκά και πορτοκαλί της Ιρλανδίας. Πανύψηλοι πέτρινοι τοίχοι, ισχυρά συρματοπλέγματα να υψώνονται σε αρκετά μέρη με ενσωματωμένο και εμφανές το μίσος και τις αδιάλλακτες απόψεις πολλών κατοίκων.
Πέρα όμως από τα γνωστά επεισόδια με τον Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό (ΙΡΑ) που συντάραξαν όχι μόνο εκείνη την περιοχή αλλά και ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο, και βεβαίως όσα ακολούθησαν τις επόμενες δεκαετίες, η πόλη σήμερα δείχνει να έχει ανακάμψει αισθητά προσβλέποντας σε καινούργιες ευοίωνες περιόδους.
Όμως ενώ όλα αυτά αφορούν τη Βόρεια Ιρλανδία, δηλαδή το τμήμα εκείνο της Ιρλανδίας που είναι ενσωματωμένο στο Ηνωμένο Βασίλειο, το υπόλοιπο νησί, η Δημοκρατία τουτέστιν της Ιρλανδίας, γνωρίζει τα τελευταία χρόνια θεαματική ανάπτυξη, κυρίως οικονομική.
Οι σχετικοί δείκτες που απεικονίζουν τη θέση της χώρας στο διεθνές γίγνεσθαι είναι αποκαλυπτικοί των επιτυχιών της. Εξαιρετικά ανεπτυγμένη χώρα, ζηλευτή ποιότητα ζωής, καλή αν και κάπως δυσκίνητη υγειονομική περίθαλψη.
Ένα ενδεικτικό στοιχείο είναι, ότι ενώ έχει τον μισό πληθυσμό από εκείνον της Ελλάδας, μόλις πάνω από πέντε εκατομμύρια κατοίκους, έχει υψηλότατο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ), κάπου εξακόσια δισεκατομμύρια δολάρια, με μέσο μισθό τριπλάσιο του ελληνικού, γεγονός που την κατατάσσει μεταξύ των πέντε πλουσιότερων χωρών στον κόσμο.
Η βασικότερη όμως λεπτομέρεια βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτή η θεαματική επιτυχία των χώρας, βασίζεται κυρίως στις επενδύσεις που έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται σωρηδόν στη χώρα από μεγάλες ξένες πολυεθνικές εταιρείες οι οποίες δραστηριοποιούνται στο φιλόξενο περιβάλλον της.
Πάνω από το 60% του ΑΕΠ, σήμερα, οφείλεται σε αυτές ακριβώς τις λεπτομέρειες και τις υψηλού επιπέδου υπηρεσίες που παρέχει και το υπόλοιπο κυρίως στη βιομηχανία και πολύ λίγο στην πλούσια και πολύ ανεπτυγμένη, ομολογουμένως, κτηνοτροφία της.
Προχωρώντας, δυστυχώς, σε σύγκριση των οικονομιών Ελλάδας και Ιρλανδίας, αποκαλύπτονται και αναφύονται πολλά για την δική μας κατάντια, παρά τις ανίκανες, μεγαλόστομες και επιπόλαιες δηλώσεις των πολιτικών μας, οι οποίοι αρέσκονται σε προφορικές τηλεοπτικές εκθέσεις ιδεών, διαχρονικά, και οι οποίες γίνονται απλώς για το θεαθήναι, χωρίς να πείθουν ουσιαστικά κανένα.
Κι αυτό γιατί το μυστικό της ανάπτυξης βρίσκεται στην υψηλή ποιότητα των προσφερόμενων υπηρεσιών από τα οποία η χώρα μας απέχει έτη φωτός, καθώς και από την γρήγορη απονομή δικαιοσύνης. Γιατί οι πάσης φύσεως γιορτινές επιδοματικές πολιτικές απευθύνονται μάλλον σε υποανάπτυκτους λαούς, και δεν αποτελούν εγγενή παράμετρο των ανεπτυγμένων οικονομιών. Έτσι, απλά και λιτά!
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι πρώην διευθυντής Χειρουργικής και συγγραφέας