Στις αρχές της 10/τίας του 1970 γνώρισα τον Στυλιανό Αλεξίου. Εγώ είχα έλθει νέος από τα Χανιά να υπηρετήσω ως δασολόγος στην Αγροτική Τράπεζα στο Ηράκλειο.
Παρά του ότι είχαμε διαφορά ηλικίας και διαφορετικά ενδιαφέροντα είχαμε κάτι κοινό την αγάπη μας για την ιστορία και λαογραφία της Κρήτης.
Πολλές φορές πίναμε το καφέ μας στο Ρεγκινάκι που ήταν στο ισόγειο της Βικελέας βιβλιοθήκης και αργότερα στο Ενετικό, καφενείο στη πλατεία των λιονταριών. Στις συζητήσεις μας τον άκουγα προσεκτικά γιατί ότι μου έλεγε ήταν απόσταγμα γνώσεων και εμπειρίας.
Επειδή τα πολιτιστικά και η ιστορία της Κρήτης με ενδιέφεραν ο Στυλιανός Αλεξίου την περίοδο αυτή ήταν κορυφή σαν αρχαιολόγος και καθηγητής. Θεώρησα σκόπιμο να του ζητήσω τη γνώμη του για το πρώτο μου βιβλίο που έγραψα το 1979, Ταχυδρομική Ιστορία της Κρητικής Πολιτείας 1900~1913.
Του έδωσα το δοκίμιο , το μελέτησε και μετά από μερικές μέρες με ειδοποίησε να πιούμε ένα καφέ στο Ενετικό καφενείο. Σε κάλεσα μου είπε να σου πω για το βιβλίο σου δυο λόγια. «Κύριε Μαρινάκη είστε συγγραφέας, θα γράψετε πολλά βιβλία και θέλω μια χάρη όταν και όπου τα παρουσιάζετε να με προσκαλείτε.» Αυτό ήταν ένας έπαινος από έναν μεγάλο δάσκαλο και λόγιο της εποχής.
Στην συνέχεια έγραψα αρκετά βιβλία, μάλιστα όταν παρουσίασε ο όμιλος UNESCO στην αίθουσα του Δήμου Ηρακλείου Ανδρόγεω το βιβλίο μου Ο Κρητικός ζωγράφος Ιωάννης Σταυράκης 1841-1909 το 2010 και ενώ ήταν στην αίθουσα μου φώναξε να του δώσω ένα βιβλίο γιατί δεν αισθανόταν καλά και αποχώρησε. Ο Στυλιανός Αλεξίου ήταν ένας ευγενικός άνθρωπος.
Θα αναφέρω ένα περιστατικό που δεν μπορώ να ξεχάσω. Μια ημέρα βρισκόμουν στο Ταχ/κό γραφείο του Ηρακλείου την ώρα που και ο Στυλιανός Αλεξίου έτυχε να βρίσκεται εκεί, με φώναξε και μου είπε χαμηλόφωνα «Μάρκο δεν νομίζω ότι οι Βενετσιάνοι ήταν χειρότεροι ακό τους Τούρκους όπως γράφεις στο άρθρα σου στη Πατρίδα»
Τι είχε συμβεί ,τότε είχα γράψει στην εφημερίδα “Πατρίς” του Ηρακλείου ένα άρθρο με θέμα Τα Βενετσιάνικα τείχη του Ηρακλείου και σ’ αυτό είχα χαρακτηρίσει τους Βενετούς πολλές φορές σκληρότερους και από τους Τούρκους έστω και υπερβολικά.
Ο Στυλιανός Αλεξίου το 1945 είχε γράψει σχετικό άρθρο σ’ εφημερίδα της εποχής και γνώριζε το θέμα από πολλές πλευρές, και σωστά μου έκαμε την παρατήρηση με τέτοια όμως ευγένεια που μου έμεινε αξέχαστη.
Όταν παρουσίασα το βιβλίο μου Κάρτες του εκδότη R. Behaeddin 1898 -1913 το 2008 στην αίθουσα Ανδρόγεω του Δήμου Ηρακλείου {Το βιβλίο παρουσίασε ο Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης θεοχάρης Δετοράκης) ο Στυλιανός Αλεξίου παρακολούθησε την παρουσίαση και αφού τις επόμενες ημέρες διάβασε το βιβλίο μου έδωσε συγχαρητήρια και στη συνέχεια με κάλεσε μετά μια εβδομάδα για μια συζήτηση και δώσαμε ραντεβού και συναντηθήκαμε ένα πρωινό στο Ενετικό καφενείο
.Όταν πήγα καθόταν σε ενα τραπεζάκι και κρατούσε ένα φάκελο από έγγραφα και φωτοτυπίες και μου είπε: «Αυτά είναι δικά σου. Από την εμπειρία μου και αφού διάβασα το βιβλίο σου με τις κάρτες του R. Behaeddin νομίζω οτι είσαι ο πιο κατάλληλος, δεδομένου ότι είσαι και συλλέκτης και πραγματογνώμονας να γράφεις αυτά που εγώ δεν γράφω για πολλούς λόγους και δεν θέλω να τα δώσω επίσης σε άτομα του δικού μου κύκλου να τα γράφουν.
Γνωρίζεις ότι ο Νίκος Καζαντζάκης ήταν συγγενής μου και ότι είχε παντρευτεί τη θεία μου τη Γαλάτεια και ήταν και φίλος ιδιαίτερα με τον πατέρα μου το Λεύτερη. Τον ρώτησα γιατί μου τα λέτε αυτά .
Άκουσε με: θέλω να σε ενημερώσω ότι ο Νίκος Καζαντζάκης είχε πολύ στενοχωρηθεί από τη Μικρασιατική καταστροφή και σκόπευε να εκδώσει σχετικό βιβλίο με τίτλο, ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΣΥΜΦΟΡΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ,είχε δε συλλέξει πολλές κάρτες και φωτογραφίες σχετικές με το θέμα αυτό.
Είχε δε στείλει στο πατέρα μου από το Βερολίνο που βρισκόταν το 1922 επιστολή με πάνω από 50 κάρτες από το Βερολίνο που βρισκόταν τότε να επιμεληθεί το προσχέδιο του βιβλίου.
Για διάφορους λόγους δεν έγινε τίποτα- Σου δίδω λοιπόν μια σειρά από φωτοτυπίες και φωτογραφίες του υλικού αυτού ,το γράμμα και κάρτες και κάμε τη σχετική δημοσίευση εφόσον θέλεις και όταν μπορέσεις. Δεν είναι ανάγκη να δημοσιευθούν όλες οι κάρτες ίσως αργότερα, 5-6 χαρακτηριστικές αρκούν. Σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη για τη σωστή παρουσίαση.»
Πέρασαν τα χρόνια εγώ αμέλησα να ασχοληθώ μέχρι που το 2019 έκανα τη δημοσίευση στον ετήσιο τόμο του Δήμου Χανιών και εκδόθηκε και σχετικό ανάτυπο.
Σημειώνω ότι το 2022,100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή θα έχω τελειώσει ,ένα βιβλίο που από καιρό ετοιμάζω με ανέκδοτο υλικό και με τίτλο:
0 ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΚΑΙ Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
Στο βιβλίο αυτό θα αναφερθώ με λεπτομέρειες σχεακά με το παραπάνω θέμα.
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ