Πέρασαν έξi χρόνια από την, εις Κύριον, εκδημία του Πρωτοπρεσβυτέρου του Οικουμενικού Θρόνου, αοιδίμου Πατρός ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, τ. προϊσταμένου του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού του Αγίου Μηνά.
Υπήρξεν ο αοίδιμος Πατήρ Αντώνιος Παπαδημητρίου ένας άριστος παιδαγωγός, ένας έντιμος πολίτης, ένα ευγενής άνθρωπος, που μέσα του είχεν τον πολιτισμό της ψυχής.
Ένας πολυσέβαστος λειτουργιολόγος και ξεχωριστός Ιερέας, με χαρίσματα, με τα οποία τον είχε προικίσει η Χάρις του Θεού, υπηρέτης Θεού και ανθρώπων, γιατί είχεν αφιερώσει την ζωή του στην προσφορά προς την Τοπική Εκκλησία, τη διακονία αυτής, καθώς και στις ανάγκες των συνανθρώπων ΤΟΥ, μικρών και μεγάλων.
Ένα κρινάκι, από αυτά που ευωδιάζουν ανήμερα της Παναγίας και σκορπούν το πλούσιο άρωμά τους προς ευωδία όλων εκείνων, που κατανυχτικά ασπάζονται την Άγια εικόνα της, απλώνει αέρινα καθημερινά την ευωδία στον εσωτερικό χώρο του Αγίου Μηνά, για να μας θυμίζει την ευωδία της ψυχής Εκείνου του ΙΕΡΕΑ, που επί τριάντα και πλέον χρόνια, υμνούσε με την στεντόρεια φωνή του ΕΣΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ, γι’ αυτό διάλεξες να τον πάρεις μαζί σου την ημέρα της κοίμησής σου».
Δραστήριος και δημιουργικός, ο παπά-Αντώνιος θα μείνει μόνιμα χαραγμένος στην ατομική και συλλογική μας μνήμη. Το έργο του εξάλλου θα μας συντροφεύει για πάντα και θα υπενθυμίζει το πολυετές πέρασμά του από τον Προστάτη Άγιο Μηνά του Μεγάλου Κάστρου.
Υπήρξε ένας ακάματος και ενθουσιώδης αγωνιστής της Εκκλησίας και αγωνίσθηκε τον αγώνα τον καλόν.
Με τα κηρύγματά του ορθοτόμησε το φωτεινό λόγο της αληθείας του Θεού, ενώ με το παράδειγμά του εξόπλισε ηθικά τη διδασκαλία του έτσι, ώστε ο λόγος του να καταστεί «Πιστὸς και πάσης αποδοχής άξιος», εκ μέρους των πιστών προσκυνητών.
Ο ζεστός, ζωντανός και γεμάτος χριστιανική αγάπη και πολλές φορές θυμόσοφος λόγος, του πατρός Αντωνίου, στήριξε, στηρίζει και θα στηρίζει την πίστη μας, ενώ παράλληλα θρυμμάτιζε τον αντίλογο των δύσπιστων και κακόβουλων εχθρών της εκκλησίας μας.
Σήμερα, μετά από έξι χρόνια απουσίας του, θα μπορούσα να γράψω αρκετά για τον ΕΦΗΜΕΡΙΟ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΜΑΣ. Προτιμώ να εκφράσω τη μνήμη της καρδιάς, γιατί αυτό του πρέπει!!
Και η μνήμη της καρδιάς λέγεται: ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ.
Όλοι όσοι ζήσαμε τον Πατέρα Αντώνιο, τον ευγνωμονούμε για ό,τι προσέφερε στην ενορία μας, στην εκκλησία γενικά και στην κοινωνία του Μεγάλου Κάστρου. Το θυμόμαστε και θα τον θυμόμαστε!