Tα ξημερώματα του Σαββάτου 18 Ιανουαρίου ο αγαπημένος μας Φίλιππος Λαμπρινός έφυγε από τη ζωή. Διακριτικά και ήσυχα. Ήταν η κατάληξη μιας πολύμηνης και άνισης μάχης με τη νόσο ALS, την οποία πρώτος ο ίδιος αντιμετώπισε με γενναιότητα αλλά και με το ιδιαίτερο χιούμορ που υπήρξε δομικό στοιχείο του χαρακτήρα του.
Η δική του στάση έδωσε και σε εμάς το κουράγιο να σταθούμε δίπλα του μέχρι τέλους, χωρίς μεμψιμοιρία.
Ασφαλώς, ο εγκλωβισμός ενός αεικίνητου μυαλού όπως το δικό του, σε ένα σώμα που έπαψε σταδιακά να ανταποκρίνεται, υπήρξε μια σκληρή εξέλιξη που όλοι όσοι τον γνωρίζαμε και αγαπούσαμε, δυσκολευτήκαμε να την αποδεχτούμε. Ο Φίλιππος Λαμπρινός ήταν μονίμως εν κινήσει και μονίμως εν εγρηγόρσει – πνευματική και σωματική. Στα δικά μας μάτια, λοιπόν, ήταν άδικο να “φύγει” καθηλωμένος στην ακινησία.
Όμως, το «γιατί σε εμένα» είναι μια νοοτροπία εντελώς ξένη προς τον χαρακτήρα του Φιλίππου.
Ως γιατρός με γνώσεις που ξεπερνούσαν κατά πολύ το αντικείμενό του, ήξερε καλύτερα από τον καθένα ότι χιλιάδες άνθρωποι αντικρύζουν καθημερινά το σκληρό πρόσωπο της ασθένειας. Όσοι από αυτούς έχουν ως στήριγμα την αμέριστη αγάπη του περίγυρού τους, είναι οι πιο τυχεροί, μέσα στην ατυχία τους. Υπό αυτήν την έννοια, λοιπόν, ο Φίλιππος Λαμπρινός ήταν τυχερός, αφού πέρασε τους τελευταίους, δύσκολους μήνες του βίου του, έχοντας γύρω του την οικογένειά του και όλη την αγάπη που μπορούσαμε να του προσφέρουμε. Όλη την αγάπη που άξιζε.
Κυρίως ήταν τυχερός γιατί έζησε 79 χρόνια, όπως ακριβώς ήθελε. Υπήρξε ιδιαίτερος, αναμφίβολα. Υπήρξε επίσης όλα όσα με γενναιοδωρία ανέφεραν οι φίλοι του για αυτόν ετούτες τις ημέρες: ευρυμαθής, με έμφυτη περιέργεια για καθετί καινούργιο, οξύνοια και σπάνιο χιούμορ, το οποίο επιστράτευε ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές. Ένα άκακο παιδί που όσο κι αν γκρίνιαζε, ήταν αδύνατον να κρύψει αυτήν ακριβώς την παιδικότητα και τη βαθιά του καλοσύνη. Ακόμα κι αν ήθελε, τον πρόδιδε το πλατύ, ζεστό του χαμόγελο. Το χαμόγελο που μας λείπει.
Ο Φίλιππος Λαμπρινός ήταν όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα που δεν θα του άρεσε να τα παραθέτουμε δημόσια, όπως δεν του άρεσαν ποτέ οι έπαινοι που τον αφορούσαν – οι έπαινοι που του απέδωσαν πολλοί Ηρακλειώτες από το περασμένο Σάββατο μέχρι σήμερα.
Τους ευχαριστούμε όλους εκ βάθους καρδίας όσους αυθόρμητα και πηγαία τού αφιέρωσαν δυο καλές κουβέντες, όσους έσπευσαν να συμπαρασταθούν στο πένθος μας, όσους έστειλαν συλλυπητήρια, κατέθεσαν στεφάνι ή χρηματικά ποσά σε φιλανθρωπικά ιδρύματα στη μνήμη του.
Ευχαριστούμε όσους παρευρέθηκαν στην εξόδιο ακολουθία του και έκαναν την περίσταση λίγο ευκολότερη για εμάς.
Ευχαριστούμε, επίσης, τον Γρηγόρη Πασπάτη για τη συμπαράσταση και την υποστήριξη. Όποτε τον χρειαστήκαμε, ήταν εκεί.
Και ιδιαιτέρως ευχαριστούμε τη Γεωργία Ορφανάκη. Μια εξαιρετική γιατρό, έναν υπέροχο άνθρωπο, της οποίας η αμέριστη βοήθεια τους τελευταίους μήνες τόσο η επιστημονική όσο και η ανθρώπινη, υπήρξε ανεκτίμητη.
Ο Φίλιππος Λαμπρινός “έφυγε”, αλλά όσα μάς δίδαξε είναι εδώ, ζωντανά, μαζί μας: το ήθος και οι αδιαπραγμάτευτες αρχές του, η αίσθηση του καθήκοντος και η ανιδιοτέλεια.
Τούτη την πολύτιμη παρακαταθήκη οφείλουμε και θα προσπαθήσουμε να τιμούμε κάθε μέρα.
Ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσεις μια ζωή που έκλεισε τον κύκλο της, μια ζωή όπως αυτή που έζησε ο Φίλιππος Λαμπρινός, είναι να κάνεις τη δική σου να αξίζει!
Όσο μεγάλη κι αν είναι σήμερα η λύπη της απουσίας του, η χαρά της ζωής που ζήσαμε μαζί του είναι σίγουρα μεγαλύτερη.
Ο ίδιος, αν ήταν εδώ, είναι βέβαιο ότι θα προτιμούσε να μας αποχαιρετήσει με τα στιχάκια του αγαπημένου του Μποστ:
«Προς το παρόν δεν μου ’ρχονται έτεραι συγκινήσεις
σας είπoν λίγας πρόχειρας απ’ τας περιηγήσεις…
Γι’ αυτό και προτιμήσαμε σαν καλυτέρα λύση
ένα τραγούδι χαρωπό εδώ να αντηχήσει…».
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΗ ΛΑΜΠΡΙΝΟΥ