Ρώτησαν κάποτε το Δαλάι Λάμα, τι του προξενεί μεγαλύτερη εντύπωση και έκπληξη, στην ανθρωπότητα… κι εκείνος απάντησε: «Ο άνθρωπος! Γιατί θυσιάζει την υγειά του για να βγάλει λεφτά. Ύστερα, θυσιάζει τα λεφτά για να ανακτήσει την υγεία του. Και τότε είναι τόσο ανήσυχος για το μέλλον, ώστε δεν απολαμβάνει το παρόν. Και ως αποτέλεσμα, αυτός δεν απολαμβάνει ούτε το παρόν, ούτε και το μέλλον. Και ζει σαν να μην πρόκειται ποτέ να πεθάνει, ενώ πεθαίνει χωρίς να έχει ζήσει ποτέ, πραγματικά».
Μεγάλη η σοφία του Θιβετιανού θρησκευτικού ηγέτη και θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον να γνωρίζαμε την άποψή του για την πανδημία των ημερών μας. Είναι όμως βέβαιο, ότι τα αποτελέσματά της πανδημίας θα είναι έντονα, μακροχρόνια και οδυνηρά, αφού ποτέ (μα ΠΟΤΕ) στο παρελθόν, πάνω από το 50% της ανθρωπότητας, δεν έχει ζήσει –σχεδόν ταυτόχρονα- σε συνθήκες κατ’ οίκον εγκλεισμού και απομόνωσης.
Οπότε, εκτός από την πορεία που θα έχουν στη συνέχεια –λόγω της πανδημίας- οι κοινωνίες, εκτός από το χώρο της υγείας και της οικονομίας, ο αντίκτυπος θα εμφανιστεί εξίσου έντονος και στον ψυχολογικό τομέα. Ένα μικρό δείγμα έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης· ξεσπάσματα απελπισίας, αλλά και καρτερικότητας, καταστάσεις θαρραλέας αντιμετώπισης, αλλά και απογοήτευσης, χαράς, αλλά και λύπης, ενστάσεις για τα κακώς κείμενα, αλλά και χιουμοριστική προσέγγιση καταστάσεων που αναφύονται. Γι’ αυτό, το σημερινό άρθρο θα είναι λίγο διαφορετικό, καθώς θα δίνει ένα μικρό δείγμα, έστω και ανώνυμα και αποσπασματικά, από ανοικτές και επώνυμες καταχωρήσεις.
Έφτασε ο χρόνο τους. Μια ανεμώνη, δίπλα τους καμαρώνει ανθισμένη. Φερμένη από πού, άραγε; Θα την έφερε περιστέρι από κείνα που έδιωχνα; Μάλλον. Σφίχτηκε το μέσα μου. Τα έδιωχνα όταν αυτά φέρναν πιο πολλή άνοιξη. Στο μπαλκόνι μόνος την κοιτώ, με κοιτά κι η ανεμώνη. Κι αυτή μόνη; Όχι! Αυτή, μοναδική!».
Με μια «εκ βαθέων» εξομολόγηση, η Λ.Σ. εξωτερικεύει το πώς αισθάνεται, σε σχέση με τους γύρω της: «Σε μια κατάσταση σαν αυτή που ζούμε, αναπόφευκτα σκέφτομαι (και σίγουρα σκέφτεστε) τους ανθρώπους που αγαπώ, τους ανθρώπους που αγάπησα, τους δικούς μου ανθρώπους….οικογένεια, φίλους, φίλες τωρινούς/ές και περασμένους/ες…
Όσοι/ες με πλήγωσαν, με πρόσβαλαν, με εκμεταλλεύτηκαν για τις δικές τους υπέρμετρες φιλοδοξίες δεν έχουν καμία απολύτως θέση στη ζωή μου, από δω και πέρα. Δεν υπάρχουν, απλά, όσο κι αν μου στοιχίζει. Για μένα, η αχαριστία, που την έζησα πολλές φορές στην επαγγελματική και κοινωνική και προσωπική μου ζωή, είναι αισχρή, άδικη, χαρακτηριστικό των προβληματικών, ανικανοποίητων ανθρώπων. Για να ξεκαθαρίσω τι εννοώ: ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΠΕΡΓΑΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΟΥΤΕ Μ’ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ. ΟΥΤΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ…
Υ.Γ. Δεν ξεχνώ και δεν συγχωρώ. Με περιμένει η Κόλαση!». Ο Δ.Τ. κοινοποιεί χιουμοριστική καταχώρηση, που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο: «-Μπαμπά, πώς βρεθήκαμε με ιό; … -Γιε μου, γνώρισα τη μητέρα σου κάνοντας chat στο Internet. Δώσαμε ραντεβού σ’ ένα cyber –caffe. Λίγο αργότερα, στις τουαλέτες, κάναμε μια σύνδεση στο ίδιο δίκτυο. Η μαμά έκανε μερικά downloads με το memory stick του μπαμπά, αλλά πριν ο μπαμπάς προλάβει να κάνει upload, αντιληφθήκαμε ότι δεν είχαμε εγκαταστήσει ένα fire-wall και πλέον ήταν αργά για delete ή cancel. Κι έτσι, εννιά μήνες αργότερα βρεθήκαμε με… Υιό!»…
Ο πολυγραφότατος και πάντα εύστοχος σχολιαστής Κ.Μ. παρατηρεί: «Η Κατερίνα, το Πάσχα, θα πάρει η μάνα της στο σπίτι… «Για να μην είναι μόνη». Το άκουσα το πρωί… Ο Νίκος, ο Κώστας, η Αγγέλα, -σοβαροί άνθρωποι κατά τα λοιπά- ετοιμάζουν μικρά τραπέζια για να μαζευτεί η στενή οικογένεια. Όχι πολλά – 10 έως 15 άτομα. Μια μικρή παρέα στον κήπο. Έχουν και μεγάλο μπαλκόνι. «Αυτό είναι πρόβλημα; Δεν είναι…», λένε. Όπως καταλάβατε εάν όλα αυτά τα ωραία σχέδια γίνουν πραγματικότητα την επόμενη εβδομάδα, εάν όλος αυτός ο κόπος πάει στράφι, θα έχουμε τέτοια προβλήματα, που ούτε τον Κόκκινο Μάη δεν μας βλέπω να καθαρίζουμε.
Και θα είναι κρίμα». Ένα χιουμοριστικό, αλλά πραγματικό περιστατικό, δημοσιεύει ο Ν.Φ.: «Στο σπίτι μας στο χωριό, στο μαγκαζέ, στην αποθήκη δηλαδή του σπιτιού, που βρισκόταν στο υπόγειο, με όλα τα συμπράγκαλα αποθήκευσης κλπ είχαμε ένα δοχείο σχήματος πιθαριού, που το λέγανε ΚΟΡΩΝΙΟ (κορωνιό), όχι κορωνο-ϊό, όπου σ’ αυτόν βάζαμε το λάδι της χρονιάς … Είχαμε, όμως και άλλους δυο κορωνιούς μικρούς – μικρούς, με λάδι, όπου εκεί μέσα βάζαμε στον ένα το τυρί και στον άλλο τσι τσίχλες ή τσι λαγούς απου πιάναμε με τσι πλάκες, δηλ. τσι παγίδες που στέναμε…»… Για τη συντομία της διήγησης, μεγαλοβδομαδιάτικα, ο φίλος μας δέχεται «πεσκέσι», από γνωστό του, ένα λαγό, έτοιμο για μαγείρεμα.
Όμως, λόγω της νηστείας των ημερών, τον βάζει στον κορωνιό με το λάδι, ελλείψει ψυγείου. Τηλεφώνησε, μάλιστα στον αποστολέα για να τον ευχαριστήσει και επί τη ευκαιρία, του ανέφερε, ότι έβαλε το λαγό στον κορωνιό, για να τον απολαύσει αργότερα. Όμως, ο φίλος του δεν κατάλαβε τη διαφορά μεταξύ Κορωνιού και Κορωνο-ϊού και η άμεση αντίδρασή του ήταν: «Ηντά καμες, λέει; Εγώ σου τον έπεψα να τονε φάτε, δε σού ‘πα να τονε βάλεις στον Κορωνο-ϊό»!!!
Καλή συνέχεια και… «Καλή Ανάσταση» σε όλους μας, έστω και τηλεοπτικά!!!