Κάποτε γεννήθηκε μια χώρα με τοκετό αιματηρό και επώδυνο. Έμβλημά της η δύναμη, η τάξη, η θρησκεία – για το καλό της(!). Υπό το καθεστώς της αποικιοκρατίας με βαναυσότητα και σφοδρότητα μεγάλωσε και επεκτάθηκε – για το καλό της(!). Μεγαλώνοντας, στο όνομα της τάξης και της ευημερίας, η απληστία της γιγαντώθηκε και εξαπλώθηκε απολύτως οργανωμένα και ψυχρά υπολογισμένα – για το καλό της(!). Με ενασχόληση διαρκείας την δημιουργία της πιο παράφρων ράτσας ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτής που περιφρονεί την ανθρώπινη ζωή, ισοπεδώνοντας ολάκερη την κοινωνία και ειδικότερα τους «παρεκκλίνοντες» – για το καλό τους(!).
Στο λεξιλόγιό της, οι έννοιες εντέχνως λοξοδρόμησαν. Η προστασία και η ασφάλεια της ζωής, η δικαιοσύνη, η σύμπνοια, η αλληλεγγύη του ενός προς τον άλλο ξεμάκρυναν και τη θέση τους πήραν η ατομικότητα, η αδικία, η βία και δυστυχώς ο απρόκλητος, αναίτιος θάνατος με το μαύρο να γίνεται ακόμη πιο μαύρο και να κυριαρχεί.
Διαπίστωση τόσο ρεαλιστικά απλή όσο και τρομαχτική. Αν μάλιστα αναλογιστούμε την εύθραυστη υγεία της κοινωνίας με την ξενοφοβία, την έγχρωμη προκατάληψη και τα ψυχικά τραύματα των ανίσχυρων, μπορεί να αισθανθούμε την καθημερινότητα ενός ανθρώπου που πασχίζει καθημερινά να φανεί στους άλλους φυσιολογικός, προκειμένου να παραμείνει αποδεκτός – για το καλό του(!). Ο αγώνας του, όμως, αποδεικνύεται μάταιος όταν η δύναμη της εξουσίας γίνεται δολοφονική και τα αποτρόπαια φαινόμενα του σκότους (φασισμός, ρατσισμός, άκρατος συντηρητισμός) γίνονται πολιτική ιδεολογία με τη δράση των εξουσιαστών να κορυφώνεται.
Διαλέγοντας πρώτα απ’ όλα πόση αλήθεια αντέχουμε ως κοινωνία, οφείλουμε να αναρωτηθούμε για την εξουσία που ασκείται στους ανθρώπους και που υποκινείται από την ανάγκη καταπίεσης της αυθεντικότητας, της κυριαρχίας καθώς και της ταπείνωσής τους. Αμάρτημα που δεν επιδέχεται άφεση.
Η απάθειά μας από τη μια θα βαραίνει την δυνατότητα για όλα και από την άλλη η αδιαφορία μας θα επιβαρύνει την πραγματικότητα του τίποτα – για το καλό μας(!).
*Η Κατερίνα Δερμιτζάκη είναι ποιήτρια