Για να είμαστε δίκαιοι και ν’ αποδίδουμε “τα τού Καίσαρος τω Καίσαρι”, την ευθύνη για την έλλειψη συντονισμού, την απουσία τής κρατικής μηχανής και των αδιάφορων κυβερνητικών και λοιπών αρμόδιων φορέων και για την τραγική κατάσταση που δημιούργησε ο πρόσφατος χιονιάς “Ελπίδα” σε πολλές περιοχές τής χώρα μας και στην Αττική, δεν τη φέρει ΜΟΝΟ η τωρινή Κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός.
Οι ευθύνες είναι διαχρονικές. Βαραίνουν όλες τις προηγούμενες Κυβερνήσεις, που επέδειξαν τις ίδιες δομικές αδυναμίες και, σε αντίστοιχα φαινόμενα, επακολούθησαν τα ίδια ακριβώς τραγικά αποτελέσματα και θρηνήσαμε πολλές φορές αρκετά θύματα!
Δεν θα λησμονηθούν ποτέ οι παλαιότερες καταστροφές στο Μάτι, την Κινέττα, τα Μέγαρα, την Πάρνηθα, την Εύβοια, την Ηλεία, την Κρήτη στα άλλα νησιά μας και σ’ όλη την Ελλάδα, από τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες, τους λοιμούς, σεισμούς και τις λοιπές εκρήξεις τής φύσης.
Παντού πρωταγωνίστησε η κρατική απουσία, η αδιαφορία, η ανικανότητα και ο αμοραλισμός των διοικούντων, με τον ίδιο, πάντα, κυνικό αφορισμό “ωχ, βρε αδερφέ, δεν θα συμβεί σ’ εμένα το κακό”. Να, όμως, που επήλθε και επέρχεται κάθε φορά χωρίς να τους ρωτήσει!
“Η συγγνώμη είναι άξια επιδοκιμασίας μα δεν ρίχνει βάλσαμο εις την πληγήν εκείνου που αδικήθηκε”.
~ Σααδή ~
Αποτελεί αναμφισβήτητα πράξη παλικαρίσια η δημόσια συγγνώμη που απηύθυνε ο κύριος Πρωθυπουργός στους χιλιάδες πληγέντες τής “Ελπίδας”. Μια πράξη σύνεσης, που, ακόμη και για λόγους κοινωνικής ευταξίας, τη χρωστούσε στον λαό, που τον εμπιστεύθηκε να τον κυβερνήσει. Όμως, αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ, πιστεύετε ειλικρινά πως μια συγγνώμη φτάνει;
Πιστεύετε πως τα 2000 ευρώ, που υποχρεώσατε, πολύ σωστά, την “Αττική Οδό” να πληρώσει στους χιλιάδες ξεπαγιασμένους, τους ηλικιωμένους, τους άρρωστους, τους καρδιοπαθείς, στις έγκυες και στις οικογένειες με μικρά παιδιά επουλώνουν τις αλγηδόνες τους; Πιστεύετε ειλικρινά πως, με τα 1000 ευρώ που υποχρεώσατε, πολύ σωστά, την “ΤΡΑΙΝΟΣΕ” ν’ αποζημιώσει τους επιβάτες τού συρμού για τη Θεσσαλονίκη, τους οποίους άδειασε άρον-άρον μέσα στην παγωμένη νύχτα στο Λιανοκλάδι εξόφλησε η Πολιτεία το χρέος της σ’ αυτούς;
Πιστεύετε πως, με μια συγγνώμη στους χιλιάδες Αθηναίους, που, επί μια ολόκληρη εβδομάδα, έμειναν χωρίς ηλεκτρικό και νερό μέσα στην παγωνιά των ημερών, θα επουλώσουν τις τραυματικές τους εμπειρίες, θα ξεχάσουν και θα συγχωρέσουν τόσο εύκολα; Πιστεύετε πως οι χιλιάδες των Ελλήνων που εγκλωβίστηκαν για αρκετές μέρες από τα κρυσταλλωμένα χιόνια σε αρκετούς Δήμους τής Αθήνας και την ύπαιθρο, μιας κι οι Δήμαρχοί τους κι ολόκληρη η κρατική μηχανή είχαν γίνει άφαντοι, περιμένοντας τη βροχή για να τα λιώσει, θα ξεχάσουν τις ταλαιπωρίες τους και θ’ αποδεχθούν την -αναμφισβήτητα ειλικρινή αλλά ανέξοδη- συγγνώμη σας;
Κύριε Πρωθυπουργέ, όλ’ αυτά τα ερωτήματα και αρκετά ακόμη αποτελούν απεγνωσμένες κραυγές αγωνίας και δίκαια παράπονα πληγέντων και αγανακτισμένων από την κρατική εγκατάλειψη και αδιαφορία πολιτών. Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, πως μια απλή συγγνώμη δεν καλύπτει λάθη και παθογένειες πολλών δεκαετιών ούτε και μπορεί να διορθώσει τα τωρινά σας σφάλματα. Απαιτείται μια εύρυθμα λειτουργούσα δημόσια διοίκηση και ένας κρατικός μηχανισμός που θα σέβεται την αποστολή του.
Με άλλα λόγια, χρειαζόμαστε ένα κράτος σοβαρό, που θα σέβεται και θα προστατεύει τους πολίτες του, που θ’ ανταποκρίνεται άμεσα στις υποχρεώσεις του, όπου και όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν. Γιατί μόνον έτσι θα πάει ο τόπος μπροστά. Γιατί είναι αδιανόητο αυτό που συνέβη τις μέρες τού χιονιά. Να παρακαλούν, δηλαδή, οι πληγέντες να βρέξει, για να λιώσουν τα χιόνια, ν’ απεγκλωβίσουν τα σπίτια, τα οχήματα, τα υποστατικά και τα ζώα τους. Να μη γνωρίζουν πότε θα επανέλθει το φως και το νερό στα σπίτια τους, πότε θα ξαναρχίσει, επιτέλους, η ζωή!
Και είναι ευτύχημα ότι στις άγριες εκείνες ημέρες τού χιονιά, έκανε αισθητή την παρουσία του και ήταν ουσιαστική η βοήθεια και η προσφορά τού προσωπικού των Ενόπλων μας Δυνάμεων, της Πυροσβεστικής, της Ελληνικής Αστυνομίας, του Λιμενικού Σώματος. Με αισθήματα ειλικρινούς ευγνωμοσύνης τούς παρακολουθήσαμε να προσφέρουν φαγητό, νερό, κουβέρτες και λόγια ανθρωπιάς στους εγκλωβισμένους τής “Αττικής Οδού”.
Να μεταφέρουν ασθενείς κι ανήμπορους στου ώμους τους, να απεγκλωβίζουν αρκετούς οδηγούς και οχήματα και να τους διασώζουν ! Τους αξίζει η εκτίμηση κι ο σεβασμός μας. Το ένστολο τμήμα τής πατρίδας μας είναι η τιμή μας και εγγυάται την ισχύ, την προστασία και το αδιατάρακτο παρόν και μέλλον τής Ελλάδας! Μπράβο τους!
Είναι, πιστεύουμε, αυτονόητο πως θέματα σοβαρού ενδιαφέροντος που απασχολούν και ταλανίζουν κοινωνίες ή πολυάνθρωπες ομάδες, όπως πανδημίες, λοιμοί, λιμοί, καταστροφές, ξεσπάσματα της φύσης κ.ά., δεν προσφέρονται ούτε πρέπει ν’ αποτελούν πεδίο δημόσιων πολιτικών αντιπαραθέσεων προς επίτευξη, ενδεχομένως, ίδιων οφελών. Μάλλον το αντίθετο έπρεπε να συμβαίνει.
Γι’ αυτό και, κατά την πρόσφατη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής ανέμεναν οι Έλληνες μια κοινά αποδεκτή απ’ ΟΛΑ τα κόμματα πρόταση για τη σύσταση Αυτοτελούς Οργανισμού Αντιμετώπισης Καταστροφών. Θα ήταν ευχής έργο να συσταθεί, γιατί πολλά δεινά στο εξής θα αποφεύγονταν και πολλές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές θα προλαμβάνονταν. Δεν συνέβη ατυχώς. Άμποτε να συσταθεί στο εγγύς μέλλον για το κοινό καλό.
Και κάτι τελευταίο. Η διεθνής συγκυρία, η παγκόσμια ενεργειακή κρίση με τη δραματική αύξηση της τιμής των υγρών καυσίμων, που έπληξε και την Ελλάδα, και οι καταστροφές από τη βαρυχειμωνιά οδήγησαν σε υπέρογκες αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων και σε ανατροπές στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς.
Η Κυβέρνηση οφείλει να θυμάται πως ο λαός παραφορτώθηκε και δεν αντέχει άλλα βάρη. Μηνύματα έντονων κοινωνικών εκρήξεων, έστω και για άλλους λόγους, covid-19 κ.τ.λ., έρχονται από πολλές χώρες, Καναδά, Αμερική, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, Γαλλία κ.ά. και κάθε μέρα προστίθενται καινούργιες!
Κύριε Πρωθυπουργέ, αν ξεκινήσουν και εδώ παρόμοιες εκρήξεις, αυθόρμητες ή υποκινούμενες, όσες συγγνώμες κι αν ζητήσετε, δεν θα τις σταματήσετε. Γιατί ο Σααδή μάς ορμηνεύει απ’ τα παλιά πως: “η συγγνώμη είναι άξια επιδοκιμασίας μα δεν ρίχνει βάλσαμο εις την πληγή εκείνου που αδικήθηκε”.
*Ο Μιχάλης Κ. Δερμιτζάκης είναι δικηγόρος επί τιμή