Κάθε φορά που μας λένε οι μετεωρολόγοι ότι θα χιονίσει ακόμη και στα χαμηλά, η χαρά μας δεν περιγράφεται. Λέω για την Κρήτη, γιατί αλλού συμβαίνει το αντίθετο. Αυτή τη φορά επίσης μεγάλη ήταν η χαρά που είχαμε στην αρχή που άρχισαν να πέφτουν οι νιφάδες και να ασπρίζει ο τόπος – είπαμε επιτέλους να δούμε μια άσπρη μέρα, που είχαμε μπαφιάσει μέσα με τα λοκ ντάουν και με τους κορονοπεριορισμούς 2 χρόνια!
Δυστυχώς όμως αυτή τη φορά δεν ήμαστε τυχεροί, διότι η άσπρη μέρα από την άλλη μέρα κιόλας έγινε μαύρη μέρα! Δεν ήτανε σαν τις παλιές χιονιές που χιόνιζε αποσπέρας και όλη νύχτα και το πρωί καθάριζε ο ουρανός και βγαίναμε έξω απολαμβάνοντας το χιόνι μικροί, μεγάλοι, κάτω από τον λαμπερό και ζεστό ήλιο και ήτανε χαρά Θεού!
Τις τελευταίες δυο τρεις χιονιές ίσως λόγω της κλιματικής αλλαγής άρχισαν να γίνονται δύσκολες και επικίνδυνες, ακόμη και σ’ εμάς που ζούμε στα μεσαία υψομετρικά στρώματα.
Παλιά μας ζηλεύανε οι… παραλιακοί, τώρα τους ζηλεύουμε εμείς.
Αυτοί μπορούνε να έρθουνε σ’ εμάς πιο πάνω την κατάλληλη ώρα, να χαρούνε λίγο το χιόνι, αλλά εμείς είμαστε υποχρεωμένοι μια βδομάδα να ζούμε πάλι σε… λοκ ντάουν και σε τρομερό κρύο! Δε μας έφτανε το… κορονοντάουν, είχαμε και το… χιονοντάουν!
Από τώρα κι ύστερα θα ακούμε χαμηλό βαρομετρικό με ψυχρή εισβολή και χιόνια και θα μας πιάνει πανικός!
Πάει για μας ποια η άσπρη χαρούμενη μέρα, πάνε τα Χριστούγεννα με τα χιόνια! Πρέπει όμως να λέμε και “μη χειρότερα” για την άγρια χιονιά αυτή στις 23-1-22, διότι εμείς οι περισσότεροι τη βδομάδα του χιονιά, το… χιονοντάουν, το περάσαμε μέσα στα σπίτια μας στο τζάκι με τα ξύλα, αφού το πετρέλαιο τώρα είναι πολύ μακριά, δεν φτάνει η… μάνικα στα ντεπόζιτα!
Όταν λυπάσαι τους άλλους, θα πει ότι εσύ είσαι σε καλύτερη κατάσταση. Εκεί που βλέπαμε στην Αττική Οδό και αλλού 3.000 αυτοκίνητα, 5.000 συνανθρώπους μας να περνάνε το… “ψοφοντάουν” τρια και πέντε μερόνυχτα στο πολικό ψύχος μέσα στ’ αυτοκίνητα, οι περισσότεροι χωρίς θέρμανση (πόσο θα άντεχε και το καύσιμο) καθισμένοι, μαργωμένοι στα καθίσματα, χωρίς νερό και τροφή, χωρίς ζεστό και άνετο κρεβάτι! Και το χειρότερο η ψυχική κατάσταση, η αγανάκτηση, η απόγνωση, ο πανικός! Να χάνεις το θάρρος σου, την υπομονή σου, το κουράγιο σου. Να σκέφτεσαι θα βγω από δω μέσα και πότε; Ζωντανός ή νεκρός;
Μόνο αν έχετε κινδυνεύσει να πνιγείτε καμιά φορά και είδατε τον Χάρο με τα μάτια σας, μόνο τότε καταλαβαίνετε πώς αισθάνεται κανείς τέτοιες ώρες!
Για μένα αυτοί οι εγκλωβισμένοι εκεί είναι ήρωες!
Α! Το κράτος πού ήτανε; Πουθενά! Κοιμότανε τον ύπνο του δικαίου. Το ‘χω πει πολλές φορές, ποτέ δεν θα γίνομε σωστό κράτος, αν δεν βρεθούνε τολμηροί πολιτικοί, ν’ αποφασίσουνε ν’ αλλάξουνε τα παλιά πολιτεύματα, το κατεστημένο. Να… λαδώσουνε τα σκουριασμένα γρανάζια, για να κινούνται γρηγορότερα. Όλους τους θεσμούς, τις υπηρεσίες του κράτους (που η κάθε μια είναι και ένα κράτος) να τους μάθουνε να συντονίζονται και όχι κάθε μία και πάνω της.
Να καθίζουνε στο ίδιο τραπέζι, να συζητάνε και να βγάζουνε ενιαία απόφαση, αυθημερόν. Στο άψε σβήσε. Όσο θα κρατάνε το ίδιο βιολί, να ρίχνει ο ένας το μπαλάκι στον άλλο, να κρατάνε αποστάσεις, να μοιάζουνε σαν μια ξεκουρδισμένη και ασυντόνιστη ορχήστρα, να μπερδεύονται στα τέλια και στους σκοπούς, το κράτος θα είναι μια… χασμωδία!