Οι νέοι δεν μπορούν να καταλάβουν με τα λόγια τους μεγάλους (στου κουφού την πόρτα βρόντα!).
Θα πρέπει λοιπόν ή να πάθουνε για να μάθουνε, ή να τα δούνε στην πράξη με τα ίδια τους τα μάτια!
Το σωστό λοιπόν είναι να τους τα μάθουνε στην πράξη πριν τα πάθουνε ώστε να είναι αργά!
Ο νέος, δηλαδή οι περισσότεροι, δεν υπολογίζουν τον κίνδυνο, νομίουν ότι αυτοί δεν θα πάθουνε ποτέ τίποτα. Εχουν όλη τη ζωή μπροστά τους και τους είναι αδιανόητο ότι μπορούν να την χάσουν!
Να, κάπως έτσι σκέφτεται ο νέος: Μα είναι δυνατόν εγώ που είμαι τόσο μικρός, εγώ που ήρθα στη ζωή για να ζήσω, να μεγαλώσω, να δημιουργήσω, να παντρευτώ, να κάνω παιδιά κι εγγόνια να χαρώ τη ζωή; Είναι δυνατόν εγώ να πάθω τίποτα κακό, να κοπεί το νήμα της ζωής μου πριν να τα ολοκληρώσω όλα αυτά; Δεν μπορώ να το πιστέψω, δεν το χωράει ο νους μου, δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω.
Ο νέος γροικά τη δύναμή του, βράζει το αίμα του, θέλει δράση για να… ξεβράσει. Θέλει να αγωνιστεί, να ικανοποιήσει τον εγωισμό του, να ξεπεράσει τους άλλους στ’ αγωνίσματα, αν δεν μπορεί στα… μαθήματα… Τότε είναι και το χειρότερο… Πολλοί νέοι οι οποίοι είναι συνήθως καλοί μαθητές συναγωνίζονται στα γράμματα με τους άλλους.
Οι άλλοι συναγωνίζονται στα αγωνίσματα. Σ’ αυτό ικανοποιούν τον εγωισμό τους και την δύναμή τους. Να γιατί όσο τους συμβουλεύουν οι μεγάλοι να μην τρέχουνε του σκοτωμού τόσο τρέχουν περισσότερο! Τότε όμως το πάθημα δεν γίνεται μάθημα, διότι γίνεται μόνο μια φορά και τελευταία!
Ο νέος θέλει να ζήσει έντονα τη ζωή του και δεν τους σταματάει ούτε η συμβουλή ούτε ακόμη και η παιδεία. Οι μόνοι που αλλάζουνε λίγο είναι οι άριστοι μαθητές. Αυτοί καταναλώνουν την ενέργειά τους στο διάβασμα, στη μάθηση. Ετσι ικανοποιούν το εγώ τους, την ανωτερότητά τους με τους επαίνους και με τα βραβεία και δεν έχουν ανάγκη να κάνουν άλλες επιδείξεις και μαγκιές.
Οι γνώσεις και οι πλούσιες εμπειρίες δίνουν σιγουριά και αυτοπεποίθηση στον άνθρωπο! Σφυρηλατούν τον χαρακτήρα του, του προσθέτουν δύναμη, ανωτερότητα, κοινωνικότητα, άρα και ευτυχία. Το αναπτυγμένο αίσθημα κοινωνικότητας είναι το σπουδαιότερο στον άνθρωπο! Του δίνει θάρρος, τόλμη, αυτοπεποίθηση και μια άνεση. Όλα αυτά είναι προϋπόθεση για να μην νιώθει κατώτερος κοινωνικά που είναι ό,τι χειρότερο.
Όταν ζεις άνετα και απελευθερωμένος από τα διάφορα ταμπού, προκαταλήψεις, συστολές, φοβίες κ.λπ. σε μια κοινωνία, τότε μόνο μπορείς να νιώθεις ελεύθερος και δυνατός. Ετσι μόνο θα μπορείς να συναναστραφείς όλους τους ανθρώπους της κοινωνίας και να αντλείς απ’ αυτούς χαρά και ευτυχία. Χωρίς συναναστροφές είναι λίγες οι χαρές!