Ήντα δα βγει δα Κωνσταντή πως πάμε κάθε φορά στο νεκροταφείο, σχεδόν κάθε βδομάδα. Όλοι γιαγέρνομε εκτός από ένα που πομένει εκειά. Και κάθε φορά λέμενε τα ίδια και τα ίδια. Όλα εδώ πομένουνε, όλα είναι μάταια, τι είναι η ζωή!… Και μόλις βγαίνομε απού την πόρτα, τα ξεχνούμε όλα και ξανακάνομε τα ίδια.
-Ωραία τα λες Διογένη. Μονο στα λόγια μένομε, οι πράξεις είναι οι ίδιες, δεν αλλάζουνε.
-Μα γιάντα το παθαίνομε τουτονά; -Γιατί Διογένη οι ζωντανοί πρέπει να ζήσουνε να συνεχίσουν τη ζωή τους. Το βλέπουνε ότι είναι όλα μάταια, αλλά πρέπει όμως να ζήσουνε τα εγκόσμια, τα επίγεια, είναι δύσκολο όμως να μπορέσεις να τα ζήσεις αυτά, αν σκέφτεσαι μόνο τα επουράνια και τα μάταια!
-Ναι κιόλας μαθές. Άμα πεις δεν κάνω πράμα αφού δα ποθάνω ήντα τα θέλω πως δα ζήσεις; ε;
-Ναι Διογένη η ζωή είναι ένας αγώνας συνεχής, προσπάθεια, όρεξη, μεράκι για να αποκτήσεις τα προς το ζην. Για να μην πεινάσεις, να μην δυστυχήσεις, θα πρέπει να δουλέψεις να εξασφαλίσεις τον άρτον τον επιούσιον.
-Κι α μήντα! Και τα θεάματα για την ψυχή σου, γιατί κι αυτή πεινά σαν το στομάχι και θέλει κι αυτή να χορτάσει να μην… πρωτοποθάνει και ύστερα ήντα δα γενείς.
-Γι’ αυτό Διογένη δεν πρέπει να σε βάλει κάτω η απελπισία και η ματαιότητα και να λες αφού είναι όλα μάταια, σταυρώνω τα χέρια και πεθαίνω, αλλά προσπαθώ για να ζήσω! Για να κάμω τα απαραίτητα, να μπορέσω να ζήσω εγώ και η οικογένειά μου, ν’ αφήσω και κάτι καλό για τους κληρονόμους μου, στα παιδιά μου και στα εγγόνια μου!
Η ζωή είναι δύσκολη, έχει πολλά έξοδα και απαιτήσεις που αν δεν τα αποκτήσω δεν θα πεθάνω μόνο μια φορά αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα!
-Ντα αυτό μπρε κιόλας άμα δεν κάμεις πράμα ήντα δα χαίρεσαι, των άλλων τα έργα και τσι χαρές;
-Μπράβο Διογένη, αυτό είναι πολύ σωστό που λες για τη ζωή!
-Δεν κάνομε κάτι για να το πάρομε μαζί μας, όχι. Το κάνομε διότι έχομε μεγάλη ανάγκη, όχι μόνο υλικά αγαθά αλλά περισσότερο για να ικανοποιήσομε τα ψυχικά μας χαρίσματα. Να ανεβάσομε το κύρος, την προσωπικότητά μας, το ήθος, τα συναισθήματα μας, τον καλό εγωϊσμό μας (όχι την εγωπάθεια που είναι βλαβερή για μας και για τους άλλους), χωρίς αυτά η ζωή μας θα είναι δύσκολη και δυσάρεστη. Για σκέψου να ζεις ταπεινός και καταφρονεμένος (σαν τον Ξανθόπουλο).
-Ναι κιόλας! Παναγία μου, καλύτερα είχα να μη ζω!
-Όποιος καταφέρνει και τα ‘χει αυτά, έχει και την υγεία του, έχει και την γαλήνη, την αγάπη στο σπίτι του και στην κοινωνία, μπορεί να πει ότι είναι ευτυχής. Ή να είναι τουλάχιστον περισσότερη η ευτυχία από την δυστυχία, ή να έχει στιγμές η ευτυχίας!
-Άμα τα ‘χεις μπρε όμως όλα αυτά που λες και δεν είσαι ευχαριστημένος γιατί ζηλεύγεις και θες να ξεπεράσεις τσι άλλους;
-Ε, τότε Διογένη είσαι άξιος τσι τύχης σου!
Γιατί θα ξεπερνάς τον ένα, αν τα καταφέρεις με πολύ κόπο και άγχος και αμέσως θα προσπαθείς για τον επόμενο!
-Ε, άμα έχεις και δε σου λείπει πράμα και δεν είσαι ευχαριστημένος γιατί… ράσεις να φας τον κόσμο, καλά να πάθεις!