Το τελευταίο χρονικό διάστημα η Χώρα μας αλλά και ολόκληρη η ανθρωπότητα περνά μια μεγάλη υγειονομική κρίση εξαιτίας της εμφάνισης του νέου θανατηφόρου ιού Covid19. Όμως δεν μπορούμε να ξεχάσουμε και να διαγράψουμε οτιδήποτε άλλο συνέβη τα προηγούμενα χρόνια, γιατί όποιος ξεχνά το παρελθόν δεν έχει μέλλον.
Τα τελευταία χρόνια λοιπόν η Χώρα μας πέρασε μια πολύ μεγάλη οικονομική κρίση, η οποία ήταν διαφορετική από όλες τις άλλες, που έχει περάσει στο εγγύς ή το μακρινό παρελθόν. Η διαφορά οφείλεται στο γεγονός, ότι η Χώρα μας από το έτος 2001 είναι μέλος των Χωρών της Ευρωζώνης και από το 2002 έχει για νόμισμα της το ΕΥΡΩ. Με την ένταξη της όμως στη Ζώνη του ΕΥΡΩ δεσμεύτηκε να εφαρμόζει μια συγκεκριμένη οικονομική πολιτική, όπως είναι το Δημόσιο χρέος, η σταθερότητα κτλ.
Επειδή όμως δεν μπορούσε να ξεχάσει τις παλιές κακές συνήθειες της, συνέχιζε να εφαρμόζει την εύκολη λύση του δανεισμού, με αποτέλεσμα να αυξηθεί υπερβολικά το Δημόσιο χρέος και να οδηγηθεί στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Για την οικονομική κρίση όμως που πέρασε η Χώρα μας, υπάρχουν ευθύνες και υπεύθυνοι, αλλά δυστυχώς είναι σαν να μην φταίει κανείς και ότι η κρίση κατέβηκε από τον ουρανό. Κάποιοι μάλιστα έχουν πει, ότι όλοι μαζί τα φάγαμε και μπορεί να έχουν δίκιο, μόνο που άλλοι φάγανε αστακό και άλλοι μυριστήκανε την τσίκνα από ψητό.
Εν πάση περιπτώσει όμως ευθύνες δεν έχουν αυτοί που φάγανε πολύ ή λίγο, αλλά αυτοί που τα δώσανε, γιατί δεν τα δώσανε για να βοηθήσουν τους πολίτες, αλλά επειδή θέλανε αφενός να εξυπηρετήσουν κάποια μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και αφετέρου να κερδίσουν τα ψηφαλάκια του λαού για την επανεκλογή τους, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί η Χώρα στο χείλος του γκρεμού και το χειρότερο είναι ότι άλλοι φταίξανε και άλλοι πληρώσανε τον πολιτικό λογαριασμό.
Είναι φανερό λοιπόν ότι αναφερόμαστε στα γεγονότα που συνέβησαν στη Χώρας μας κατά τη χρονική περίοδο, από το έτος 2009 μέχρι το 2019, γιατί αν πάμε πολύ παλιότερα, τότε ο λογαριασμός θα είναι ασήκωτος.
Οι δύο χρονολογίες όμως 2009 και 2019 έχουν κάποιες ομοιότητες μεταξύ τους, δηλαδή αρχίζουν με το είκοσι (20) και τελειώνουν στο εννέα (9).
Στην κάθε μια χρονολογία όμως υπάρχει ακόμη ένας αριθμός, στην πρώτη το ΜΗΔΕΝ (0), το οποίο συμπτωματικά δείχνει την κατάσταση που υπήρχε τότε (2009) στη Χώρα δηλαδή το τίποτα και στη δεύτερη (2019) το ΕΝΑ (1) το οποίο δείχνει ότι η Χώρα είχε βγει στο ξέφωτο και μπορούσε να κάνει ένα νέο ξεκίνημα και να επανέλθει στην κανονικότητα.
Οι δυο αυτές χρονολογίες έχουν για τη Χώρα μας και μια άλλη σχέση μεταξύ τους, δηλαδή ότι και στις δυο έγιναν Βουλευτικές εκλογές, στην πρώτη (2009) έγιναν πρόωρες βουλευτικές εκλογές, αφού η τότε Κυβέρνηση είχε ακόμη αρκετό χρονικό διάστημα μέχρι να λήξει η κοινοβουλευτική της θητεία και μάλιστα διέθετε και την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή.
Παρά ταύτα όμως αποφάσισε να διαλύσει τη Βουλή και να προκηρύξει βουλευτικές εκλογές, επειδή δεν τόλμησε να αναλάβει το πολιτικό κόστος της οικονομικής κρίσης, για την οποία η ίδια είχε σημαντικές ευθύνες, όμως προτίμησε τη φυγή, γιατί το καλό το παλικάρι ξέρει κι΄άλλο μονοπάτι, προκειμένου να έρθει κάποιος άλλος να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και η ίδια να μείνει πολιτικά αλώβητη.
Επίσης στη δεύτερη περίπτωση (2019) έγιναν βουλευτικές εκλογές σχεδόν προς το τέλος της θητείας της τότε Κυβέρνησης, αφού όμως η Χώρα είχε βγει από την οκταετή Μνημονιακή επιτήρηση, το Δημόσιο χρέος είχε ρυθμιστεί και υπήρχε και ένα πολύ μεγάλο μαξιλάρι 37 δις ΕΥΡΩ ασυνήθιστο για τα οικονομικά δεδομένα της Χώρας μας.
Κατά το πρώτο στάδιο όμως (2009) η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης ήταν εξαιρετικά δύσκολη, αφού η Χώρα είχε φτάσει στο χείλος του γκρεμού και υπήρχε ο κίνδυνος της χρεοκοπίας και η έξοδος της από το ΕΥΡΩ, πράγμα που είχε προτείνει και ο τότε υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Σόιμπλε. Οι χειρισμοί λοιπόν που έπρεπε να γίνουν για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, ήταν πολύ δύσκολοι, αφού η Χώρα βάδιζε πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί και έπρεπε να ισορροπήσει προκειμένου να αποφύγει τα χειρότερα.
Οι μετά το έτος 2009 λοιπόν Κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να πάρουν πολύ σκληρά οικονομικά μέτρα για να βγει η Χώρα από το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει.
Το μεγαλύτερο πολιτικό κόστος όμως είχε η πρώτη Κυβέρνηση της οικονομικής κρίσης, η οποία έπρεπε να αλλάξει όχι μόνο την οικονομική πολιτική, αλλά και τη νοοτροπία των πολιτών οι οποίοι είχαν συνηθίσει στην παροχολογία, αφού κάθε χρόνο με την κατάθεση του προϋπολογισμού περίμεναν και τα ποσοστά των αυξήσεων, όμως ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, με αποτέλεσμα να συρρικνωθεί πολιτικά και να μην έχει πλέον τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον οποίο είχε επί δεκαετίες στα πολιτικά πράγματα της Χώρας.
Έτσι λοιπόν αναδείχτηκαν άλλες πολιτικές δυνάμεις, ενώ επωφελήθηκαν και οι κυρίως υπεύθυνοι της οικονομικής κρίσης, γιατί σ’ αυτή τη Χώρα που λέγεται Ελλάδα, οι πολίτες ξεχνούν πολύ εύκολα και αντί να αποδοκιμάζουν τους υπαίτιους, δυστυχώς τους επιδοκιμάζουν. Ευτυχώς όμως που υπάρχει η ιστορία η οποία δεν χαρίζεται σε κανένα και αργά ή γρήγορα βάζει τα πράγματα στη σωστή τους θέση.
Μετά την οικονομική περιπέτεια όμως που πέρασε η Χώρα μας την προηγούμενη δεκαετία, υπήρχε η ελπίδα ότι τα παθήματα θα γίνουν μαθήματα και ότι συνέβη μέχρι το 2009 θα ανήκε πλέον στο παρελθόν.
Δυστυχώς όμως κάποια γεγονότα που συμβαίνουν στη Χώρα, όπως είναι για παράδειγμα η διασπάθιση δημοσίου χρήματος μέσω του προγράμματος ΣΥΝ – ΕΡΓΑΣΙΑ, που κάποιοι αετονύχηδες κατάφεραν να εισπράξουν επιδοτήσεις μαμούθ, δείχνει ότι αν δεν παρθούν μέτρα για να εξαλειφθούν τέτοια φαινόμενα, τότε ο κίνδυνος της επιστροφής σε μια νέα οικονομική κρίση είναι υπαρκτός, αλλά η επόμενη φορά όμως θα είναι πολύ χειρότερη από την προηγούμενη.
* Ο Γιάννης Ξηρουχάκης είναι πρώην δ/ντής ΕΛΤΑ