Η ανελέητη καθημερινότητα, διαπερνά τη ζωή μας οριζοντίως και καθέτως, εναποθέτοντας πάνω μας, αλλά κυρίως μέσα μας, τα θλιβερά ίχνη μιας μονότονης επανάληψης και μιας πνιγηρής, αφυδατωμένης σιωπής. Άγευστες, αλλοτριωμένες αλήθειες, και ψεύτικες προσδοκίες, αναταράσσουν ανεπιτυχώς τα λιμνάζοντα ύδατα των κοινωνικών μας ονείρων.
Αυταπάτες, προδομένες ελπίδες, ευτελή καταναλωτικά όνειρα, επιχειρούν να αντικαταστήσουν το έλλειμμα των πανάρχαιων, παραγωγικών αισθημάτων που είναι βυθισμένα στη λάσπη μιας τυποποιημένης, ανούσιας συμβατικής ζωούλας. Αισθήματα κυνηγημένα, φυγόδικα και δραματικά ανεπίκαιρα. Κι όμως, αυτά είναι που κάνουν όμορφη τη ζωή και προσφέρουν μια γεύση αλήθειας.
Θρέφει η ελπίδα τη ζωή, τ’ όνειρο τη στολίζει,
κι ο έρωντας την πιο βαθειάν αλήθεια τση χαρίζει…
Πόσοι αιώνες πέρασαν, και πόσες κακοβολιές γνώρισαν οι άνθρωποι, για να καταλάβουν ότι ο έρωντας, το ευλογημένο αυτό αίσθημα, είναι το πιο λαμπερό, το πιο ουσιαστικό στολίδι της ζωής. Αυτός ο σιωπηλός, ακαταμάχητος πόνος και πόθος, που σε κρατά όρθιο πάνω από την άβυσσο της ζωής. Δίκαια μπορείς να επαίρεσαι, και να φωνάζεις έστω και αλαζονικά:
Πράμα στον κόσμο δε δειλιώ, σε πράμα δε ντηρούμαι,
μόνο τον καπετάν σεβντά, που τρέμω και φοβούμαι…
Ίσως να έχεις και κάποιο δίκιο, μια που ο σεβντάς, ο αληθινός φυσικά και όχι το κίβδηλο υποκατάστατο, μαζί με την άφατη αγαλλίαση που προκαλεί, φέρνει μαζί του και πολλές άλλες συνέπειες και παρενέργειες. Ωστόσο δίκαια συλλογίζεσαι και ανθρώπινα φοβάσαι, τις όποιες οδυνηρές συνέπειες σου επιφυλάσσει. Προσωποποίησέ τον λοιπόν, και φυσικά λάβε τα μέτρα σου…
Εβγήκε ο καπετάν σεβντάς, αρματωμένος πάλι,
στη γύρα, κι ίντα μηχανή μέλλεται να μου βγάλει…
Εσύ φυσικά θα ισχυρίζεσαι πάντα ότι δεν πας γυρεύοντας, κι ότι εκείνος είναι αναιδέστατα προκλητικός, αλλά αυτό δεν αλλάζει την όποια πραγματικότητα. Ο σεβντάς υπάρχει, και πάντα καραδοκεί να βρει το κατάλληλο έδαφος για να ρίξει τα βέλη του, και ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Πάντα ‘ποφεύγω τον σεβντά, στο δρόμο παραπαίρνω,
καιτέ πώς μ’ έχει σκλάβο ντου δεν το καταλαβαίνω…
Ίσως εδώ να χρειάζονται τώρα κάποιες οδηγίες προς… ναυτιλομένους. Επειδή έχομε αναγάγει τον σεβντά σε ύψιστη αξία, κι επειδή είναι ένα από τα ωραιότερα αισθήματα, θα πρέπει να πούμε ότι ο έρωντας, ο σεβντάς όπως έμεινε στην παράδοσή μας, έχει κανόνες, προϋποθέσεις, και απαιτήσεις. Δικαιώνεται λοιπόν μόνο όταν σέβεσαι τους κανόνες του.
Ντρέτη ‘ναι η στράτα του σεβντά, και γάγλες δεν σηκώνει,
γι’ αυτό πριν τη διαβεί κιανείς, καλά να το μεστώνει…
Ωστόσο για να μην αποτελεί απειλή η παρουσία του, και για να τον απαλλάξομε από ενδεχόμενες ενοχές, θα πρέπει να ομολογήσομε ότι η γλυκειά καταλυτική του κυριαρχία, έχει ίσως, ημερομηνία λήξης. Τώρα έχει δεν έχει, επαφίεται στην ερμηνεία του καθενός παθόντα, ή πολύ περισσότερο στην προσωπική του και μόνον εμπειρία.
Κι ο δυνατότερος σεβντάς με τον καιρό λιγαίνει,
κι έρχεται ώρα που ξερή η θύμηση πομένει…
Με όλα αυτά, και με όλους τους συνειρμούς που συνδέονται με το μείζον αυτό θέμα, παραμένει πάντα ζωντανό το ζήτημα του έρωντα – σεβντά, και πάντα θα αποτελεί μια γλυκειά προσδοκία για κάθε διψασμένη ψυχή. Ας είμαστε λοιπόν έτοιμοι να υποδεχτούμε τον αφέντη των αισθημάτων, κι έτσι όπως σκαλίσαμε ήδη τα τρυποθύριδα της καρδιάς μας, ας τον καλοσωρίσομε με καλοσύνη και κατανόηση.
Θωρώ κι εγίνηκε η καρδιά καράβι να κινήσει,
κι άραγε πού τση μέλλεται πάλι να ναυαγίσει…