Η επίσκεψή μου στην Αγιά Σοφιά πριν κάποια χρόνια, μου γέννησε παρόμοια συναισθήματα με αυτά που ένοιωσα όταν είχα επισκευτεί την Ολυμπία!
Το ρίγος, ο θαυμασμός, η υπερηφάνεια, το μεγαλείο που νοιώθεις μπαίνοντας στον εμβληματικό αυτό Ναό, όχι μόνο για τους απανταχού Χριστιανούς Ορθόδοξους, αλλά για ολόκληρη την ανθρωπότητα, σε διαπερνούν από άκρη σε άκρη και προτρέπουν τη σκέψη σου…
Στέκεσαι ακίνητος για αρκετά λεπτά και ο στοχασμός δεν σε αφήνει. Σου προσφέρει απλόχερα φτερά φανταστικά, για να σε μεταφέρει στην άλλοτε βασιλεύουσα και τον τελευταίο «μαρμαρωμένο» αυτοκράτορα Παλαιολόγο, όπως μας το μαρτυρά η ιστορία και ο θρύλος. Ομως σε κυριεύει και μια έντονη πικρία ανάκατη με την υποψία κάποιας θαρραλέας προσδοκίας πως ίσως κάποια μέρα θα ζωντανέψει και βγει αληθινός! «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ’ναι».
Η αρχιτεκτονική του Ναού, με την ευρηματική στήριξη του τρούλου των αρχιτεκτόνων Ισίδωρου και Ανθέμιου, που δεν μπόρεσε μετά από 700 περίπου χρόνια ο Σουλτάνος Αχμέτ να εφαρμόσει στο Μπλε Τζαμί όταν διέταξε να το φτιάξουν, (προκειμένου να γίνει μεγαλύτερο και λαμπρότερο της Αγιάς Σοφιάς), είναι μοναδικής ομορφιάς, η δε ιστορική του διαδρομή που τον συνοδεύει τον ανέδειξε κορυφαία δημιουργία του Βυζαντίου και σύμβολο παγκόσμιο.
Με εκπληκτικά ψηφιδωτά, για τα οποία η καθηγήτρια της Σορβόννης κ. Γλύκατζη-Αρβελέρ είπε «πως κι αυτά δάκρυσαν» για την μετατροπή του Ναού της Ορθοδοξίας και όλης της Χριστιανοσύνης σε τζαμί, λόγω της ασεβούς απόφασης του «γείτονά μας», που προκάλεσε την ασίγαστη προσήλωση των πιστών ανά τον κόσμο να ανατραπεί η απόφαση αυτή. Απαίτηση όλων είναι να γίνει εκ νέου Μουσείο και χώρος όπου να μπορεί ο κάθε επισκέπτης να εναποθέτει τον θαυμασμό του μαζί με την προσευχή του προς Τον Δημιουργό του.
Στην δεύτερη αναφερόμενη επίσκεψη, όχι μόνο η πικρία είναι παντελώς ανύπαρκτη, αλλά το συναίσθημα πανηγυρικά σε εμψυχώνει, σε ενθαρρύνει και σε εξυψώνει σε τέτοιο βαθμό που κινδυνεύεις να πέσεις από το ύψος αυτό και να γκρεμοτσακιστείς!
Η αποφυγή των ακραίων συναισθημάτων σημαίνει σύνεση, πόσω μάλλον όταν η ρευστότητα των καταστάσεων δεν σου επιτρέπει να επαναπαύεσαι σε χιλιοδοξασμένες δάφνες. Η προσμονή που ακολουθεί λογικά την προσδοκία, θέλει δουλειά πολλή, πολύ περισσότερη από ό,τι θέλει ο ήλιος για να γυρίσει.
Θέλει προετοιμασία πολλών δεκαετιών, χωρίς αστοχίες, με προγραμματισμό, χωρίς αποκλείσεις στις εναλλαγές της εξουσίας, με προσήλωση στον σχεδιασμό, γιατί στις γειτονιές μας οι μεταβολές είναι το σύνηθες, δηλαδή τίποτα δεν είναι πάντα οριστικό. Στα γυρίσματα του καιρού σε δεδομένη ευκαιρία μπορεί να πραγματοποιηθούν.
* Ο Γιώργος Λυδάκης είναι φαρμακοποιός