Σήμερα, κάποιας ηλικίας, θυμάται εκείνη την καρέκλα που καθόταν πριν από αρκετά χρόνια, όταν ήταν παιδί και άκουγε τις φράσεις εκείνες, συμβουλευτικές, απειλητικές, ηθικές, αποθαρρυντικές, επαινετικές ή αποδοκιμασίας, ή μείωσης της προσωπικότητάς του τις οποίες εκστόμιζαν οι γονείς του προς αυτό και μέσα στην κρυστάλλινη ψυχή του, για την οποίαν του έλεγαν ότι μοιάζει με πεταλούδα, έχουν καταγραφεί, που δεν σβήνουν, ακόμη και σήμερα, όση προσπάθεια κι αν καταβάλλει.
Είναι εκείνο το παιδί, που στο χώμα του κήπου της παιδικής του ψυχής φυτεύτηκαν βαθιά διαφόρων ειδών «φυτά ή δένδρα» συμβουλευτικών, επαινετικών, επιβραβευτικών, φράσεων αγάπης, στοργής, κατανόησης και ιδιάζουσας φιλίας, τα οποία απέδωσαν και άνθισαν με εύοσμα λουλούδια υπέροχων χρωμάτων και αρωμάτων, των οποίων σήμερα απολαμβάνει την μεθυστική μυρωδιά και τους αγλαούς καρπούς των.
Είναι επίσης και το άλλο παιδί, που στην αμάλαγη γη της ψυχής του, φυτεύτηκαν βαθιά «φυτά ή δένδρα» φράσεων, απειλητικών, αποθαρρυντικών, αποδοκιμαστικών, μειωτικών της προσωπικότητάς του.
Όλες δε αυτές, αντί να ξεπροβάλλουν στο λαμπερό φως του Ήλιου, που θα τους δώσει φως ζωής, έχουν αντίθετα ανοίξει πληγές πάνω στο σώμα εκείνης της πεταλούδας, όπως του παρομοίαζαν την όμορφη πολύχρωμη και ανέμελη παιδική ψυχή του.
Οι πληγές αυτές δεν έχουν προκαθορισμένο χρόνο επούλωσης.
Και δεν έχουν γιατί είναι κάποιες πληγές, που δεν λένε να κλείσουν, τρέχουν και ίσως βασανίζουν τη σκέψη, προκαλούν ένα δάκρυ, αλλοιώνουν το συναίσθημα, μετατρέπουν το δρόμο της ζωής σε δύσβατο, ώστε να αισθάνεται ανήμπορος στο διάβα του.
Όπως δε και να τις ονομάσει κάποιος, είτε τύψεις, είτε ενοχές, είτε τρόπο συμπεριφοράς, είτε φόβο, είτε αδυναμία αντίδρασης, κρατούν εκείνον, που διακατέχεται από αυτές, σε μια μετέωρη ψυχική αποσύνθεση.
Και το τότε μικρό παιδί αποδέχτηκε όλες αυτές τις εκφραστικές προτάσεις των γονιών του και τις άκουσε αμίλητο με έναν ανείπωτο πόνο, ίσως λόγω αδυναμίας αντίδρασης ή για διάφορους άλλους λόγους.
Ίσως όμως και να αντέδρασε, λόγω των σκληρών εκείνων λόγων και σε αυτούς οφείλεται η αντίδρασή του, με διαφορετικό έντονο τρόπο, που έδωσε έναυσμα στους γονείς να του πουν ακόμη περισσότερα, χωρίς να έχουν κατά νουν ότι τα λόγια εκείνα χαράχτηκαν ανεξίτηλα στην πεταλουδίσια εκείνη παιδική ψυχή του, τα οποία θα το συνοδεύουν, βασανίζοντάς το, σε όλη την μελλοντική ζωή του.
Γιατί εκείνα τα ορισμένα-οργισμένα λόγια δημιούργησαν μια αναταραχή και μια αναστάτωση στον εσωτερικό κόσμο του, πλήγωσαν και τα θετικά και τα αρνητικά συναισθήματά του, που και, ως ενήλικας, επηρεάζουν αρκετές φορές τα λόγια του και τις πράξεις του.
Και η όλη σημερινή προσωπικότητά του διαμορφώθηκε, πέραν των άλλων παραγόντων και από την ψυχή του, η οποία προσωπικότητα, είχεν ως αρχή την πληγή που άνοιξαν, στα πρώτα ακάτεχα βήματα του δρόμου της ζωής του, οι γονείς του, των οποίων το DNA κυκλοφορεί μέσα στο αίμα της πληγωμένης εκείνης καρδιάς του.
Γι αυτό και είναι, όχι εύκολη, η απάντηση στο ερώτημα : «Τι αισθήματα τρέφει σήμερα για τους γονείς του;» , οι οποίοι ίσως υπάρχουν και κινούνται αναμεσά του ή κινούνται, ως πεταλούδες πλέον, στον έναστρο ή σκοτεινό ουρανό.
Η γραφή μου αυτή ας μου επιτραπεί να έχει κάποιου είδους συμβουλευτικού χαρακτήρα, ο οποίος αφορά στη Συμπεριφορά προς το παιδί, στην Κατανόηση αμφοτέρων των μερών, (γονέων-παιδιού,) και στον τρόπο Ενέργειας των γονέων όταν παρατηρούν και αποφασίζουν να επεμβαίνουν σε διάφορες ενέργειες του παιδιού, τις οποίες εκείνοι ίσως να κρίνουν όχι αρεστές, παρά το ότι το παιδί πρόθυμα και με ενθουσιασμό προβαίνει σε νέες εμπειρίες, γιατί έτσι βγαίνει σιγά-σιγά στο δρόμο της ζωής.
Η ανάμιξη όμως, η συμπεριφορά και ο λόγος τους, πρέπει να είναι τέτοιος, ώστε να μην ανοίξουν πληγές στην παιδική ψυχή.
Και έτσι στην ενήλικη ζωή του, ο νους, το πνεύμα του, οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες του, θα είναι γεμάτες από γονική κατανόηση, αγάπη, τρυφερότητα, στοργή, αποδοχή και προπάντων από φιλική σχέση.
Μια φιλική σχέση με όρια, η οποία να επιτρέπει την, μεταξύ τους, φανέρωση και των μικρών ή μεγάλων μυστικών, που πολλές φορές κρύβουν τα παιδιά από τους γονείς.
Ο χρόνος της μεταξύ τους σχέσης να έχει χρώμα, το οποίο να απολαμβάνουν με το ίδιο βλέμμα στις πνευματικές και συναισθηματικές συζητήσεις τους.
Να μοιράζονται δηλαδή τις χαρές, τις λύπες, το παιχνίδι, το γέλιο, πού ‘ναι το μέλι της ψυχής και της ζωής θεμέλιο.
Στην αρμονική βέβαια ιδιότυπη αυτή φιλική σχέση, ίσως το παιδί να έχει κάποια δικά του παιδικά μυστικά, κρατήσει, που να μην θέλει να τα συζητήσει με τους γονείς του, γιατί, με τα δικά του αυτά μυστικά, νοιώθει ότι μπορεί και μόνο του να σταθεί στα πόδια του, ως αυτόνομο και ανεξάρτητο άτομο και όχι πάντα με την γονική στήριξη.
Με αυτήν τη στοργική γονική συμπαράσταση και με τα μάτια της ψυχής των γονιών να δουν το φως, που εκείνοι άναψαν, δεν πρέπει να αφήνουν περιθώρια δημιουργίας πληγής, που να αιμορραγεί, αλλά αντίθετα, οι αναμνήσεις της αρμονικής αυτής συμβίωσης με τους γονείς, να προξενούν χαρμολύπη για την απώλεια και την απουσία των γονέων.
Γιατί η όλη παιδική ζωή με άπλετη και άπειρη κατανόηση κρατά και στην ώριμη ηλικία δεμένη την οικογένεια, η οποία είναι ένα από τα αριστουργήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι η βάση και η αρχή του πολιτισμού. Είναι ο μεγαλύτερος σκοπός της ζωής αλλά και το ιερό άδυτο της αρετής του ανθρώπου.
Δεν πρέπει ποτέ να διαφεύγει ότι η γονική αγάπη, η αλληλεγγύη, η βοήθεια, η ενίσχυση προς το παιδί, παντός τύπου, η στήριξη και η συμμετοχή σε κάθε είδους πράξεις και λόγια του, ανταποδίδονται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, και πληρώνονται με το ίδιο νόμισμα από το παιδί, προς στους γέροντες πλέον γονείς του.
Ακόμη παραδίδει μαθήματα στα δικά του πλέον παιδιά να δείξουν και σ αυτόν την ίδια αφοσίωση, τη φροντίδα, την αγάπη, τη στοργή και την τιμή, που εκείνος έδειξε ή δείχνει στους γονείς του.
Είναι μια αμφίδρομη διαδρομή στην πορεία της πρόσκαιρης τούτης ζωής, όπως διδάσκουν και τα ιερά βιβλία της εκκλησίας : «Ο τιμών πατέρας ευφρανθήσεται υπό τέκνων». Εκείνος που τιμά, φροντίζει και αγαπά τους γονείς του, το ίδιο ακριβώς θα πράξουν και τα δικά του παιδιά προς εκείνον.
Επίσης ας υπάρχει πάντα κατά νουν το εκκλησιαστικό ρητόν: «Ευχαί γονέων στηρίζουσι τέκνα και θεμέλια οίκων».