Ο Μιχάλης Ακουμιανάκης, Αρχηγός της Εθνικής Οργάνωσης Δολιοφθοράς Πληροφοριών Ηρακλείου – Λασιθίου Ε.Ο.Δ.Π., περιγράφει μέσα από τις σελίδες των απομνημονευμάτων του την απόπειρα καταβύθισης του πλοίου ΣΑΝΤΑ ΦΕ, (Αγία Πίστη στην Ισπανική γλώσσα). Ένα επιταγμένο πλοίο μεταφοράς πολεμικού υλικού από το Γ΄ Ράιχ.
Τα συνηθισμένα δρομολόγιά του ήταν Πειραιάς, Ηράκλειο, Λιβύη, (στρατεύματα Ρόμελ) και Δωδεκάννησα. Κατά διαστήματα βρισκόταν αγκυροβολημένο στο λιμάνι του Ηρακλείου. Η καταβύθιση του πλοίου δεν είχε ενταχθεί από το Συμμαχικό Στρατηγείο στο σχεδιασμό της επιχείρησης ΑΛΜΠΟΥΜΕΝ, (μ’αυτήν την ονομασία έμειναν γνωστά τα σαμποτάζ των αεροδρομίων του νομού Ηρακλείου την 5η Ιουλίου 1943). Ο Άγγλος αξιωματικός Σύνδεσμος Πάτρικ Λη Φέρμορ, θεώρησε κατάλληλη συγκυρία την επιχείρηση των δολιοφθορέων στα αεροδρόμια Ηρακλείου, Καστελλίου και Τυμπακίου, για να πραγματοποιήσει το σαμποτάζ στο πλοίο ΣΑΝΤΑ ΦΕ. Η ομάδα που ανέλαβε το εγχείρημα ήταν ο Βρετανός λοχαγός Πάτρικ Λη Φέρμορ, ο Αρχηγός της Ε.Ο.Δ.Π. Μιχάλης Ακουμιανάκης, ο Μανόλης Πατεράκης, (αργότερα ένας από τους απαγωγείς του Στρατηγού Κράιπε) και ο Μιχάλης Κόκκινος. Γράφει στις σημειώσεις του ο Μιχάλης Ακουμιανάκης:
«…φθάσαμε νύχτα στο σπίτι του Στεφανογιάννη, του Γιάννη Δραμουντάνη. Αρχηγός του χωριού. Ήτο εκεί ο Πάτρικ Λη Φέρμορ, δεύτερος σύντεκνος μ’ αυτόν. Ήσαν εκεί και άλλοι στενοί συνεργάτες του Στεφανογιάννη. Ο Γιώργος Δουνδουλάκης είπε στον Πάτρικ Λη Φέρμορ ότι θα είμαι ο αρχηγός της Οργανώσεως στο Ηράκλειον-Λασίθι. Του είπε επίσης για τα προτερήματά μου, και μίλησαν πολύ για μένα. Ο Πάτρικ Λ.Φ. με κοίταξε με πολύ ενδιαφέρον, σαν να με μελετούσε εάν ήμουν κατάλληλος ή όχι. Μιλήσαμε και οι τρεις για πολλά θέματα του Ηρακλείου και Λασιθίου, σε ζητήματα κατασκοπίας, πρακτόρων, κινήσεις αεροδρομίων και λιμένος Ηρακλείου. Επίσης μιλήσαμε για το προγραμματισμένο σαμποτάζ του Santa Fe στο λιμάνι. Προγραμματίσαμε γι’αυτό ημερομηνία εκτελέσεώς του…
…αυτές τις μέρες πήρα γράμμα από τον Πάτρικ Λη Φέρμορ από τα Ανώγεια για μια συνάντησή μας εκεί. Μου είπε ότι επείγει να κτυπήσωμε το SANTA FE το φορτηγό πλοίο των 10.000 τόνων που ευρίσκετο στο λιμάνι του Ηρακλείου. Με τον Λη Φέρμορ κανόνισα να συναντηθούμε στα αγροκτήματα του Απόστολου Κατεχάκη στα δυτικά του Ηρακλείου.
Στα αγροτικά των σπίτια συναντηθήκαμε με τον Λη Φέρμορ και Μανώλη Πατεράκη. Από εκεί νύχτα βαδίσαμε προς το Ηράκλειο. Δεν ετοίμασα ιδιαίτερη προπαρασκευή για την είσοδόν μας στο Ηράκλειο. Περάσαμε τον έλεγχο των Γερμανών χωρίς εμπόδιο. Βέβαια δεν παραλείπω ότι και οι τρεις από εμάς είχαμε πιστόλια μαζύ μας. Είχα κατάλληλη διαμονή για τον Λη Φέρμορ. Είχε την επομένη σημαντικές συναντήσεις με τα μέλη της Επιτροπής (Λιγνό, Βρεττάκη, Πετράκη) και με συνδέσμους της οργάνωσής μας στο Ηράκλειο όπως και με άλλους στενούς συνεργάτες. Μετά από δυο μέρες φύγαμε από το Ηράκλειο για την Κνωσσό. Βαδίζαμε μέσα από χωράφια και αμπέλια, και από την βόρεια κύρια είσοδο του Ανακτόρου της Κνωσσού κάναμε την επίσκεψιν αυτήν. Ήμουν ξεναγός του Paddy στο ανάκτορο. Αλλά να πω την αλήθεια αυτός γνώριζε λεπτομέρειες τις οποίες εγώ αγνοούσα. Φθάσαμε στο αγροτικό μας σπίτι στον λόφον. Εκεί μας περίμενε ο αδελφός μου Γιάννης για κάθε βοήθεια που θέλαμε. Μέσα στις πέτρες, στην αυλή του σπιτιού, είχαμε κρύψει τις χελώνες και τα εξαρτήματά των. Βέβαια έπρεπε να κάμη ο Paddy τον σχετικόν έλεγχον. Εγώ δεν είχα γνώσιν καθόλου από τα περίεργα αυτά όπλα. Είχα κάμει έλεγχον σε διάφορα καψούλια δυναμίτιδος και εξέταζα τον χρόνον εκρήξεώς των μετά από πίεσι πάνω σε πλαστική πλάκα που είχαν. Δεν ξέρω πως εξερράγη ένα απ’αυτά που κρατούσα, με συνέπεια να μου κάμη μικρές πληγές στο αριστερό μου χέρι, και στο αριστερό μέρος του προσώπου μου. Ευτυχώς δεν ήσαν σοβαρά τραύματα. Ο Paddy βέβαια ανησύχησε πολύ και με αγωνία με ρώτησε για το τραύμα μου.
Κατά το απόγευμα η αδελφή μου Φιλία μας έφερε ένα ηγεμονικό γεύμα από διαλεκτό φαγητό. Εγευματίσαμε με μεγάλη όρεξη και ήπιαμε κρασί από παραγωγή του ίδιου του αμπελιού που είμαστε εκεί. Κοιμηθήκαμε κάτω από τις κουρμούλες έξω από το σπίτι, και το πρόγευμά μας το άλλο πρωί ήτο τα σταφύλια που εκρέμοντο πάνω από εμάς όταν ξυπνήσαμε. Τραβήξαμε προς νότον για συνάντηση με τους κομάντος που έμεναν στου Γ. Γενετζάκη την φάρμα ακριβώς αμέσως στους πρόποδες του Γιούχτα όπου οδηγός ήτο ο Γιάννης Ανδρουλάκης. Αλλά πάνω από την Αγίαν Ειρήνην, στα αμπέλια έμενε η οικογένεια Κώστα Νίβα. Η γυναίκα του Αγγλίδα έμενε εκεί με τον άνδρα της.
Έμεναν σε μια καλύβα κατασκευασμένη από κλαδιά πλατάνων. Ένα δωμάτιο. Έμειναν όλοι ενθουσιασμένοι από την συνάντησιν αυτήν. Ο Paddy είχε γνωρίσει την Μάργαρετ ένα μήνα προ της καταλήψεως της Κρήτης υπό των Γερμανών. Μας έκαμε ελληνικό καφέ και ο Paddy ρώτησε την Μάργαρετ για τα τραύματα που είχα στο χέρι και στο πρόσωπο. Τα επάλειψε με ιώδιο που είχε. Φύγαμε από εκεί τις απογευματινές ώρες και φθάσαμε στο σπίτι του Γενετζάκη μόλις είχε νυχτώσει. Εκεί ήτο η ομάδα κομμάντος. Είχε ετοιμασθεί για αναχώρηση. Ήτο ως οδηγός ο Γιάννης Ανδρουλάκης, αλλά μπορώ να πω ήτο μάλλον ο Αρχηγός της ομάδος, ένας Αξιωματικός και τρεις στρατιώτες. Ο Λοχαγός LAMEMBY εφέρετο ως αρχηγός της Ομάδος. Ο Paddy συζήτησε μαζύ τους για τον σκοπό της επισκέψεώς μας. Ήτο ότι επρόκειτο να βουλιάξομε το SANTA FE στο λιμάνι του Ηρακλείου. Αυτοί είπαν ότι επρόκειτο να πυροδοτήσουν τα καύσιμα και τα πετρέλαια της περιοχής του χωρίου Πεζών. Επίσης είπαν την ακριβή ώρα ενάρξεως του σαμποτάζ, για να συγχρονίσομε και εμείς την δική μας δουλειά για το πλοίο. Η συζήτησις δεν διήρκεσε πολύ. Ήταν φορτωμένοι για αναχώρηση.
Έγινε το σαμποτάζ στις 6 Ιουλίου 1943 και είχε πλήρη επιτυχία. Η ομάδα αντιμετώπισε μεγάλες δυσκολίες δια την είσοδόν της στο πεδίο των καυσίμων διότι οι Γερμανοί φρουροί αντιλήφθησαν τους κομμάντος. Αλλά η τόλμη όλων ήτο ιδιαίτερα έντονη. Ο Γιάννης Ανδρουλάκης με την αντιμετώπισιν των φρουρών έκαυσε αρκετά βαρέλια καυσίμων. Αλλά λόγω του σκότους η ομάδα διεσκορπίσθη κατά την έξοδον. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Η ομάδα συνηντήθηκε στον λόφον δυτικά των Πεζών επί του λόφου και απήλαυσε τις ζωηρές φωτιές του πεδίου των καυσίμων…
…την επομένη πρωί πήγαμε στο Ηράκλειο. Είχα ενοικιάσει ένα σπίτι κοντά στο λιμάνι του Ηρακλείου ως βάση εκτελέσεως της δολιοφθοράς για το SANTA FE. Ήτο παλαιό, μεγάλο αρκετά. Οι ιδιοκτήτες του το είχαν αφήσει. Φοβούντο την διαμονήν τους εκεί. Πλήρωσα δύο μήνες ενοίκια. Στο σπίτι αυτό ο αδελφός μου Γιάννης σε συνεργασία με τον Μιχάλη Κόκκινο είχαν μεταφέρει από την Κνωσσόν, (από το αγροτικό μας σπίτι), τρεις χελώνες με τα εξαρτήματά των. Κατά τις εσπερινές ώρες ο Paddy άρχισε να τις εξοπλίζει. Εγώ δεν είχα ιδέα γι’αυτά τα όπλα. Στην επιχείρηση αυτήν ήτο μαζύ μας ο Μανώλης Πατεράκης και ο Μιχάλης Κόκκινος. Κατά τις εσπερινές ώρες φάνηκε στο σπίτι ο Κώστας Μπρουλιδάκης, εκλεκτός συνεργάτης μας στην κατοχή και άρχισε να μας παρακαλεί να μην κάμομε αυτή τη δολιοφθορά. Έλεγε στον Paddy ότι είναι προορισμένος και έχει τα προσόντα για άλλες περισσότερο σπουδαίες αντιστασιακές πράξεις. Μου φάνηκε πολύ ενοχλητικός με το ύφος του και τον παρακάλεσα να μας αφήσει ήσυχους να κάμομε την δουλειά μας. Ίσως είμαστε έτοιμοι κατά τις 8 μ.μ. Είχαμε μαζί μας ένα πιστόλι ο καθένας, μια χειροβομβίδα ένα φακό και μία χελώνα ο καθένας. Ο Paddy τις είχε τακτοποιήσει να εκραγούν μετά από 8 ώρες η καθεμιά. Ξεκινήσαμε για την είσοδό μας στο λιμάνι. Η κάθοδός μας από το Ενετικό τείχος δεν ήτο ασφαλής. Είχα ανακαλύψει ότι από την ανατολικήν γωνίαν του Μεγάρου Φυτάκη, όπως ελέγετο τότε και ακόμη σήμερον, και σε επαφή με τον αμαξιτό δρόμο υπήρχε μία είσοδος. Βενετσιάνικο τούνελ περίπου 100 μέτρων. Οδηγούσε προς το λιμάνι.
Το χρησιμοποιούσαν οι Γερμανοί για είσοδο και έξοδο προς το λιμάνι. Στην είσοδο υπήρχαν συρματοπλέγματα, αλλά αυτά δεν ήσαν εμπόδιο για την είσοδον. Προχωρήσαμε από εκεί προς το τούνελ. Όχι μακριά από το τούνελ υπήρχε κτισμένος τοίχος. Από το αριστερό μέρος υπήρχε μια μικρή πόρτα. Προχωρούσαμε και φθάσαμε στην είσοδον του λιμανιού. Αμέσως μετά υπήρχε μια καινούργια τάφρος σκαμμένη τότε. Από εκεί προχωρήσαμε και αφού περάσαμε τον δρόμο φθάσαμε σε κομματιασμένα αεροπλάνα. Οι Γερμανοί τα είχαν για μεταφορά σε εργοστάσια δια την διάλυσή των σε μέταλλο. Εγώ κατευθύνθηκα κάτω από ένα πτερό αεροπλάνου και κρύφθηκα. Ο Paddy με τον Πατεράκη κατέφυγαν σ’ένα κορμό αεροπλάνου. Φαίνεται ότι μας είδε ο σκοπός Γερμανός. Βάδιζε στον δρόμο όχι μακριά από εμάς οπλισμένος με ταχυβόλο.
Εγώ τον παρακολουθούσα με το πιστόλι εστραμμένο προς αυτόν. Ακριβώς ενώ έτσι εξελίσσετο η όλη επιχείρησις, ακούσαμε τις σειρήνες του συναγερμού να ουρλιάζουν. Σκέφθηκα ότι ίσως αυτήν την ώρα είχαν αρχίσει τα σαμποτάζ των καυσίμων στα Πεζά και στο αεροδρόμιο Καστελλίου. Πράγματι σε λίγη ώρα ακούσαμε και τα Αγγλικά αεροπλάνα που περνούσαν στο χώρο μας.
Το πρόβλημα ήτο μεγάλο για μας. Δεν ήξερα σε ποιο μήκος ευρίσκοντο τα κομμάτια των αεροπλάνων, και από πού μπορούσαμε να περάσομε για να πλησιάσομε την προβλήτα του λιμανιού. Μετά περίπου από μισή ώρα ρώτησα τον Paddy τι πρέπει να κάμομε. Του είπα ότι πρέπει να οπισθοχωρήσομε.
Προχώρησα μόνος πίσω. Πέρασα το τούνελ. Δυστυχώς δεν θυμήθηκα το μέταλλον. Έπεσα πάνω και έκαμα μερικά τραύματα στη μύτη. Κατά την έξοδό μου αφαίρεσα το καψύλιο της χελώνας και έκρυψα τη χελώνα σε σκουπίδια που υπήρχαν εκεί. Προχώρησα προς το ενετικό τείχος. Υπήρχε κίνησις σημαντική από Γερμανούς κάτω στο δρόμο. Αλλά είδα δύο πολίτες να περνούν κοντά στους Γερμανούς και να κατευθύνονται προς το τούνελ.
Ήτο αδύνατον να υποψιασθώ ότι επρόκειτο για τους Paddy και Μανώλη Πατεράκη. Πήγα πίσω στην έξοδο του τούνελ πεσμένος κάτω στο έδαφος. Πράγματι ήτο ο Paddy και ο Πατεράκης. Τους ρώτησα εάν ήσαν οι ίδιοι που πέρασαν κοντά στους Γερμανούς. Μου απήντησαν ότι πέρασαν κοντά τους αλλά δεν είχα καμμιά δυσκολία απ’αυτούς. Προχωρήσαμε πίσω προς το σπίτι. Κατακουρασμένοι. Δεν υπήρχε δυσκολία στη διαδρομή. Κατά την ώρα του συναγερμού επιτρεπόταν ελεύθερα η κυκλοφορία των πολιτών δια την χρησιμοποίησιν απ’αυτούς των αεροπορικών καταφυγίων. Στο σπίτι αφοπλίσαμε τις χελώνες από τα καψούλια για να είναι ακίνδυνες. Έριξα τα καψούλια στο νεροχύτη της κουζίνας. Ξαπλώσαμε στο δάπεδο του σπιτιού και εκεί με πήρε ο ύπνος ίσως για λίγες ώρες.
Το επόμενο πρωί ήλθε με το αυτοκίνητο ο Μιχάλης Βέργης, ο μόνιμος μεταφορέας μας και φορτώσαμε τις χελώνες, τα όπλα μας και τους εαυτούς μας και τραβήξαμε προς το Μετόχι του Μανώλη Κεφαλογιάννη, δυτικά έξω από το Ηράκλειο. Μας ετοίμασε ένα πολύ ωραίο πρόγευμα. Ανωγειανό κατασκεύασμα. Φάγαμε με όρεξι. Πεινούσαμε πολύ έπειτα από 24 ώρες που μείναμε νηστικοί.
Ήμουν αφάνταστα στενοχωρημένος με την αποτυχία της επιχειρήσεως αυτής. Δεν μπορούσα να εξηγήσω πώς και πότε είχαν μεταφερθεί τόσες μεγάλες ποσότητες από κατεστραμμένα αεροπλάνα. Όπως εξακρίβωσα στις επόμενες μέρες η διασπορά των μεταλλικών τεμαχίων των αεροπλάνων ήτο μεγάλη. Ήσαν κοντά στην προβλήτα και σε έκταση περίπου 300 μέτρα και έφθαναν κοντά στο μέγαρο Φυτάκη. Εάν εγνώριζα το εμπόδιον αυτό, θα μπορούσαμε να βρούμε μια δίοδο προς την προβλήτα του λιμανιού.
Η απόσταση από την προβλήτα προς SANTA FE ήτο περίπου 500 μέτρα από όπου έπρεπε κολυμβώντας και με τις χελώνες κολλημένες στη μαγνητική ζώνη μας να φθάσομε στο πλοίο. Αλλά εξακρίβωσα επίσης ότι ο φοβερός εχθρός μας ήτο η απόλυτος νηνεμία της νύχτας εκείνης.
Οπωσδήποτε οι Γερμανοί φρουροί του πλοίου, περίπου 15, θα μας ανεκάλυπταν, στην ήσυχη επιφάνεια της θάλασσας, με τον θόρυβον που θα κάναμε κολυμβώντας προς το πλοίο και θα μας πυροβολούσαν. Είχα πολλές φορές μετά μιλήσει στους Άγγλους στον Ψηλορείτη για την επιχείρηση αυτή. Μου είπαν ότι έπρεπε να βρέχει ή να υπήρχε κακοκαιρία από δυνατό αέρα. Δεν μπορούσα να ησυχάσω ψυχολογικά για την αποτυχίαν αυτήν. Είχα την ευθύνη και έπρεπε να έχω ερευνήσει όλους τους παράγοντες αυτούς…».
Ο Μανόλης Γασπαράκης, στο 11ο τεύχος των «Κρητολογικών Γραμμάτων», δημοσιεύει το χειρόγραφο κατοχικό ημερολόγιο του Μανόλη Πατεράκη από το χωριό Κουστογέρακο Χανίων. Ο Μανόλης Πατεράκης, ήταν ο ένας από τους τέσσερις άνδρες που πήραν μέρος στην επιχείρηση καταβύθισης του πλοίου ΣΑΝΤΑ ΦΕ τα ξημερώματα της 5ης Ιουλίου 1943. Στις σελίδες 266 ως 268 του 11ου τεύχους των «Κρητολογικών Γραμμάτων», ο Μανόλης Πατεράκης γράφει γι’αυτό το εγχείρημα τα παρακάτω:
«…εξημέρωσε ο Θεός 5 Ιουλίου (σημ.: 4 και όχι 5, όπως γράφει ο Μανόλης Πατεράκης) και επεριμέναμε με αγωνία τον Ακουμιανάκη με τον Κόκκινον να έλθουν να μας πουν τ’αποτελέσματα για το σπίτι όπου τον είχε πει ο ταγματάρχης να βρουν κοντά στο λιμάνι, ένα, να το ενοικιάσουν για ένα βράδυ όπου μας χρειάζονταν και να μη ρωτήσουν για λεφτά, όπως και πράγματι έγινε.
Εις τας 11 η ώρα ήρθαν και οι δυο και μας είπαν ότι ευρήκαν σπίτι. Των είπαμε δε να πάρουν τα εκρηκτικά τα οποία ευρίσκοντο εις του Ανδρουλάκη του Γιάννη το σπίτι, να τα μεταφέρουν εκεί με μεγάλη προσοχή, όπως πράγματι επήγαν και εις τας έξι το απόγευμα επέστρεψαν και μας είπαν ότι όλα είναι εντάξει. Εκάναμε σχέδιο ετότες και οι τέσσερις μαζί τι ώρα έπρεπε ν’αναχωρήσουμε απού του κ. Καλυβιανάκη το σπίτι και αποφασίσαμε εις τας οκτώ το βράδυ και συνοδοί μας θα ήτον ο Ακουμιανάκης και Κόκκινος οι οποίοι εδέχθησαν να έλθουν μόνοι των διότι εμείς δυστυχώς δεν είχαμε την τύχη να ξέρομε εις το σημείον όπου θα πηγαίναμε να κάνουμε το σαμποτάζι, που και που είχαν νάρκες και που εφύλαγαν σκοποί οι Γερμαναράδες.
Πράγματι εφθάσαμε όλοι μαζί εις το σπίτι όπου είχαν ενοικιάσει και μόλις εκαθίσαμε λίγο και εσυγκεντρωθήκαμε αρχίζομε αμέσως και ετακτοποιούσαμε τις νάρκες τις οποίες θα μας χρειάζονταν για τη δουλειά μας και τις οποίες εντός λίγων λεφτών της ώρας τις είχαμε έτοιμες και επεριμέναμε πότε να σημάνει συναγερμός και αμέσως να πάμε για τον προορισμό μας διότι είχαμε συνδεθεί με το Στρατηγείον της Μ.Α. και εξέραμε την ακριβή ώρα όπου θα έρχονταν τα αεροπλάνα δήθεν για να βομβαρδίσουν και την ώρα δα διότι εγινόταν και εις άλλα μέρη της Κρήτης σαμποτάζι και θα εγινόταν την ώραν όπου όριζε το Στρατηγείον και ήξερε η κάθε ομάδα, οπότε μόλις άρχιζε ο συναγερμός θα επιτίθεντο, όπως και πράγματι έγινε εις τας εννέα ακριβώς το βράδυ της 5 ξημερώνοντας το πρωί. Και πράγματι εις τας εννέα ήλθαν τα αεροπλάνα και υπερίπταντο υπεράνω ακριβώς της Κρήτης.
Ετότες εξεκινήσαμε από το σπίτι το οποίον ήτον μόλις απού το λιμάνι του Ηρακλείου 500 μέτρα και μαζί όλοι απού ένα υπόνομον τον οποίον δεν εφυλάγονταν απού τους Γερμανούς εφθάσαμε εις το λιμάνι, το δε Μιχάλη Κόκκινον αφήσαμε εις την είσοδον του υπονόμου να φυλάει τον δε Ακουμιανάκη επήραμε μαζί μας να μας δείξει την παραλία όπου δεν υπήρχαν νάρκες αλλά εις το σημείον αυτό όπου ευρισκόμαστε ήτον αεροπλάνα καταστραμμένα τα οποία είχαν μαζέψει οι Γερμανοί.
Όπως εσερνόμαστε με την κοιλιά ήτον μικρά τεμάχια τα οποία δεν εμπορούσαμε να διακρίνομε διότι ήτον νύκτα, εκάναμε θόρυβον τον οποίον άκουσαν οι Γερμανοί και έτρεξαν εις το σημείον αυτό δύο σκοποί τους οποίους αντιληφθήκαμε και εκρυφτήκαμε εγώ και ο Λη Φέρμορ εις ένα αεροπλάνο μέσα ο δε Ακουμιανάκης εσταμάτησε απού κάτω εις το αερόπλανο.
Εμείς όπως ευρισκόμαστε εις το αερόπλανο και εβαστούσαμε τα πιστόλια εις το χέρι χωρίς να παίρνομε βαθειά την αναπνοή μας, επαρακολουθούσαμε τους Γερμανούς οι οποίοι ήτον δύο αφού εκοίταξαν ολίγα λεφτά και δεν είδαν τίποτα απομακρύνθηκαν πάλι εις τας θέσεις τους.
Εβγήκαμε έξω απού το αεροπλάνο και εκοιτάξαμε κατά πρώτον για τον Ακουμιανάκη αλλά αυτός με μεγάλη μας λύπη μας είχε εγκαταλείψει και εμείναμε χωρίς χέρια διότι δεν εμπορούσαμε να κάνομε δυστυχώς τίποτα διότι δεν ηξέραμε να κινηθούμε να πάμε εις τον προορισμό μας.
Ετότες είπαμε να πάμε εις το φυλάκιον το Γερμανικόν να δούμε αν μπορούσαμε να μπούμε μέσα και να πάρομε τίποτα έγγραφα και εξεκινήσαμε και επλησιάσαμε απόσταση τέσσερα μέτρα και εβλέπαμε τους Γερμανούς όπου εκοιμώντα μέσα και το σκοπό όπου εγύριζε το τετράγωνον του φυλακίου. Είδαμε ότι και εκεί αποτύχαμε. Τότες είπα στον Ταγματάρχη να γυρίσομε οπίσω διότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα εφόσον μας έφυγαν οι οδηγοί…».
* Ο Γεώργιος Α. Καλογεράκης είναι δρ. Πανεπιστημίου Ιωαννίνων,
διευθυντής Δημοτικού Σχολείου
Θραψανού Πεδιάδος