Πόνος ονομάζεται το δυσάρεστο αίσθημα, το οποίον προκαλείται είτε από υλικά κτυπήματα (ειρήνη ή πόλεμος), είτε από άϋλα κτυπήματα. Παράβαλε ΟΥΚΡΑΝΙΑ-ΡΩΣΙΑ.
Τον πόνο τον αντιλαμβάνεται, κάθε οργανισμός, με τα δικά του όργανα και με το δικό του τρόπο… Να σημειώσω βέβαια ότι όχι μόνον ο ανθρώπινος οργανισμός αλλά και ο ζωϊκός, αισθάνεται τον πόνο… (Πάρτε από τη μάνα-ζώον ή πτηνό το παιδί της και θα αντιληφτείτε αμέσως τον ψυχικό πόνο της Μάνας)
Όλοι καταλαβαίνουν τον μεν υλικό πόνο, δηλαδή την κατάσταση της υγείας, την απώλεια αγαπημένων προσώπων και πραγμάτων, ένεκα πολεμικών συρράξεων κ.ά. γεγονότων, με τις αισθήσεις και το μυαλό, τον δε πόνο από άυλα κτυπήματα με τον εσωτερικό ψυχικό κόσμο.
Στον υλικό πόνο, όταν προέρχεται είτε από κτυπήματα είτε από πρόκληση βλάβης, είτε δυστυχήματος, υπάρχει σχετική ίαση με την βοήθεια των ειδικών και με τα πολλά φάρμακα που κυκλοφορούν.
Στον άυλο όμως πόνο δεν υπάρχουν υλικά φάρμακα. Και όταν μάλιστα είναι και «οξύς», η κατάσταση είναι ανυπόφορη και αβάσταχτη.
Αυτός ο πόνος προκαλείται όταν χάνεται εκείνος και μάλιστα αναιτίως, που στη ζωή είναι το φως στο σκοτάδι, είναι ο αέρας της αναπνιάς, είναι το ίδιο αίμα που κυκλοφορεί και κυλά στις φλέβες, είναι απαράμιλλος ο εαυτός, είναι εκείνος που ομόρφυνε τη ζωή και ο καθένας έχει τώρα λόγο ύπαρξης.
Δεν έχει λοιπόν κανείς το ηθικόν δικαίωμα να επιδεινώνει τον ψυχικό πόνο δια «φαρμάκων αχαρακτηρίστων». Δηλαδή είτε δια προφορικών εκφράσεων και υπαινιγμών, είτε δια γραφτών στα διάφορα διαδικτυακά ή άλλα μέσα, είτε δια κηρύξεως εμφυλίου πολέμου, γιατί αυτός, που τοιαύτα πράττει, δεν έχει μέσα σου ΧΡΙΣΤΟ, άσχετα με το πώς εμφανίζεται προς την εικόνα του ΣΤΑΥΡΟΘΕΝΤΟΣ!
Και ας μην μας διαφεύγει και η έκφραση: «Τα βόδια τα δένουν απ’ τα κέρατα, τον άνθρωπο απ’ το λόγο του».
Τουναντίον, εφόσον μέσα μας εμφωλεύει έμφυτος ο ηθικός νόμος (η Ανθρωπιά) έχουμε ηθική υποχρέωση να σεβαστούμε πρώτα τον εαυτόν μας και δεύτερο να συντονισθούμε συναισθηματικά, να νιώσουμε σε βάθος το μέγεθος του πόνου, να συμπαρασταθούμε, έστω και νοερά, αν δεν επιθυμούμε ή αν δεν μπορούμε με την προσωπική μας παρουσία για διάφορους λόγους, τους οποίους, σε αυτές τις δύσκολες ανθρώπινες στιγμές και καταστάσεις, καλόν είναι να τις αποπέμπουμε. Γιατί πραγματικά διανύσαμε και διανύουμε μια πολύ δύσκολη χρονική περίοδο σε ολόκληρη την Υφήλιο, είτε αυτή λέγεται πανδημική είτε πολεμική!
Ας μην μας διαφεύγει ότι ο πόνος, που σκόρπισαν και σκορπίζουν τα γεγονότα των δύο αυτών χρονικών περιόδων, είχαν και έχουν αποδέχτες όλους μας. Και εμείς εδώ στη Κρήτη το εκφράζουμε αυτό με ένα λαϊκό δίστιχο:
«Μη κάμεις μη σου κάμουνε μη πεις να μη σου πούνε, τη ξένη πόρτα μη κτυπάς και τη δική σου σπούνε».
Δεν ξέρω αν σε λαϊκή παράδοση άλλων χωρών, υπάρχει αυτή η εθιμοτυπική ρίμα ή η φράση.
Ας μην ξεχνούμε επίσης το, υπό του Πλάτωνα, ρηθέν:
«Παιδεία τοις ανθρώποις, δεύτερος ήλιος εστί».
Αλλά, αλήθεια, Ποιας παιδείας και ποιός λαμπερός ήλιος κύριε Π;
Αλήθεια Κύριοι εσείς που προξενείτε τον πόνο και που, όπως εσείς λέτε, ότι πιστεύετε στην Ορθοδοξία….
Γνωρίζετε ότι από τον εσωτερικό κόσμο της ταλαιπωρημένης, θλιμμένης ψυχής του ξεριζωμένου, βασανισμένου, πονεμένου απλού, απλοϊκού… αλλά βαθιά θρησκευόμενου λαού, αναπέμπεται και ανεβαίνει προς τον Δημιουργόν μας Θεόν μια εσώψυχη προσευχή, η οποία παρακαλεί και ικετεύει… λέγουσα…
Κύριε και Θεέ μου:
Κάνε τον πόνο μας… όργανο της ειρήνης!
Στη θέση του μίσους… βάλε την ΑΓΑΠΗ!
Στο στεναγμό… την ακλόνητη πίστη!
Στη μεταξύ μας διχόνοια την ένωση!
Στην απελπισία φέρε μας την ελπίδα! και…
Στην επικρατούσα λύπη τη χαρά!
Δώσε παρηγοριά σε όλα τα αδέρφια μας ότι… θα ξαναβρεθούμε ολοι μαζί, αφου φεύγοντας από αυτόν τον μάταιο κόσμο, τίποτε δεν παίρνουμε μαζί μας.
Ας μας ελεήσεις Κύριε όλους Μικρούς και Μεγάλους να σκεφτούμε όπως ΕΣΥ ΚΥΡΙΕ όταν: Μετά τη Θεία Σταύρωσή ΣΟΥ, ήρθε η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΟΥ!
Το ίδιο και εμείς Προσδοκούμε!
Εσείς Κύριοι Πρόξενοι, της όλης πολεμικής σύρραξης, άραγε συμμερίζεστε, συμπορεύεστε και προσκομίζετε κλάδον ελαίας, σημάδι της ειρήνης στην δέηση των απλών και κατατρεγμένων συνανθρώπων μας, προς τον Κύριον και Θεό μας, ο οποίος έχει την καλύτερη κατοικία μέσα στην καθαρή, άνευ πολέμων, ψυχή μας;