Στις 31 Οκτωβρίου 2020 έφυγε από τη ζωή στα 87 του χρόνια ο επιστήμονας, ο οικογενειάρχης, ο αξιακών αρχών πολίτης, ο φανατικός Ηρακλειώτης και μεγαλύτερος αδελφός μου Μιχάλης. Παρά τον πόνο της οικογένειάς του και τον δικό μου, θέλω να πω μερικά λόγια δημόσια για τον αξιόλογον και ευαίσθητον αυτόν άνθρωπο, στον οποίον εγώ οφείλω τα πάντα, όσα επέτυχα στη ζωή μου και σε ό,τι είμαι μέχρι σήμερα, χάριν εκείνου.
Ο αείμνηστος σήμερα Μιχάλης μας από πολύ νέος στα δύσκολα οικογενειακά μας χρόνια στάθηκε όρθιος, βράχος ακλόνητος, κανονικός Πατέρας μας και προστάτης μας και ανέλαβε χωρίς δισταγμό τα βάρη της οικογένειας.
Αυτός με σπούδασε, αυτός με καθοδήγησε στα παιδικά μου χρόνια, αυτός μου έδινε μαθήματα ζωής, πάντα με αγάπη και κατανόηση και με το χαρακτηριστικό γελάκι του στις αταξίες μου με συγχωρούσε. Η αείμνηστη Μητέρα μας έλεγε συνεχώς σε όλη της τη ζωή: “Αν δεν υπήρχε ο Μιχάλης… Ο Θεός να του δίνει δύναμη, προκοπή και ευτυχία”. Και του τα έδωσε. Με τον γάμο του και τα παιδιά του τα απέκτησε όλα αυτά.
Με τη συμπαράσταση μιας εξαιρετικής Συζύγου, της επίσης αείμνηστης σήμερα Μαρίνας, από πολύ νωρίς κοντά του, μας πρόσφεραν και οι δύο όσα μας έλλειπαν ψυχικά και υλικά εκείνες τις δύσκολες εποχές της ζωής μας.
Παρά την κατοίκησή μας σε μακρινές, πόλεις και την όχι συχνή δια ζώσης επαφή και παρέα, τα βιώματά μας και η ψυχική μας σύνδεση και αγάπη παρέμειναν έντονα και διαρκή μέχρι της τελευταίας τους στιγμής και θα μείνουν και σε εμένα μέσα μου μέχρι και του δικού μου τέλους δυνατά και αμείωτα.
Για το πόσο καλός Οδοντίατρος υπήρξε, πολυβραβευμένος γνώστης της φωτογραφικής τέχνης, με πνευματικά ενδιαφέροντα και ασχολίες, άψογος οικογενειάρχης και πολίτης και για όλα τα πολλά προσόντα του και τη προσφορά του στο κοινωνικό σύνολο της αγαπημένης του πόλης, αφήνω να ομιλήσουν άλλοι συμπολίτες του και συγγενείς και είναι σε όλους γνωστά.
Εγώ για μια ακόμη φορά μέσα στη θλίψη μου απευθύνω από βάθους ψυχής ένα μεγάλο ευχαριστώ και τη μεγάλη μου ευγνωμοσύνη για την παρουσία του και τη στήριξη του στη ζωή μου και στη πορεία της σαν Πατέρας μου, προσφέροντας και στη Μητέρα μας ανακούφιση και σιγουριά.
Αγαπημένε μεγάλε αδελφέ μου σε αποχαιρετώ και θα σε πενθώ, όπως η οικογένειά σου, σε όλη μου τη ζωή με πόνο, νοσταλγώντας τις στιγμές μας. Αιώνια σου η μνήμη. Θα μείνει γιατί το άξιζες. Το δικαιούσαι.
Στα αξιόλογα παιδιά του και ανίψια μου και στα εγγόνια του εύχομαι υγεία, κουράγιο και δύναμη από όλους μας και πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για αυτόν τον δικό μας Άνθρωπο και να αποτελεί αυτό μια παρηγοριά στη λύπη μας για την απώλειά του.
Όποιον θυμούνται έντονα ποτέ δεν θα πεθάνει
βραβεία του η φήμη του και όσα έχει κάνει
για τα παιδιά, τη πόλη του και τη κοινωνία
σε όλους αυτούς η μνήμη του θα είναι αιωνία!