Όπως φαίνεται και στο Διάγραμμα 1, η ελληνική οικονομία κατέρρευσε από το 2009 έως και το 2015. Από το 2016 και μετά αρχίζει σταδιακά να σταθεροποιείται. Παρότι η ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια θα είναι θετική και δεν έχει καμία σχέση με τα χρόνια της μεγάλης ύφεσης (2009-2015), απέχει παρασάγγας από την ανάπτυξη της οικονομίας (έστω εικονικής) που υπήρχε έως και τα τέλη της δεκαετίας του 2000.
Στον Πίνακα 1 βλέπουμε τη μεταβολή της οικονομίας από το 2009 έως και το 2018. Οι μεγαλύτερες μειώσεις είναι κατά τα έτη: 2011
(-8,4%), 2012 (-7,6%), 2013
(-5,51%). Από το 2017 και μετά η οικονομία έχει θετικό πρόσημο.
Στο Διάγραμμα 2 βλέπουμε την πρόβλεψη για την ανάπτυξη της οικονομίας.
Η ελληνική οικονομία προβλέπεται να αναπτυχθεί έως και το 2022, 3% περίπου. Το ποσοστό αυτό, όμως, δεν είναι αρκετό για να μειώσει το χρέος ούτε να μας κάνει μία ευημερούσα κοινωνία. Όλα τα κράτη της ΕΕ (εκτός της Ελλάδας) δανείζονται από τις αγορές με χαμηλά επιτόκια, που κυμαίνονται από αρνητικά όπως πχ η Ελβετία έως λίγο κάτω από 2%.
Κανένα, όμως, κράτος δεν φτάνει το επίπεδο δανεισμού της Ελλάδας. Πώς άλλωστε να μας φτάσουν; Το χρέος για να μειωθεί, χρειάζεται μία ανάπτυξη πάνω από 4% ή μείωση του επιτοκίου δανεισμού.
Με την υψηλότερη φορολογία στην ΕΕ, όμως, με ένα κράτος – τραγέλαφο και με μία γραφειοκρατία που κάνει και τον πιο ψύχραιμο να απογοητευθεί, είναι αδύνατον να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Η τοκογλυφική πολιτική της ΕΕ, καθώς επίσης και το ανεπαρκέστατο ελληνικό κράτος οδηγούν σε τελείως διαφορετικά αποτελέσματα από αυτά που έπρεπε να γίνουν.
*Ο Γεώργιος Εμμ. Καβρός είναι οικονομολόγος, Data analytics στη cretanalysis.gr