Και η φετινή Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, ανήκει πλέον στην ιστορία. Ο χώρος της και ο χρόνος που γίνεται κάθε φθινόπωρο, είναι ταυτόσημα στοιχεία με τις εξαγγελίες νέων οικονομικών παροχών, κυρίως για τους δεινοπαθούντες οικονομικά πολίτες, για τις οποίες, όμως, οι περισσότεροι δεν αναρωτώνται, έστω στιγμιαία, από πού προέρχονται άραγε όλα εκείνα τα επιδόματα που ακούνε ότι θα τους δοθούν!
Αν ανατρέξει κανείς στο παρελθόν, στις ομιλίες και παροχές από προηγηθέντες πρωθυπουργούς, μαθαίνει ή ενθυμείται πολλά και αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία και λεπτομέρειες. Κυρίως ότι όλα αυτά, σχεδόν καμία επίδραση και αντίκτυπο δεν έχουν στις πολιτικές αποφάσεις του εκλογικού σώματος και πως δεν έσωσαν κανένα πρωθυπουργό ή πολιτικό κόμμα από την εκλογική απαξίωση.
Γιατί, έχει αποδειχτεί περίτρανα, ότι όσα έγιναν και συνεχίζουν να διαδραματίζονται στον χώρο της οικονομίας κατά την διάρκεια όλου του χρόνου, δεν δύνανται να λησμονηθούν με κάποιο ανίκανο και πρόσκαιρο επίδομα. Η όποια δημοσιονομική ανευθυνότητα, φαίνεται καθαρά ότι δεν διαγράφεται από την στιγμιαία παροχολογία, η οποία μετά από λίγους μήνες αποδεικνύεται άνευ σοβαρής σημασίας και προσδοκώμενου αποτελέσματος.
Ο προηγούμενος, κυρίως, αλλά και ο σημερινός υπουργός Οικονομικών, επαίρονται με υπερηφάνεια ότι η χώρα βαδίζει με σταθερή πορεία στον σωστό δρόμο της ανάπτυξης· όμως, τα διαθέσιμα στοιχεία που έρχονται σωρηδόν από τις επίσημες ευρωπαϊκές πηγές τούς διαψεύδουν δραματικά και πανηγυρικά!
Ενώ, λοιπόν, το μακρυνό έτος 2009, το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα του Έλληνα πλησίαζε πολύ κοντά σε εκείνο του μέσου όρου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το 2019 ήταν 34% χαμηλότερο, με ελάχιστη σημερινή βελτίωση, αφού παραμένει σχεδόν 30% κάτω από τον μέσο όρο της Ε.Ε.
Όσον αφορά πάλι την αγοραστική δύναμη του μέσου πολίτη της χώρας μας, στην τελευταία σειρά μαζί με τη Βουλγαρία, τουτέστιν οι φτωχότεροι της Ευρώπης!
Δυστυχώς, αυτή είναι η οικονομική κατάσταση της χώρας μας, σήμερα, όσο και αν θέλουν κάποιοι να την ωραιοποιήσουν! Και τούτο αποτελεί αποκλειστική ευθύνη όλων των τελευταίων Κυβερνήσεων, οι οποίες αναγορεύουν την επιδοματική τους, όρα ψηφοθηρική, πολιτική, δηλαδή την παροχολογία, ως επιτυχή οικονομική ανάπτυξη!
Βεβαίως, δεν παραβλέπουμε ότι μεσολάβησε η εκρηκτική και επικίνδυνη πανδημία του κορονοϊού, όλα όσα πρωτόγνωρα διαδραματίστηκαν εκείνη την περίοδο και φυσικά όσα την ακολούθησαν. Ωστόσο, ακόμα και μετά από εκείνα, θα ανέμενε κάποιος ότι το πολιτικό μας σύστημα θα προχωρούσε στις αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, αλλά εις μάτην!
Όλα συνέχισαν τον γνωστό τους δρόμο αταλάντευτα. Ίσως μια από τις πιο σωστές φράσεις του κ. Τσίπρα, κάποτε, να ήταν εκείνη όταν έλεγε σε μια ηλικιωμένη κυρία ότι και να της δώσει κάποια επιδόματα, σε λίγους μήνες θα τελειώσουν και πάλι στην ίδια κατάσταση θα βρίσκεται, ασχέτως αν και αυτός ακολούθησε την πεπατημένη!
Για να έρθουμε τώρα στην σημερινή πραγματικότητα, η επιδοματική πολιτική συνεχίζεται ένδοξα, αλλά κάνοντας χρήση κάποιων κοινοτικών κονδυλίων, παρουσιάζοντάς την ταυτόχρονα, ως … ανάπτυξη της οικονομίας. Όμως, αυτό δεν παριστά οικονομική πολιτική, η χώρα δεν απαιτεί πρόσκαιρες παροχές και επιδόματα, αλλά νέες πολιτικές απασχόλησης.
Τα κοινοτικά κονδύλια, του ΕΣΠΑ και του Ταμείου Ανάπτυξης, που εισέρευσαν και συνεχίζουν να έρχονται στο εσωτερικό της χώρας, δεν προορίζονται για επιδόματα και ψηφοθηρικούς σκοπούς, αλλά για να αντιμετωπίσουν τα υφιστάμενα και πολύ κρίσιμα διαρθρωτικά προβλήματα.
Για εκσυγχρονισμό της πολύπαθης γεωργίας, παραδείγματος χάριν, η οποία αργά και σταθερά φθίνει και φυσικά όχι ως επίδομα εκατομμυρίων σε «δικούς μας και ημέτερους», με τις απαραίτητες βεβαίως ευλογίες των πολιτικών. Σε ποιο στάδιο λοιπόν βρίσκεται η βιομηχανία μας σήμερα, συγκριτικά με άλλες χώρες;
Η όποια σύγκριση φαντάζει ανέκδοτο. Και δεν αναφέρομαι στην αμυντική, στην οποία οι γείτονές μας βρίσκονται έναν ακριβώς αιώνα μπροστά από εμάς! Σε ποια κατάσταση, άραγε, είναι σήμερα οι βρεφικοί και παιδικοί σταθμοί, τα κέντρα υγείας, κ.λπ., κυρίως στις εσχατιές της ελληνικής επικράτειας, δομές που θα ωθούσαν αρκετούς νέους μας να εγκατασταθούν εκεί και να τονώσουν το παραπαίον και εθνικής σημασίας δημογραφικό πρόβλημα και την απαραίτητη αναζωογόνηση της επαρχίας;
Όχι σε νέες παροχές τελικά, ούτε και επιδόματα, αλλά σε καινούργιες θέσεις εργασίας, πολιτικές απασχόλησης για όσους ανέργους έμειναν ακόμα εδώ και δεν ξενιτεύτηκαν, όχι επιδόματα ενοικίου στο τελείωμα κάθε χρονιάς, αλλά κάποια διαφορετική πολιτική για προσιτή κατοικία, και τόσα άλλα! Αλλά φαίνεται πως και μετά την προηγηθείσα παροχολογία του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη, είμαστε απελπιστικά μακρυά απ’ όλα αυτά και το πιθανότερο, έτσι θα μείνουμε για πολύ καιρό!
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι τέως διευθυντής Χειρουργικής και συγγραφέας