Του Στέλιου Μανουσέλη
Ζούμε σε μακρά προεκλογική περίοδο. Έχομε ανάγκη την ψύχραιμη σκέψη και ηρεμία για μια σωστή επιλογή. Είμαστε μια χώρα λεηλατημένη, άγρια από λάθος εκλογικές επιλογές. Ζήσαμε εμφύλιο και δικτατορίες έπρεπε να αποφεύγομε τις οξύτητες. Σκανδαλολογία, οργή, μίσος, εθνικό διχασμό. Μεγαλόπνοες ρητορίες, ανούσιες δημαγωγίες. Η αντιπολίτευση βλέπει καθαρά την πτώση της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση επιχειρεί να φιλοτεχνήσει μαγική εικόνα της κατάστασης και να αποτρέψει την πτώση.
Ας επικρατήσει η λογική κι ελάτε να σκάψομε την τελευταία 10τια που περάσαμε να δούμε τα λάθη. Η πολιτική εξουσία μάς έμαθε από χρόνια να θεωρούμε τον δανεισμό και την επαιτεία ως πηγή εισοδήματος και να ζούμε περιμένοντας τη δόση δανεισμού κι επιδότησης και όχι τη σκληρή εργασία και τον δημιουργικό μόχθο. Τα διάφορα επαναστατικά συνθήματα περί εύκολου πλουτισμού σαγήνεψαν μεγάλες μάζες. Το χρέος ανέβηκε στα ύψη. Κάποια στιγμή άρχισαν να τρίζουν οι αρμοί που στήριζαν τη φούσκα της πλασματικής ευημερίας.
Το έτος 2008 με τη χρηματοπιστωτική κρίση των μεγάλων αμερικανικών Τραπεζών ακολούθησε ντόμινο πτώχευσης κρατών. Με την άνοδο στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ, η καταιγίδα έφτασε στη χώρα μας. Το χρήμα παύει να μας εμπιστεύεται. Η πόρτα κλείνει. Βγήκαμε στη ζητιανιά, χάσαμε την ανθρωπιά και την αξιοπρέπειά μας. Η Ελλάδα τελικά δεν πτώχευσε και τυπικά αφού η ΕΕ και το ΔΝΤ δέχτηκαν να μας δανείσουν με την προϋπόθεση εφαρμογής μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης. Έτσι μπήκαμε στην περίοδο των μνημονίων.
Ακολούθησαν σκληρά μέτρα στον λαό. Βιώσαμε περίοδο γενικευμένης παρακμής. Μέσα στη δίνη της αυτοκαταστροφής θεσμών και αξιών παρουσιάσαμε ένα νέο πρωτότυπο πολιτικό σύστημα. Βαφτίσαμε πολιτικούς τους μη πολιτικούς. Ισοπεδώσαμε ιδεολογίες, διαλύσαμε κόμματα αιώνων και ιδρύσαμε μορφώματα περιφερειακών υβριστών της κυβέρνησης και των πολιτικών. Μπερδευτήκαμε σε ένα άθλιο πολυκομματισμό και καταφέραμε στην πιο κρίσιμη περίοδο της μεταπολίτευσης να γίνουμε όμηροι μιας αλλοπρόοαλης πολιτικής.
Όταν φθάσαμε στο 2010 το ΠΑΣΟΚ που πρωτοστάτησε στον εξαγνισμό και την εφαρμογή της αριστερής ιδεολογίας έπρεπε να εφαρμόσει μαζεμένες φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και συντρίφτηκε από μια παραφυάδα της Αριστεράς. Η ΝΔ σακατεύτηκε. Η Αριστερά άνθισε. Όμως σαν κόμμα επαναστατικό κυβερνά από την αντιπολίτευση χωρίς τη φθορά της εξουσίας. Όταν πλησιάσει στην εξουσία δυσκολεύεται. Άλλο πράγμα ιδεολογία και άλλο πρακτική. Σημασία έχει ο κυβερνητικός απολογισμός και όχι ο πολιτικός ιδεαλισμός.
Πήγαμε στην Ευρώπη περιφέροντας τα ιδεολογικά λείψανα μιας ξεχασμένης εποχής. Χωρίς γραβάτα, ξεζωσμένοι για να δείξομε την ιδεολογική εχθρότητα της εργατικής αριστεράς στην ευρωπαϊκή ελίτ. Είναι λάθος η ιδεολογική εχθρότητα προς την έννοια της ελίτ. Ακολούθησαν εκστρατείες ισοπέδωσης προς τα κάτω. Περιθωριοποιήθηκαν αριστείες και παλιές δημιουργικές ελίτ, αναδείχτηκαν απαίδευτες και αντιπαραγωγικές. Ο κυνισμός μιας αυτάρεσκης αριστερής ελίτ που μας κυβερνά ανεύθυνα.
Με παιδαριώδη αυταπάτη πιστέψαμε στο 7μηνο διαπραγματευτικό φιάσκο μέσα στα σύννεφα του Βαρουφάκειου φανφαρονισμού. Υποταχθήκαμε στο ευρωπαικό κατεστημένο και δεχτήκαμε και τρίτο μνημόνιο: πρώτη φορά που τα κόμματα εμφανίστηκαν ενωμένα και δεν έκαναν το λάθος της Μεγάλης Βρετανίας. Βασικά στοιχεία του πολιτεύματος είναι τα κόμματα. Δεν είναι αυθαίρετες δημιουργίες όπως γίνεται σήμερα, αλλά εκφράζουν τα συμφέροντα κοινωνικών τάξεων.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν κολίγοι και τσιφλικάδες. Τη μεγάλη λαϊκή μάζα Ελλήνων αποτελεί η μικρομεσαία κοινωνική τάξη. Η οικονομική αυτή ομοιομορφία με συνδυασμό την έλλειψη Πολιτικής Αγωγής οδηγεί στα αρχηγικά κόμματα. Τα προσωπικά κόμματα οδηγούν στη συνδιαλλαγή. Διαφθείρουν πολιτική εξουσία και λαό και καταλήγουν σε ένα φαύλο κύκλο εξάρτησης. Ο λαός καταλήγει στις ανήθικες συνήθειες του ρουσφετιού και ο πολιτικός στον ακατάσχετο λαϊκισμό.
Και σήμερα οδηγούμαστε στο γνωστό μας δικομματισμό. Τσίπρα η Μητσοτάκη . Ο Σύριζα κατάπιε τη ΔΗΜΑΡ, την ΑΝΕΛ, το ποτάμι και τα ποκαίδια του ΠΑΣΟΚ και έφτιαξε ένα νέο κόμμα πιο πράσινο. Ο Μητσοτάκης πιστεύει στην αυτοδυναμία, όμως τα προβλήματα αντιμετωπίζονται μόνο με συνεργασία. Εξάλλου η ΝΔ είναι κόμμα Καραμανλικό. Το ΚΙΝΑΛ αιωρείται πότε αριστερά πότε δεξιά όπου το καλέσουν. Το ΚΚΕ στον κόσμο του. Όμως η χώρα, που υπέφερε όσο καμία άλλη από το ναζισμό, τον επαναφέρει τρίτη πολιτική δύναμη.
Απόλυτη ανάγκη να απαλλαχτούμε από τα αρχηγικά κόμματα για να μας κυβερνούν κόμματα αρχών να ξέρει ο πολίτης τι ψηφίζει και αποφύγει τους γελοίους και επικίνδυνους γυρολόγους. Ο σύγχρονος Έλληνας που σήκωσε τα μνημόνια νιώθει ανυπεράσπιστος και ανασφαλής. Όλοι οι τρόποι επικοινωνίας και προ παντός η τηλεόραση έχουν επιστρατευθεί εναντίον του.
Η αέναη χρήση της προπαγάνδας, ένα σκληρό σφυροκόπημα που συσκοτίζει την αλήθεια που πρέπει κάποτε να μάθει ο πολίτης. Χωρίς λαϊκή συσπείρωση και συνεργασία πολιτικών κομμάτων καμία οικονομία δεν ανακάμπτει και καμία χώρα δεν σώζεται.