Με τη βία ισορροπούμε στο άκουσμα της απώλειας του φίλου Μιχάλη Ασκοραδαλάκη. Εμείς που τον είχαμε και τον έχομε στην καρδιά μας.
Μακάρι να μπορούσαμε να κόψουμε το χέρι του πόνου που μας πνίγει. Μάταια μια τέτοια απαίτηση. Ήδη το επιδιώξαμε τότε που ακόμη ανάσαινε, όταν πάλευε.
Το χαμόγελο διαρκείας στο πρόσωπό του συνοδοιπορούσε με την ανιδιοτελή προσφορά του στα δημόσια πράγματα, τη μαχητικότητα ενάντια σε κάθε είδους αδικία και την αγωνία του για το αύριο, που, όπως έλεγε, δε θα μας χαριζόταν δίχως πάλη ακόμη και με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Τα αναλογίζομαι αυτά κάθε που τα μάτια στερεύουν, τούτες τις στιγμές από ανθρώπινο πόνο. Και σε τούτη την φαινομενική γαλήνη προσδοκώ πως θ’ ανταμώσουμε κι εσύ θα είσαι και πάλι η ψυχή και το χαμόγελο των φίλων σου, συντροφιά με την αγαπημένη λύρα σου.
Και μάθε το, πως οι φίλοι σου δε θα κουραστούν να σ’ αναζητούν στα σκοτάδια.
Καλοτάξιδος!
* Η Κατερίνα Δερμιτζάκη είναι ποιήτρια